H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Ik heb teveel getreuzeld. Beetje babbelen met Hoes, kopje koffie bij Sonja, toch nog even naar het toilet, bidonnetje vullen, babbelen met de Adelaar van de Velserbroek. Ineens is het kwart over zeven en moeten we opstellen voor de start.

Kijk, ik ben een oude man. Mijn lichaam kan niet ineens aan en uit schakelen. En dus moet ik warm rijden. Gelukkig starten de wedstrijden op Wheelerplanet altijd met een geneutraliseerde ronde en wordt het tempo in het B-peloton daarna kalm opgevoerd.

Tenminste…dat is normaal gesproken zo. Maar net nu hebben Duncan ‘Jerommeke’ Oudshoorn, Martijn Suk en Rene van der Lee een volkomen zot koersplan. Het koersplan  laat zich het best omschrijven als: weet je nog van vroeger toen we bij de junioren reden? De uitwerking is even eenvoudig als dodelijk (voor iemand die niet warmgereden is): vanuit de start rijden ze ontzettend onbeschoft en krankzinnig hard!

Mijn lijf, dat nog steeds in de ‘dinsdag-avond lekker gegeten en daarna een stukje fietsen met wat mensen-stand’ staat schiet volkomen in de stress. “Hee, wat doe jij nou, idioot!” gilt mijn hart. Mijn longen overstemmen de woede van met hart met een gehijg alsof ik zojuist veel leukere dingen deed op deze dinsdagavond dan een stukje fietsen. En het stopt niet! Het ontaard in een aanval van hyperventilatie die me doet duizelen op mijn zadel.

In een vlaag van waanzin kijk ik even op mijn kilometerteller. Vijftig kilometer per uur! Vanuit staande start! Alleen de zwarte rugnummers voor me verraden dat ik niet per ongeluk in het A-peloton terecht gekomen ben.

Dan is daar ineens de stem. Ergens achter in mijn hoofd begint de stem me te wijzen op de belofte die ik twee weken geleden deed. Vlak voor de eerste koers die ik weer reed, na die onzinnige val omdat ik amechtig mijn best deed het wiel voor me te houden, appte ik aan mijn geliefde: “Als het te hard gaat laat ik gewoon een rondje lopen”

De wedstrijd toen was een makkie en ik bleef gewoon tussen de wielen. Maar nu is er dat moment. Het moment waarop ik mijn liefde voor Irene voorrang geef op mijn stompzinnige  ambities, mijn tomeloos domme eerzucht, mijn hopeloos misplaatste wieler-ijver. Ik stop met hard trappen. En ik laat lopen!

Heel even overweeg ik materiaalpech te veinzen, maar mijn trots neemt meer genoegen met de verklaring dat ik niet warm gereden ben. Op mijn gemak fiets ik naar de jury-wagen. Een rondje duurt een minuut of vier. Precies genoeg tijd om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen. Ik voel me zo ontzettend verstandig.

Eerst passeert het A-pelotonnetje. Natuurlijk rijdt Elmer op kop. Vlak na de A’s volgen de B’s.  Uitgerust en uitgehijgd sluit ik bij hen aan. Het tempo ligt nog steeds hoog, maar nu begrijpt mijn lichaam het. “Oh…gaan we hard fietsen…had dat gezegd dan…” jubelt mijn hart. “Ja, leuk….hard fietsen!!!” juichen mijn longen.

Het koersverloop blijft dat van een juniorenkoers. Er wordt veel, vaak en vooral zinloos gedemarreerd. Noah Langbroek is heel actief. Maurice de Bruin heeft grootse plannen. Bram Hoffmans doet pogingen. Maar elke ontsnapping wordt snel teniet gedaan. Het gaat een sprint worden.

Bij de nieuwelingen is Rik Rozenburg de enige die de hele wedstrijd bij de B-renners heeft weten te blijven. Hij wint daarom zeer verdiend.

Bij de B-renners wint Kampioen-renner Bram Hoffmans! Hij klopt in de sprint Donny Hoogschagen.

De A-renners halen pas in de laatste ronde het B-peloton in. De sprint wordt daarna afgetekend gewonnen door Serginho Wilshaus voor Elmer Lise.

Na afloop app ik mijn geliefde: “Ik heb een ronde laten lopen” Het antwoord komt snel: “Ik ben trots op je…”