H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Binnen een ronde is het laagvliegen begonnen! Het verrast me niet eens. Gisteren was het Koningsdag. Al sinds de grauwe jaren tachtig wordt de verjaardag van het Nederlandse staatshoofd aangegrepen om wielerrondes te organiseren. Het hele peloton zou zich inschrijven voor de Oranjeronde van Enkhuizen. Maar die werd geannuleerd. Toen wilden ze starten in de Oranjeronde van Amsterdam. Maar ook die ging niet door. Een paar moedige strijders zakten af naar Oegstgeest en reden daar hun wedstrijd maar de grote meute zat vol grote koersplannen de onvervulde verlangens thuis weg te bijten. 

 

Al voor de start zag ik het in hun ogen, hoorde het in hun stemmen. De ogen glansden van blinde eerzucht, de stemmen zongen van luidruchtige ambities. 

 

Tussen al dat opgewonden koersgeweld stond ik. De Rust zelve. Ja ja, je leest het goed: Paul was de Rust zelve. Met de hoofdletter!

 

Mijn voorbereiding voor vandaag bestond niet uit een door begeerte opgejakkerd trainingsprogramma. Ik zat mezelf niet al weken op te juinen. Ik toonde niet de alsmaar grotere zelfopoffering in steeds langer en zwaarder wordende fietsritten. 

 

Wel nee. Terwijl het hele peloton zich druk maakte zat ik, met mijn lief, op Aruba. In de tropen. Supercompensatie. Nou ja, zo noemde we het, maar het was gewoon luieren aan het strand, snorkelen in de zee, een beetje rondtuffen in een 4X4 over de stille, stoffige wegen. 

 

Op Aruba vertraagt het leven als vanzelf. Alles is goed. Poco Poco. Kalm aan, dan breekt het lijntje niet. Wat zeg ik? Er is niet eens een lijntje…

 

Dus als vanuit de start ineens Jesper Dijksman als een gek weg rijdt, gevolgd door Jermo le Fevre, Thomas Grippeling en Sep Visser denk ik alleen maar….Poco, poco… Thomas roept me zelfs in het passeren nog toe: “Voorin blijven Paul!” En ik denk…Poco, poco…

 

Gelukkig ben ik wel voorin gestart. Dus heb ik een heel peloton dat zich langs mij zal bewegen voor ik in het laatste wiel terecht zal komen. Het zal heus strakjes wel wat rustiger gaan….denk ik….hoop ik…

 

Ergens tijdens deze wedstrijd hoop ik de omslag te maken van ontspannen fietstoerist naar gedreven wielrenner. Mijn benen moeten namelijk, na al die dagen helemaal niks doen, fantastisch zijn. In principe zou ik de man in vorm kunnen zijn. Maar ja…dan moeten mijn hoofd wel weer het koerstempo aankunnen.

 

Ik neem alles waar. Ik zie de mannen demarreren, zichzelf met ware doodsverachting door de bochten vouwen en door minuscule gaatjes in het peloton kruipen maar mijn hersenen kunnen het allemaal niet verwerken. Man, man, man, die hectiek…Het moet allemaal niet he… 

 

Makkelijker dan ooit laat ik me uit de groep zakken. Slimmer nog: het zou zelfs kunnen zijn dat ik per ongeluk één keer een afsteekje neem om weer voor de meute uit te komen… De enige die het doorheeft is Jesper. Of, nou ja, hij is de enige die zich daarover na de koers verwonderd. Hoe ik toch elke keer weer voor de groep uit weet te komen, dat ik een fantastische plaatsing heb…

 

Met evenveel gemak laat ik me na een ronde of drie, vier uitzakken. Alles is goed, Poco poco, Hakuna Matata. Over een paar minuten zal de groep weer langs komen denderen en probeer ik mijn karretje wel weer aan te haken. En anders toch niet…? Alles is goed…

 

Gelukkig heb ik ook gezien dat het peloton ondertussen in brokken uit elkaar is gespat. Als de kopgroep me passeert, probeer ik dan ook niet eens mee te gaan. De tweede groep geeft me zeker een ronde de illusie dat ik mee kan komen, daarna zoek ik vol kalmte, rust en overdenking mijn plaatsje in de derde waaier. De ‘laat-maar-waaien-waaier’. 

 

Hoe de koers verder verliep? Ik heb geen enkel idee. Bij de nieuwelingen wint Filippo van Loo, bij de vijftig-plus Serge van der Putten. Hij zat met de kopgroep mee. Uitslover…

 

Bij de veertig-plus wint Bas Steenbrugge en de overigen zien Sam Hutzezon winnen.