H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Het scheelt vijf meter! Als de streep vijf meter eerder had gelegen, of ik vijf meter later begonnen was aan mijn avontuur… Vijf meter, met de snelheid van vijfenveertig kilometer per uur is dat vier tiende van een seconde. In die fractie van tijd, die luttele meters, weten vier renners me te passeren. Hoe hard ik ook mijn best doe, mijn lijn volkomen vergeet en Jack van Honschoten daarom net niet ten val breng, het scheelt vijf meter. Vijf meter tussen het ultieme geluk van de krabber die eindelijk wel wat wint en het brute lot de verliezer die hij elke week blijkt te zijn.

Michel Butter, die mij als vierde passeerde, kijkt meewarig als ik zeg dat ik echt niet meer kon. “Stel je voor dat er een leeuw achter je aan gekomen was….dan had je wel nog iets harder gekund” antwoordt hij.Hij heeft geen idee hoe kapot ik zat. Hoe mijn benen ontploften. Mijn longen explodeerden. Mijn ogen alleen nog maar zwarte sneeuw zagen. Michel overschat schromelijk mijn mentale kracht. Ik zou gewoon opgevreten worden door die leeuw. Ik zou me erbij neergelegd hebben. Toe maar, katachtig klotebeest, vreet me maar op. Het leven heeft toch al geen zin meer. Want ik werd zojuist vijf meter voor de finish teruggehaald door Serge Leloux. 

Serge, die overigens de hele koers geen klap heeft uitgevoerd. Voor de niet-wielrenners: Serge heeft gewoon heel slim gereden. Dat u niet denkt dat ik Serge lui vind. Of, nou ja, dat vind ik natuurlijk wel, maar dat is alleen maar éen van de verwensingen die ik in stilte maak. De mildste verwensing ook, trouwens. De overige termen die ik voor hem heb zo vlak na mijn blamage (in stilte he, ik ben keurig opgevoed) zouden me direct op een uitbrander van de Bond tegen Vloeken komen te staan.

De koers startte zo goed vandaag. Aan het vertrek stond een leuk peloton met maar liefst vijfenveertig renners. Geen nieuwelingen\dames. Puck Pinxt gaf een zekere overwinning in die categorie weg door te starten bij de overigen. Wat trouwens niet zo gek is omdat Puck een klasbak is. 

Na de start gaat het korte tijd even heel hard. Daarna zakt het tempo en komen de ontsnappingen op gang. Links en rechts proberen renners weg te rijden. Toon Imming, die. als ik naar zijn imposante torso kijk, tegenwoordig net zo vaak in de sportschool als op de fiets te vinden is, probeert keer op keer een groepje mee te krijgen. Maar even zo vaak komt het peloton terug. 

Ik verschuil me maar een beetje tussen de wielen. Van de groene nummers is vooral Jack van Honschoten actief. Eén keer besluit ik een kans te wagen weg te rijden uit het peloton. De enige die met me meekomen zijn Jack en Ritsaert Cluistra. Op het moment dat ik afgeef neemt Ritsaert zo hard over dat ik direct in duizend brokken uit elkaar spat. Jack rijdt het gat dicht en houdt daarna zijn benen stil. 

Ook Ritsaert neemt niet meer over. Ik begrijp het. Ik zou overbodige ballast zijn in de kopgroep. Het dode gewicht dat bij de Trekkertrek steeds verder naar voren schuift en de tractor uiteindelijk tot stilstand brengt. 

Vlak na mijn vermetele poging sluipt de definitieve kopgroep weg. Teun Groeneveld en Ron van der Meer maken gebruik van de stilte die even valt na de zoveelste aanval van Toon Imming en zijn gevlogen. Ze doen het zo onopvallend dat ik het zelfs helemaal niet door heb. Maar geen zorg, het zijn geen Terminalen. En we moeten nog zeker drie ronden rijden, want het rondebord staat op één. De nieuwelingen gaan straks eerst afspri…shit…ineens realiseer ik me dat er helemaal geen nieuwelingen meerijden. Die bel was voor ons! De terminalen!

Ik rijd naar voren, demarreer vijf meter te vroeg en sneef op vijf meter van de meet. Omsk was nog nooit zo dichtbij…  

Bij de veertigplus wint Juan Vázquez Gonzalez met een ferme sprint van Eelco Berkhout en Hans Schelvis. 

De overigen zien de kopgroep niet meer terug. Teun wint van Ron.

wedstrijdverslag van 30 mei j.l. staat online.

met dank aan drs P v Schagen.

https://www.hsvdekampioen.nl/uitslag/2023/van-deventer-cyclescafe-competitie_1119.html