H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Er vinden bijzondere dingen plaats tijdens de Van Deventer Cyclescafe Competitie. Natuurkundige fenomenen die zo bijzonder zijn dat het jammer is dat Stephen Hawking al weer jaren dood is. Hij had waarschijnlijk de verschijnselen die vandaag plaatsvinden tijdens de koers kunnen gebruiken om de theorie dat tijdreizen mogelijk is te onderbouwen.

Elk natuurkundig enigszins onderlegd mens weet: Als je voortbeweegt met de snelheid van het licht staat de tijd stil. Nu gaat het licht best rap, dus de kans dat wij die vandaag halen is niet zo vreselijk groot. Maar toch, maar toch, maar toch…

Laat ik het landschap van deze avond even schetsen. Een klein startveld, twintig renners slechts. Dat is altijd al slecht nieuws. Maar dit startveld bevat meer slecht nieuws. Want er staan zeker tien ‘allejezus hard’- rijders te popelen om elkaar heel veel pijn te doen. Paul den Edel, Alexander Villasmil, Pim Hackman, Elmer Lise… alleen het opschrijven van deze namen doet pijn aan mijn benen. Dit zijn geen mensen, dit zijn afgezanten van de één of andere sadistische God, naar aarde gezonden om ons, ijdele wieleramateurs, een beetje nederigheid bij te brengen. 

Het gaat vanuit de start, die zonder neutralisatie toch al geen pretje is, direct vol gas. Als ik schrijf: vol gas dan bedoel ik ook VOL GAS! De snelheid wordt opgejaagd tot ruim boven de vijftig kilometer per uur. Wat is dit voor gekkenhuis? Ik voel me als een washandje in de centrifuge die veel te lang en veel te hard rondgeslingerd wordt. Bochten worden aangesneden alsof we hier de TT van Assen rijden, na de bochten wordt versneld alsof er in al die fietsen inderdaad motoren zitten, links en rechts vliegen renners langs om nog harder op kop te gaan rossen. 

Ohja….ik was het vergeten….de Van Deventer Cyclescafe Competitie is een dodelijke mix van afzien, afzien en afzien! Het duurt niet lang of de eerste renners worden als rijpe appelen van de takken geslingerd. Eén van die appels ben ik. Samen met Rene van der Lee en Jayden Knip kom ik in een achtervolgende groep. Een meter of vijftig achter ons worstelen Richard de Groot en Rob Klinge, een meter of vijftig voor ons zien we Maas van Westerhoven, Paul Pruis, Tijs van Beek en Maarten Piek zich ook overgeven. Maarten zelfs letterlijk, overgeven…

Als we even hard doortrekken, denk ik, zijn we in ieder geval bij die andere groep. Met zeven rijdt het beter dan met drie. Maar helaas heeft Rene vandaag zijn wonderbenen thuis gelaten en kan Jayden met zijn nieuwelingen-verzet echt niet harder. Hij neemt, op mijn aandringen, eenmaal over en moet daarna ook ons laten gaan. 

Met twee tegen vier is het wel heel ver…Zeker als bij die vier Paul Pruis zit, die volgens mij de afgelopen tijd een DNA-transplantie heeft ondergaan en fietst alsof hij weer drieëntwintig is. En Maarten Piek, met spiksplintersnelle wielen. En Tijs van Beek, die niet alleen beroepsmatig kan vliegen. En Maas van Westerhoven, die zichzelf kan opblazen, maar tot het moment van die ontploffing wel onvoorstelbaar hard kan doortrekken. 

Let wel he: dit zijn de gebeurtenissen in het achterveld. Ver voor ons beuken de overige twaalf renners nog harder dan wij dat doen in de rondte. Daar vinden ondertussen dingen plaats waarover ik na afloop Juan Vazquez Gonzalez hoor verzuchten: “Dat is toch niet normaal meer…”

Maar goed. Terug naar Stephen Hawking. Want ineens gebeuren er dus wonderbaarlijke dingen op het parcours. Nou ja, wonderbaarlijk…het zijn fenomenen die natuurkundig volkomen verklaarbaar zijn maar buiten een zuivere laboratoriumopstelling nog nooit gemeten zijn. 

Opeens fiets ik een ronde lang gemiddeld zeventig kilometer per uur! Na die ronde haal ik ineens het groepje van Rob en Richard in. Die reden toch achter mij?? En trouwens, Jayden, die zit ook bij deze groep. Die heeft net gelost…Er moet een kromming zijn geweest in het ruimte-tijd-continuüm, want na nog eens twee rondes komt de groep met Paul, Maarten en Tijs ineens langszij! Van achter mij…terwijl ze tot voor kort voor mij reden…

Door de hoge snelheden, het kan niet anders, is er een tijdsverdichting opgetreden. Einstein voorspelde dat, Stephen Hawking bevestigde dat dat ‘ooit, ergens in de verre toekomst’ zou kunnen en ik, Paul van Schagen, heb dat zojuist volbracht! De tijd kwam krakend en piepend tot stilstand terwijl ik voortjakkerde! Zojuist heb ik het verleden ingehaald, verdorie, wat jammer toch dat ik me daar niet wat bewuster van was… Als ik opgelet had was ik gewoon volgend jaar opgegaan voor de Nobelprijs van de natuurkunde. 

Ja…of… ik denk dat het ook zo zou kunnen zijn dat ik tegen Rene zei…ik steek een stukkie af….en dat ik ‘per ongeluk expres’ rechtdoor reed waar ik eigenlijk nog de lus door het bos moest maken… 

Ik kondigde dit voor de start al aan, toen ik in gesprek was met Joost Ruissen… Iets met: wielrennen is een sport van bedriegen en bedrogen worden…In vroeger tijden namen wielrenners tijdens de Tour de France halve etappes stiekem de trein en beklom Johan van der Velde de Gavia in de auto om daarna toch tot held van de dag uitgeroepen te worden. Als ik vandaag gewoon eens af en toe een keertje de korte ronde neem…wie gaat dat doorhebben?

Dat kan ook… 

Maar na afloop van de koers dient er geen renner protest in tegen mijn derde plaats. En, dat pleit ook voor de tijdsverdichtings-theorie: Elmer klaagt na afloop in de kleedkamer dat de koers tegenwoordig steeds langer lijkt te duren. En zegt Paul den Edel dat hij in een zwart gat verzeild raakte, tijdens zijn ontsnapping met Pim en Alexander. Krommingen in het ruimte-tijdcontinuüm, wat ik u brom!

Maar goed. Bij de nieuwelingen pakte Jayden de volledige punten, bij de vijftig-plus snelde Paul Pruis naar de eerste plaats en bij de veertig-plus was het Gerben Voogd die won. 

De overigen zien Alexander winnen. Samen met PDE en PIM (grote wielrenners hebben aan drie letters voldoende…) reed hij een voorsprong bij elkaar van bijna tweeëneenhalve minuut! Als dat klopt he…het kan ook dat ze door een gat in de ruimtetijd geglipt zijn!

(Na afloop ontvang ik een mailtje van Henny: “We hebben gezien dat je afgesneden hebt. De tijdwaarneming gaf dat aan. We hebben de tijd van die ronde gecorrigeerd naar een juiste tijd. Je hoeft dus niet door het stof. De tijden op mylaps zijn gewoon goed.”)

Zo jammer dit…

De snelste ronde: Paul Pruis met: 4:05.169 = 46.401 k/h