H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Het komt zelden voor. Maar heel soms gooit de voorzienigheid me precies op het juiste moment een reddingslijntje toe. Vandaag is het mijn geluksdag!

Misschien heeft Karma nog iets goed met me te maken. Vorige week besloot de voorzienigheid me namelijk precies in de wedstrijd om de Spaarneduin Competitie van een enorme berg kiespijn te voorzien. 

Of…nou…ehh…laat ik zeggen dat de kiespijn natuurlijk al dagen aan de gang was, ik die ochtend besloot met twee paracetamol en twee ibruprofen best naar de koers kon. Fietsen doe je tenslotte met de benen en niet met je mond. Op de pont had ik al enigszins spijt gekregen, maar aanstellers winnen geen koersen, afzien is des wielrennen, afijn, ik besloot elke plausibele en rationele reden om niet te starten vooral te negeren. Uitkomst was in ieder geval dat ik na afloop van de wedstrijd lag te kermen in het gras bij Wheelerplanet met een door Sonja liefdevol bevroren ijszak op mijn kaak en mijn lief naast me die uitsluitend de woorden sprak: “Dat was niet zo slim he, Paul?”

Karma zal zich wel vergist hebben vorige week, want deze week maakt ze het goed. Precies op het juiste moment in de koers schenkt ze me ruimschoots genade: materiaalpech, net op het moment dat het hele peloton in stukken breekt! 

Het peloton is er vandaag weer één van twee snelheden. De jeugd en het talent is weer ruimschoots vertegenwoordigd met mannen als Teun Groeneveld, Lars de Weerd en Jorne Videler. Stuk voor stuk wielergoden met een verleden of een toekomst in de beroepswielrennerij die er nu geen been in zien om ons, armzalige fiets-sloebers, helemaal naar de gallemiezen te rijden. 

Het begint zo hoopvol vandaag. In de neutrale ronde rijden Joost Ruissen, Maas van Westerhoven en ik keurig naast elkaar, breed over het parkoers. We besluiten de koers toch zeker het eerste half uur op slot te gooien. Net als de dinsdagavond, roept Joost nog enthousiast.

Maar na een volle ronde wedstrijd vinden de getalenteerden het wel mooi geweest. Eerst friemelt Joris van Maarleveld naar voren. Zijn demarrage wordt al vlot beantwoord door Jesse Klein. En door Jorne. En door Wes Dekkers…

Op kop van het peloton draait Pim Hackman zich geërgerd om naar ons, de mannen met groene nummers. Waarom we niet rijden, wil hij vragen. Als hij onze lege blikken ziet, besluit hij toch ook maar gewoon aan te sluiten bij de kopgroep.

Links en rechts vliegen de renners naar voren! Ze lijken wel een raket ingeslikt te hebben allemaal. Gelukkig heb ik het wiel gekozen van Hans Schelvis. Hans blijft rustig zitten, dus ik mag ook gewoon blijven zitten.

“Kopgroep weg, geen groene nummers mee, niets meer aan doen…” zucht ik opgelucht. Precies op dat moment is het Arjan Rebel die van achter uit langs komt scheuren. Arjan heeft een zwart rugnummer opgespeld, net als Hans…

Verdomme! Ineens gaat Hans wel heel snel! Ik moet mee! Schakelen en rammen! Schakelen….schakelen…schakelen….shit…er schakelt helemaal niets! Mijn versnellingsapparaat doet het niet! De ketting gaat niet naar een kleiner tandwieltje achter! 

In paniek ram ik op de andere shifter! Nu schakelt hij wel! Hallelu…neee!!!! Kak!! De ketting glijdt niet naar een kleiner tandwieltje achter maar juist naar een grotere! Mijn verzet wordt verdomme nog kleiner! Nog sneller moeten mijn benen draaien om snelheid te ontwikkelen. En dat kunnen mijn benen helemaal niet! 

Dan komt ineens de realisatie! Karma betaalt me terug vandaag! Dit is materiaalpech. En dat geeft me recht op een ronde vergoeding! Bij materiaalpech dient de renner zich te melden bij de jury en krijgt de renner een ronde de tijd het euvel te verhelpen. Bij een lekke band is dat best nog een hele klus, want een bandje vervangen binnen twee minuten is vrij ondoenlijk.Ik heb geen lekke band, maar, denk ik, een lege batterij in mijn achterderailleur. De storing oplossen is een handeling van, ongeveer, vier seconden! Batterijtjes omwisselen, van voor naar achter, van achter naar voor. Je zou er bijna een liedje van gaan zingen…

Als ik weer aansluit in de waaier der oude, wijze mannen is de rust neergedaald. Voor ons rijdt een groep van een man of tien alsof hun leven er vanaf hangt. Daarachter zitten wij. Met weinig respect zou je dit de mongolenwaaier kunnen noemen, maar vandaag besluit ik dat dit ‘het peloton’ is. 

Het peloton rijdt trouwens ook best hard! Er waaien zelfs af en toe nog renners vanaf. Ik moet slim met mijn krachten omspringen. Af en toe doe ik een kort kopbeurtje om daarna weer een tijd achterin te blijven hangen. Tot grote ergernis van Rob Klinge laat ik geregeld een gaatje vallen om hem beleefd voor te laten. De vermoorde onschuld die ik probeer uit te stralen is niet echt overtuigend, merk ik als de finale aangebroken is.

Nog twee rondes voor de groene nummers. In het peloton zitten Rob, Wim en ik. Op zich zou ik een kans maken op de overwinning, maar mijn benen huilen al van de kramp als ik alleen maar denk aan een sprint, zo dadelijk. Achterin blijven hangen, dat wil ik. Straks, als de laatste ronde daar is, ben ik vast hersteld…een beetje…

Achter mij rijdt alleen Luuk Thuss nog. Wim laat zich langs de groep afzakken. Ik laat een gaatje vallen, Wim neemt zijn plaats voor mij in. Dit gaat helemaal volgens plan! Hans zakt naar achter. Ook hij schuift vlak voor mij weer in! Mijn herstelplan lijkt wonderbaarlijk goed te werken! 

Dan laat Rob zich afzakken. Weer laat ik een gaatje vallen. Rob kijkt er niet eens naar. Hij houdt zijn benen stil en wacht rustig…

Het gat wordt groter…en nog iets groter…en eigenlijk zelfs een beetje te groot..

Het is verdomme niet waar! Die lepe Klinge heeft me in de tang! Want ik KAN dat gat helemaal niet dichtrijden! Mijn benen zijn namelijk zojuist in duizend gruzelementen uit elkaar geploft! 

Klinge komt heel even naast me rijden, ziet mijn van wanhoop en pijn vertrokken gezicht en dan, floep, floep, floep, rijdt hij in één snelle sprint terug naar de groep! Klinge Eén, van Schagen Nul! 

Maar er is nog hoop! Achter me zit Luuk. Als hij nu eens rustig het gat dichtrijdt en mij meeneemt komt alles goed. Alleen heeft Luuk helemaal geen boodschap aan mijn radeloze geworstel. Voor ik ook maar iets kan zeggen komt hij langs me gevlogen. Ik hoor hem nog net roepen dat ik aan moet sluiten. Ja, als ik dat kon…

Mijn achterstand is al snel een meter of twintig, dertig. Op kop van het peloton zie ik Maas, die het tempo nog verder opvoert. Het moet toch al niet erger worden! Ik lig op het rooster en die jongeling pookt het vuurtje nog even lekker op!

Ach, derde is ook mooi…roept de ratio. Maar mijn eerzucht dwingt me nog één keer diep te gaan. Nog harder trappen! Het hoeft maar heel even stil te vallen! IK. MOET. NU. TERUGKOMEN!!

Het kost me een ronde. Dan hang ik uiteindelijk weer, dood als Pierlala. tussen de overgebleven renners van het peloton. De bel heeft al geklonken. 

Als je pijn in je poten hebt, zo luidt een oude wielerwijsheid, moet je demarreren. Vlak voor de laatste bocht probeer ik dat dus maar. Nog één keer alles eruit! Maar dan ook echt alles!! Verdomd, het lukt…lijkt het heel even…

 

Heel even mag ik dromen. Maar dan komt Wim langs. En dan Rob. De moed zakt in mijn koerschoentjes, ik zak kwijnend op mijn zadel en neem genoegen met de derde plaats…Podium is podium… 

Bij de veertig plus wint Arjan Rebel. Hij is de enige renner met zwart nummer die bij de kopgroep wist te blijven. 

De overigen wint Jesse Klein de sprint.