H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Sinds wedstrijden in de Van Deventer Competitie beginnen met een lange neutralisatie is het startveld enorm gegroeid. Vijf ronden lang kan iedere sterveling zich een goede wielrenner voelen. Vijf ronden lang is zelfs de grootste pannenkoek onderdeel van een peloton dat steeds harder gaat rijden. Vijf ronden lang simpel wielergeluk voor iedereen!

Ruim twintig minuten duurt dat wielergeluk. Bijna zou ik, Pannenkoek van Schagen, vergeten dat dit een wedstrijd is. Maar als ik om me heen kijk en zie welke renners vanavond mee rijden weet ik dat na het zoet van de neutralisatie de verzuring extra hard aan zal komen. Binnen honderd meter na de officiële start zal het oorlog zijn.

Eerst is het Elmer Lise die met een licht ironische ondertoon vraagt of ik vandaag mijn mosterd niet vergeten ben. Ook Paul de Edel komt het even later vragen. Ik voel de spot, het cynisme. Terecht hoor, want afgelopen dinsdag zat ik binnen een halve ronde in de mongolenwaaier. Iets met ‘niet opletten, te ver achterin hangen en -verklapte ik mijn geheim- het vergeten van de drie zakjes mosterd die ik klaar had liggen. Tegen de kramp.

De bel gaat. Nog één ronde voor de koers zal ontploffen. Huib van Herrewegen, die zich vorige week net als ik, in de waaier der verliezers terug vond, schuift snel naar de voorkant van het peloton. Dat lijkt mij ook een wijs besluit, dus volg ik hem, naar de kop van de groep. 

Gerrie Knetemann omschreef tactiek bij wielrennen ooit als: Gewoon op kop gaan rijden en niemand meer voorbij laten komen. Huib lijkt deze tactiek vandaag toe te willen passen. Alleen weet hij als enige van het peloton nog niet dat Maas ‘Dwaas’ van Westerhoven vandaag, na weken afwezigheid, aan de start verscheen.

Het duurt driehonderd meter. Een minuut. Hooguit. Langer dan zestig seconden officiële wedstrijd-tijd is het niet voor Maas aan zijn bekende dwaze avontuur begint. Het hele peloton kijkt toe, Maas ramt zijn pedalen als een bezeten rond en… weg is hij! 

Normaal gesproken laten we hem even een paar honderd meter uitmazen om hem daarna weer binnen te halen, maar ditmaal heeft Maas een slimme afspraak gemaakt met Jesper Dijksman. Als was hij Bernard Hinault in zijn autoritaire jaren zet Jesper zich op kop van de groep. Niet om de jacht te openen, neen, hij houdt juist zijn benen stil! “Wij gaan Maas NIET terughalen” zegt zijn lichaamstaal. 

En…het werkt!  De snelheid daalt steeds verder. Even ben ik bang dat ik straks gewoon mijn voeten uit moet klikken om niet te vallen! Maas is ondertussen uit het zicht verdwenen. Nog altijd durft niemand zich te verroeren. Tot…ja…tot… Ik weet niet welke renner uiteindelijk de lont terug in het kruitvat steekt, maar ineens vliegen er links, rechts, boven en onder renners vandoor. 

Jesper springt ook mee. Ik blijf zitten, want zolang er geen groene nummers vooruit zitten, mijn tegenstrevers uit de bejaarden-competitie, voel ik geen enkele aanleiding harder te gaan rijden. 

Helaas denkt Maarten Piek daar anders over. De idioot springt keer op keer mee met het jonge geweld. Dat is het nadeel van vijf rondes neutralisatie: daarna is de hele wedstrijd één lange bomvolle finale.

Die finale duurt bij de Nieuwelingen nog zeven ronden! Terwijl er constant groepen en groepjes wegspringen en met dezelfde snelheid weer teruggehaald worden zoeken de jongsten (maar zeker niet de minsten!) van dit peloton elkaar op en bereiden hun sprint voor. 

Ik zit in het laatste wiel te overleven. Of, nou ja…overleven… ik weet niet of ik in deze staat nog tot het rijk der levend hoort. Mijn benen zijn ontploft! Mijn longen afgefikt!  Al zou ik de halve fabriek van de familie Kesbeke leegdrinken, een hele pot Zaanse mosterd achter mijn huig laten verdwijnen of intraveneus tramadol toegediend krijgen, echt wederkeren in een andere staat dan die van stof lijkt me niet meer haalbaar. 

De Nieuwelingen-sprint wordt gewonnen door Hidde Schagen. Ik zie het gebeuren voor me. Ver voor me zelfs.

Als de jongelui zich na de sprint uit laten zakken zie ik ineens de dommigheid van mijn positie. Er zit een ferm gat tussen de achterkant van het peloton en mijn voorwiel. Ik wil het gat wel dichten, maar, zoals Benny Neyman ooit kweelde: “Hij weet niet hoe…weet niet hoe. hij weet niet hoe…” Alleen een wonder kan mij nog terug in de wedstrijd brengen.

Als ik wanhopig naar links kijk zie ik daar ineens het wonder verschijnen! Ja, ik weet wel dat ik zijn naam moet noemen, hem moet bejubelen, op mijn blote knietjes aanbidden, maar zijn naam komt niet meer in me op. Ik zie alleen zwarte sneeuw. Mijn hersenen zijn gemarineerd in zuiver melkzuur. Dus laat ik hem gewoon benoemen met wat hij is: ‘zoon Gods’.

‘Zoon  Gods’ heeft zelfs nog genoeg lucht om te roepen dat we in zijn wiel moeten gaan zitten. Hij brengt ons wel terug. De ‘we’ is geen koninklijk meervoud hier, achter mij blijken meer sufferds zichzelf verkeken te hebben op de sprint van de Nieuwelingen. Nee, nu niet vragen wie mijn mede-sufferds zijn: Melkzuur-marinade, weet u wel?

We komen terug! Halle-fucking-lujah!! 

Nog één ronde. Nu ik er dan toch bij zit, moet ik maar eens naar voren gaan. Als ik bij Paul den Edel langszij kom kijkt hij me even aan en zegt dat ik “NU” moet gaan. Ik schud wanhopig mijn hoofd. “Kan niet meer…” wil ik zeggen. Maar mijn mond maakt geen geluid.

Die] twijfel legt den Edel  blijkbaar uit als een tactische keuze, want hij posteert zich voor me en begint aan een lead-out from heaven! Steeds rapper rijdt hij! Af en toe kijkt hij onder zijn arm monsterend naar mij. Verdorie, denk ik, dit moet ik waar gaan maken…

Vlak voor de laatste bocht roept Paul me toe dat ik “buitenom en daarna vol aan moet gaan..!” Tja…paarlen en de zwijnen… Vlak voor me sprinten vier renners om de winst. Ik MOET naar ze toe! Maar de enige die dit zwijntje weet te passeren is Huib. Ver voor me is het Duncan Oudshoorn die zijn sprintbenen viert! Ik eindig op een ondankbare vierde plaats.

Bij de veertig-plus wint Eelco Berkhout. 

De overigen maken nog een spektakel van hun finale. In de laatste ronde rijdt Jesper bij zijn concurrenten weg om met de snelste ronde van de hele wedstrijd winnend over de meet te komen!