H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Darda is geen onzinwoord. Voor het bedenken van fantasiewoorden is mijn actieve hersencapaciteit tijdens een koers echt te beperkt. Bij mij dringen zich woorden op uit grijze verledens, diep weggestopte herinneringen en lang vervlogen tijden. Vandaag is het “Darda”.

 

Vroeger, toen onze Paul een Paultje was, droomde ik van een Darda-racebaan. De autootjes die bij de baan zaten hadden een motortje dat héél even héél hard kon draaien. Het autootje vloog met een noodgang weg, maar na een halve baan viel het stil en moest je de auto weer activeren door hem achteruit te trekken. Daarna spoot het weer een halve baan weg en viel weer stil. 

 

In ronde drie realiseer ik me waarom ik de hele tijd wordt lastiggevallen door dat oudbakken woord. Er wordt zo gekoerst! Darda! Het is keihard wegracen, stilvallen, achteruit rijden (bijna dan he, het moet wel veilig blijven), wegracen, stilvallen… 

 

De eerste versnelling pareer ik nog wel, de tweede doet iets meer pijn, de derde gaat echt schrijnen, bij de vierde begin hoor ik iemand kreunend om zijn moeder roepen. Bij de vijfde versnelling heb ik pas door dat ik het ben die om zijn moeder kreunt! 

 

Merih Hallemariam, Kelvin Frank, Kai Vitalis, Donny Hoogschagen, Thomas Grippeling, het zijn allemaal Darda-rennertjes die keer op keer opladen, wegspringen, stilvallen en weer opladen. Om gek van te worden! 

 

Mijn benen zijn zo ongeveer in melkzuur gemarineerd en opgelost, maar ik weiger op te geven. Dus elke keer als de groep stilvalt rijd ik zo snel ik kan naar voren om daarna weer dezelfde hel door te maken. Door het peloton naar achteren zakken, gaten laten vallen, wenken met mijn armen dat ik echt niet meer kan en hopen dat er achter het peloton een reddingsboei dobbert…

 

Na acht ronden breek ik. Weer Dardaat een jong klerelijertje talent hard weg. Weer spring ik op mijn pedalen, dwars door de pijn! Maar het is niet meer genoeg. Mijn lijf geeft op. “Legs say NO”. 

 

Gelukkig ben ik de enige niet! Eigenlijk zijn er maar een stuk of acht Darda’s die samen wegrijden! Een vlugge blik leert me dat alle groene nummers in deze groep zitten. Dus geen zorgen, ik kan straks gewoon strijden om de eeuwige eer. Hoeveel rondes moeten we eigenlijk nog?

 

Voor ik de vraag heb kunnen beantwoorden zie ik ineens een wonderlijk tafereel. Na een kopbeurtje heb ik me even laten afzakken om mijn lotgenoten te scannen. Als ik weer vooruit kijk zie ik dat voor in het peloton een niet nader te noemen clubgenoot, met een wit rugnummer, versnelt. En niet zomaar versnelt, maar enorm versnelt. Nu is dat nog niet alarmerend, dat komt pas als ik zijn wiel de lepe Rob Klinge zie zitten. En daarachter sluit nog een renner met een groen rugnummer aan: Dirk Gerritsen.

 

Ik zit te ver naar achter om mee te gaan. Of, nou ja, mijn benen schreeuwen te hard moord en brand om mee te gaan, maar, stel ik mezelf gerust, mijn clubgenoot zal snel inzien dat zijn dwaze dwaling zinloos is. Hij zal omkijken, ontdekken dat hij hier een daad van ware koersvervalsing aan het plegen is (‘men zal zich niet bemoeien met de finale van de andere rugnummers, staat in het reglement'} en zijn twee wagonnetjes vertellen dat ze ‘het zelf mogen doen’. Toch? 

 

Het duurt wel wat lang voor de jongeling kijkt…Stoïcijns als een reiger blijft hij heel hard op kop rijden. Steeds verder raakt het drietal uit zicht. Hans Schelvis kijkt monsterend naar mijn rood-witte pak, draait dan zijn hoofd naar druistige domoor in de verte en verzucht: “Wat een matennaaier…” 

 

Zal ik naar hem roepen? “Dwaas!! Idioot!!! NOKKEN!!!” Ik hoor mezelf wanhopig schreeuwen! Heeft die jongen niet een soort vader-figuur die hem eens grondig de les kan lezen? Die hem op zijn nummer kan zetten, vertelt dat hij een stommeling is, een respectloze oen, een…een….nou ja… een matennaaier!!

 

Zo iemand heeft hij vast niet! En als hij die wel zou hebben luistert hij er toch niet naar. De rotzak! Met zijn veel te jonge benen en zijn prachtige zit. Want, dat moet gezegd. Hij zit heel mooi op die fiets. Fietsen kan hij wel. Hij heeft de tactisch talent van een rund, maar hij trapt jaloersmakend hard door...

 

Ineens is Darda verdwenen uit mijn hoofd. Nu zingt ineens Bruce Springsteen: ”Like a river that don’t know where it's flowing….he took the wrong turn and he just kept going…” Ondertussen drijven Dirk en Rob heerlijk op de golven mee. Steeds verder uit zicht…

 

En dus wint, ver voor ons, Rob de sprint van Dirk. Na afloop vertelt die nog hoe hij dacht: “zal ik ook eens kop doen?" “Maar die jongen bleef gewoon drie ronden keihard doorjakkeren…” lacht hij daana.

 

Bij de veertig plus is het Arjan Rebel die de sprint wint van zijn schaduw. 

 

De overigen zien Uber-Darda-renner Thomas Grippeling in de laatste ronde wegrijden en winnen. 

 

En de locomotief van dienst? Het tactische, niet nader te noemen dwaze rund? Ons riviertje dat geen idee heeft waar hij heen stroomde, de verkeerde afslag nam en maar lekker doorreed? Hij haalt gewoon nog twee punten voor zijn klassement...