H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Soms weegt de plicht zwaarder dan de lust om te koersen. Bas Peperkoorn, Menno de Jonge en ik waren vandaag de plaatsvervangers van de, laten we eerlijk zijn, eigenlijk onvervangbare Henny. Wat Henny met één oog dicht en twee vingers in de neus doorgaans voor elkaar krijgt in het juryhok is van wereldklasse. Maar omdat Henny nog even niet in staat is zijn rol te vervullen zaten daar nu drie (ja, 3!!) man te zweten. Dat gaf mij wel de kans die stomende meute elke ronde opnieuw langs te zien stuiven.

Slecht dertien renners hadden het gedurfd zich in te schrijven bij de A-categorie. Daarom besloten we de drie pelotons (A, B en Nieuwelingen) samen te voegen. Paul den Edel beloofde met zijn hand op zijn hart niet direct vanuit de start zijn gebruikelijke kruissnelheid aan te gaan houden en ook Jesper Dijksman en Sonja Krouwels, die verdacht veel leek op Dingeman Vink, zeiden toe niet als een stel malloten uit het vertrek weg te knallen.

Maar ja, wielrenners en beloftes… Het startsein was nog niet gegeven of de A’s trokken het hele peloton op een lint. Mijn luidkeels uitgeroepen “he, jongens, dat hadden we niet afgesproken’ had net zo weinig effect als dezelfde woorden in een 3 Havo-klas tijdens het laatste lesuur op vrijdag. Al vrij snel na de officiële start hingen dan ook de eerste renners in de figuurlijke touwen. Uit de geluidsinstallatie zongen Frank en Mirella “Ja, de deur staat altijd open…”, maar waar in die formidabele zomerhit uit 1976 (ja, jongens en meisjes van onder de vijftig jaar, Google is je vriend) het licht in de hal blijft branden ging hetzelfde lichtje bij aanzienlijk deel van de B-renners al vlot uit. Gelukkig vonden ze elkaar in een waaier achter het voortjakkerende peloton. En mijn God, wat was ik blij met mijn plekje in het juryhok!

Na een half uur koers besloot een viertal A-renners enige compassie te tonen. Dat deden ze door zo hard weg te rijden van de anderen dat de rust in dat deel van het peloton eindelijk neer kon dalen.

De vier, Paul den Edel, Jesper Dijksman, Thomas Hartog en Sonja Krouwels (die, dat konden we zelfs bij deze snelheden ontwaren, best een zware baardgroei had) liepen ras uit tot ze een voorsprong hadden die uiteindelijk twee minuten bleek te bedragen. Tijd genoeg voor mij, jurylid belast met identiteitscontrole, om eens te checken waarom Sonja Krouwels zo op Dingeman Vink leek.

Gelukkig had onze Sonja (dus niet de Sonja die nu, blijkens de Mylaps-registratie zo allejezus hard in de kopgroep meereed) scherp opgelet. Ze vertelde dat Dingeman V. met zo ongeveer alles van Sonja K. rondreed. Haar helm, koerstrui, bril, fiets en… transponder! Aha! Sommige renners doen ook alles om te winnen.

Na de sprint van de nieuwelingen, waar het weer Thomas Monkelbaan was die de overwinning naar zich toe trok, volgde de B’s. Hier was Sander van de Aart de snelste, voor Marijn Suk en Elmer Liese.

De A’s mochten als laatste afsprinten. Nu bleek precies waarom Dingeman V. de identiteit van Sonja had aangenomen. Hij finishte als eerste vrouw! De eerste plaats bij de mannen A was voor Paul den Edel.
Na ampel overleg heeft de wederom bijzonder vakbekwame aankomstrechter de uitslag enigszins aangepast en Dingeman Vink uitgeroepen tot tweede, Jesper Dijksman was derde. En Sonja Krouwels? Die mag van Dingeman komende zondag weer op haar eigen fiets proberen te winnen.