H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Het is elke week weer een onaangename verrassing om de startlijst van de Van Deventer competitie te bekijken. Week in week uit slaat de schrik me om het hart omdat er steeds meer gerenommeerde hardrijders staan en steeds minder gerenommeerde niet zo hardrijders. Het peloton verandert steeds meer in een slachtbank waar krabbers als ik binnen enkele ronden geslachtofferd zullen worden.

Daar komt vandaag nog bij dat in mijn lichaam nog het melkzuur wordt rondgepompt van de Ronde van ‘t Veld die ik gisteren reed. Vroeger, toen onze Paul een Paultje was kon hij dat nog: twee dagen achter elkaar een koers rijden. Mijn jeugdige overmoed heb ik nog steeds, maar mijn ouder wordende lichaam laat me al tijdens de eerste ronde weten dat het zulke capriolen tegenwoordig niet zo goed meer verteren kan. 

De man die op kop het tempo tot zeer onaangename hoogte brengt is Pim Hackman. Hij reed gisteren ook de Ronde van ‘t Veld, dus je zou denken dat…. Pim een stuk jonger is dan ik, dat in ieder geval. Daarnaast wordt hij gedragen op de vleugels van het succes want Pim reed niet zomaar de Ronde van ‘t Veld, Pim won hem… 

Het is al binnen drie rondes bekeken vandaag. Ik wil heus wel aanzetten na elke bocht, maar mijn benen schreeuwen uit dat het echt geen goed idee is. En voor ik er ook maar iets aan kan doen zie ik het peloton bij me wegrijden. Gelost!

Gelukkig ben ik niet de enige die het tempo niet kan bolwerken. Al snel krijg ik gezelschap van Rob Klinge en Maas van Westerhoven. Maas rijdt vandaag zijn eerste koers. Ik mijn miljoenste. Rob zijn miljardste. The Good, the Bad and the Ugly. Hoewel ik niet kan besluiten of ik nu the bad of the ugly ben vandaag. 

Ondertussen is het rekenen in mijn hoofd begonnen. Voor ons in het peloton rijden nog maar drie terminalen mee. Sep en Jack natuurlijk. Maar ook Paul ‘de adelaar’ Pruis zag ik nog actief vlak voor ik aan mijn zwanenzang begon. Rob en ik rijden dus voor plek vier. Achter ons rijdt er nog een groep rond. The Good, the Bad and the Ugly zitten in een soort omgekeerde chasse patat: we rijden te langzaam om terug in het peloton te komen maar te hard om bijgehaald te worden door de mongolenwaaier.

Rob neemt keer op keer keihard over. Ik probeer ook mijn steentje bij te dragen maar maak ook onverantwoord hard misbruik van de onervarenheid van Maas. Niet te snel overnemen, soms even een beurt overslaan, hulpeloos een gat laten vallen zodat de jongeling het voor me dicht zal rijden. Ja, het is vals van me. Maar iemand moet zo’n jongen leren koersen, toch? 

Een ronde of vijf voor het einde halen The Good, the Bad and the Ugly de achterste groep in die over het parcours rijdt. Niet veel later dendert het peloton, nog steeds onder leiding van Pim Hackman, over ons heen. “Aanhaken” denk ik. Ook Rob doet dat. 

Het komt vanuit mijn tenen. Vanuit mijn teennagels. Vanuit de randjes van mijn teennagels. Maar ik weet erbij te blijven nu. 

De bel voor de rode nummers, die er normaal voor zorgt dat het tempo een klein beetje gedempt wordt om de jongelingen een kans te geven hun finale te rijden lijkt vandaag wel een aanmoediging om nog harder te gaan rijden. Moordend hard gaat het, tot de finish waar Thomas Monkelbaan wint. 

De laatste twee ronden bij de groene nummers, de terminalen, gaat het ineens iets minder hard. Mijn gebeden zijn verhoord! Eindelijk! 

Na de finish van de terminalen -Jack wint, Sep wordt twee en de Adelaar drie- zie ik waarom. Het was niet God die mijn gebeden verhoorde, het was zijn fietsende zoon: Pim Hackman is afgestapt! Verbijsterd kijk ik naar hem. “Waarom…?” weet ik stamelend uit te brengen. 

Achter mijn rug raast net het peloton weer voorbij en gaat de bel voor de overigen. Zonder Pim Hackman. Die glimlachend antwoordt:

“Mijn training zit erop…”

Figuranten waren we. Decorstukken. Of misschien zelfs obstakels, hindernissen. Decoratie voor de training van Pim.

Bij de veertig plus wint Bram Hoffmans voor Juan Vazquez Gonzalez. Bij de overigen is de winnaar Paul den Edel. Tweede wordt Jeroen Breewel.