H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Voor de start horen we verdrietig nieuws. Ed Hulsing, die jarenlang tijdens elke wedstrijd op Wheelerplanet paraat stond als EHBO-er, is afgelopen week overleden. Hij was al langer ziek maar liet daar niet veel van blijken. Ed zal gemist worden.

Na een minuut stilte ter nagedachtenis aan Ed gaan de koersen van start.

Er is een masterplan. Ruim voor de start vertelde Bart me wat dat plan is. Hij gaat straks als eerste in de aanval, krijgt met een beetje geluk een paar goede renners mee en daarna, aan het eind van de koers legt hij ze er allemaal op. De enige opdracht die wij als overige Kampioenrenners hebben is: zorgen dat ze niet worden teruggepakt. Makkelijker kan Bart het vandaag niet maken.

Hij straalt macht uit, Bart. Dus zijn tactiek verdient onze volledige steun. Dat komt mij persoonlijk ook wel goed uit, want afstoppen, daar ben ik zeker vandaag goed in. Vanmorgen nog fietste ik samen met mijn geliefde in Zuid-Limburg de Camerig op. En de Vaalserberg. En pas van Wolfhaag. Bij het krieken drie mythische bergpassen en dan nog ‘s avonds volle bak meekoersen op Wheelerplanet is zelfs voor een crack als ik best een uitdaging.

Nadat vorige week de A- en B-groep voor één keer werden samengevoegd lijden B-renners aan een overschot van zelfvertrouwen. En dus wordt er weer onbeschoft hard vertrokken. Het is alsof ik zojuist gestart ben bij de junioren in de Ronde van Nergenshuizen aan de Greppel in 1984. Op kop sleurt de Adelaar van de Velserbroek, de rest van het peloton zit op een lint erachteraan. En net als in 1984 hang ik in het laatste wiel op apegapen mezelf af te vragen waarom ik dit ook alweer wil.

Gelukkig valt het na twee rondes stil en kan ik naar voren rijden. Als ik daar aankom zie ik net Bart Wernik zijn demarrage plaatsen. Dennis Oolbekkink gaat oplettend mee. Achter die twee kleppers doet Bas Steenbrugge precies dat wat afgesproken was: hij houdt de benen stil en kijkt om. “Ik ga ze niet halen“ zie ik hem mompelen.

Nu zou ik graag schrijven over de fabelachtige solo van Dennis en Bart, die samen ronde na ronde uitliepen en hoe daarna Bart zijn concurrent erop legde in een prachtige sprint-a-deux…maar op de één of andere manier hebben Martijn Suk en Elmer Liese daar een ander idee over. Net terwijl ik voor de vorm op kop van de groep rijdt springt dat tweetal keihard weg.

Lang hebben wij, knechten der Kampioen Bart Wernik, niet door wat er gaande is. Bij elke passage van de jurywagen horen we hoe de voorsprong van de koplopers toeneemt. Van dertig seconden naar vijfenveertig seconden naar een minuut. Wij ontwaren pas de contouren van het slagveld dat Martijn en Elmer in de kopgroep hebben aangericht als we ineens voor ons het rood-witte koerstruitje van Bart en de groene pakje van Dennis ontwaren…

De keiharde werkelijkheid dringt ineens door: Ze zijn gelost!  Ver voor ons, ergens in de donkere bossages van het Wheelerplanet, rijden Martijn en Elmer blijkbaar zo ongelooflijk hard dat ze Bart en Dennis als vuil hebben achtergelaten.

Dat besef dringt ook door tot de rest van het peloton. Maar in plaats van de logische reactie die ik, in mijn huidige stand van pijnlijke benen ambieer, (namelijk: lekker laten rijden die twee, wij vinden een derde plaats ook heel mooi) leggen andere renners dit moment uit als een aanleiding om de jacht te openen.

Het tempo vliegt weer omhoog. Mijn benen schreeuwen: “Camerig!! Vaalserberg!! Pas van Wolfhaag!!” Als ik nog puf zou hebben naar voren te rijden zou ik de vermetelen op kop van de groep der verslagenen voorrekenen dan een minuut voorsprong bij deze snelheid zevenhonderd meter is. Zevenhonderd meter he! Dat is dus bijna een kilometer! Dat zou ik zeggen, als ik vooraan kon komen. (Dat wil zeggen: als ik nu nog rekenen kon. De eerlijkheid gebiedt te vertellen dat ik de wiskunde pas doe als ik dit stukje schrijf)

Na de sprint van de nieuwelingen, gewonnen door Rick Rozenburg, klinkt de bel der verlossing ook voor ons. Ver voor ons wint Martijn Suk de sprint van Elmer Liese. Bij het peloton weet Dennis Oolbekkink toch nog de derde plaats in te pikken. En ik? Ehh… Camerig? Vaalserberg? En vooral de pas van Wolfhaag…Beantwoordt dat uw vraag wellicht?