H.S.V. De Kampioen

Uitslag

 

Die winter had ik mijn training anders aangepakt. Waar ik de jaren daarvoor alleen op een mountainbike door de duinen had gestruind ter voorbereiding van het seizoen, nu had ik daarnaast maandenlang twee keer in de week krachttraining gedaan. De school waar ik toen werkte wilde dolgraag het nogal ingedutte docentenkorps motiveren om aan lichaamsbeweging te doen en had dus een krachthonkje ingericht met daarin loopbanden, hometrainers, roeiapparaten en, jawel, een legpress. 

 

Nu is het kenmerk van ingedutte mensen niet dat ze spontaan aan het sporten slaan als er ineens een sporthonkje wordt aangeboden, zeker niet als in dat sporthonkje ook een ambitieuze wielrenner, dromend van een nieuwe wielerjeugd, zich in het zweet zit te legpressen. Twee keer in de week zat ik dus in het eenzame uithoekje van een bijna leeg schoolgebouw braaf krachttraining te doen. Met, laat ik daar direct maar heel open over zijn, eigenlijk verdomde weinig fiducie in goede resultaten. 

 

Toen na een lange en, laten we het voor de romantiek van het verhaal ook maar direct een hele koude, winter van maken ging ik op 28 februari 2010 met weinig vertrouwen naar Wheelerplanet. In 2009 was ik tijdens de eerste wedstrijd keihard gelost, het zou toch wel heel idioot zijn als…

 

Kort en goed: Ik vond mezelf na ruim een half uur koersen terug in de beslissende kopgroep. Dertien man was ontsnapt. Elf renners van de overigen, Gerard Nijssen (ja, zolang geleden was het dus) reed bij de vijftig plus en ik was de enige renner in de veertigers-categorie die mee zat. Of…meezat? Het was vooral een enorme schok toen ik ontdekte volstrekt onbedoeld in de kopgroep te zitten. Tegen wil en dank, want ze reden nog hard ook!

 

Het was één van de weinige keren dat ik won! Tot nu toe is het misschien wel de enige keer dat ik echt het gevoel had ‘te hebben gewonnen’. En daarom, afgelopen winter, besloot ik het toenmalige recept voor succes te herhalen! Krachttraining, een hele winter lang! En niet in zo’n zielig hoekje van een verlaten schoolgebouw, neen, in een volledig goed geoutilleerde sportschool met allerhande magische apparaten en inspirerend bonkende housemuziek. Het hele peloton zou verbaasd staan op 2 maart 2025!

 

Vandaag is het zover. 2 maart 2025, de openingskoers van de Spaarneduin competitie. Het moment van de waarheid. The times, they are changing, zong Bob Dylan al. Waar zich in 2010 meer dan zestig renners aan de start stonden te verdringen staan er nu….elf…  

 

Het volledige peloton dat vandaag aan de start staat is twee renners kleiner dan de kopgroep destijds. Nog een opvallend detail: ruim 27 procent van het peloton heet Paul. De leeftijdsverdeling is al net zo opvallend: vijf jonge Goden, één veertig-plusser en vijf ouden van dagen. 

 

Al direct in de neutralisatie kondigt zich het onderscheid aan. Paul den Edel, Jesper Dijksman en Maas van Westerhoven, drie jonge Goden, kachelen zo hard door dat wij, Paul, Paul, Frank, Jaap en Serge al direct tegen een achterstand aankijken. 

 

Eigenlijk vind ik dat geweldig! De vijftigplussers rijden samen! Deze koers zal gaan verlopen als een zonnetje! Laten de overigen zich in de verte maar samen naar de kloten rijden, ik leg straks, als de finale daar is, de andere ouden van dagen erop! Over een uurtje zal ik de vers gekweekte spierbundels in mijn benen laten spreken in een vernietigende sprint!

 

Koersplannen vervliegen vaak net zo snel als wilde dromen. De mannen in de kopgroep besluiten namelijk niet ons onze eigen koers te gunnen. Nog voor de officiële start laten ze zich braaf terug zakken om daarna, direct na het luiden van de startbel, de koers te laten exploderen! 

 

De eerste ontsnapping van de Spaarneduin competitie komt, hoe kan het anders, op naam van Maas ‘Dwaas’ van Westerhoven. Hoe vaak ik al niet heb geroepen dat je eerst andermans bordje leeg moet eten alvorens je aan je eigen maaltje te laven weet ik niet. Het was voor Dovemansoren, Blindemans ogen. Paarlen voor de zwijnen waren het. Want Maas heeft besloten vandaag eerst maar eens zijn eigen bord leeg te eten, zijn bord daarna kapot te smijten en dan zijn toetje te offeren aan alle renners die zijn wiel kunnen houden. 

 

Het zijn alleen niet veel renners die dat wiel kunnen houden! Hugo Voogd jakkert achter Maas aan, Jesper Dijksman en Paul den Edel gaan mee en achter hen sterven de zwanen. De ene na de andere renner moet de groep vleugellam laten lopen. Tenminste…dat denk ik…want ik durf niet achterom te kijken. Mijn benen zijn namelijk al binnen drie ronden ontploft, mijn longen vlogen al na twee ronden in de brand, mijn moed was al na één ronde verdampt. De enige reden waarom ik nog in het wiel van Frank Hutzezon hang is…ehh… nou… ehhh…ohja! Straks, in de sprint, mijn vers gekweekte beenspieren!

 

Binnen vier ronden weet ik dat mijn wintertraining toch niet ideaal was. Want na weer een bocht, weer een enorme versnelling, weer een gat dat gewoon eigenlijk te groot is, zak ik wanhopig in mijn zadel. PIJN!!! IK. BEN. HELEMAAL. EEN. THEEZAKJE!! 

 

Terwijl ik in de verte de stoomtram door zie denderen bedenk ik ineens dat ik Paul Pruis niet meer bij de groep zag. Ook Jaap Kooistra heeft al moeten laten lopen…Het pelotonnetje is achter mijn rug al ontploft, ik ben slechts één van de scherven…

 

Na een stukje afsteken kom ik Jaap tegen. Ook op achterstand gereden. Samen draaien we een aantal rondjes door. Als de laagvliegers weer langskomen haakt hij aan, ik laat lopen. Want mijn vernietigende sprint, ach… een vernietigde blindganger, dat ben ik…

 

Uiteindelijk blijken er nog twee vijftig plussers voor me te rijden. Frank en Serge van der Putten. Frank wint. 

 

Bij de veertig plus is Gerben Voogd sneller dan zijn eigen schaduw. Hij had om te winnen ook gewoon lekker kalm aan kunnen doen, hij was de enige deelnemer in zijn klasse, maar winnen is winnen!

 

De overigen sprinten ook om de prijzen. Er wint, statistisch vrij verklaarbaar, een Paul. Tweede wordt Hugo Voogd.