H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Beslissingen werpen vaak hun schaduw vooruit. Mijn beslissing om gisteravond niet naar Alkmaar te rijden maar in Friesland te blijven slapen betreur ik als om zes uur op zondagochtend de wekker gaat, ik daarna als een haas in de auto spring, twee uur later in Alkmaar arriveer waar ik snel in mijn koerspak duik, nog een bakje yoghurt met havermout, honing en rozijnen in mijn mond prop, ik vervolgens fluks weer achter het stuur van mijn bolide kruip, bij Wheelerplanet mijn prachtige rode Imming-racemonster uit de achterbak trek en uiteindelijk met een vermoeid lijf op een kruk aan de bar neerzijg waar ik Sonja vraag om nog één kop koffie voor ik ga warmrijden. 

In de ‘top’sport is alles gebaat bij routine. Deze ochtend verloopt alles behalve routineus door die ene, snel genomen beslissing gisteravond om ver van huis de nacht door te brengen. Hopelijk kom ik er mee weg vandaag Er staat niet zo’n idioot sterk veld aan de start van de Spaarneduin Competitie. De ronde van Oostzaan heeft de echt getalenteerde hardrijders verleid met rijk gevulde premiepotten en prachtige rondemissen en misters. Hier, in het bos bij Wheelerplanet, starten renners van minder allooi. De Spaarneduin Competitie is het toevluchtsoord voor de liefhebbers, de veteranen, de jeugdige talenten voor de iets verdere toekomst. 

En toch he…toch gaat het direct uit de start hard. Niet zo’n beetje hard, nee, echt weer kneiterhard. Heel even, een ronde ofzo, had ik de hoop dat ik vandaag gewoon eens een keertje ‘normaal’ mee kon draaien, maar na de aanvangsronde vliegen we erin. Ik zit nog (of weer…) half te slapen als de rest van het veld keer op keer de snelheid omhoog jakkert. Bochten worden vol gas aangesneden, met ware doodsverachting knallen al die wakkere lui over het asfalt, terwijl ik halfduttend tussen de wielen hang. 

Het resultaat is dat ik na elke bocht tegen een achterstand aan zit te gluren. Gaten dicht harken, dat is mijn voornaamste bezigheid tijdens de eerste fase van de strijd. 

Ondertussen vinden Paul den Edel, Sjors de Waard en Elmer Lise het nog niet hard genoeg gaan. Al binnen twee rondes vertrekken zij voor de vroege vlucht! Ik zie het gebeuren en denk: “Mooi zo, strik erom en lekker laten rijden, die drie”. Maar Sep Visser denkt daar anders over. André van Reek wil ook nog niet capituleren. En Jos Backer lijkt ook meer uitgeslapen dan ik ben. 

Snok na snok geven ze aan het peloton! Na elke snok valt het stil en net als ik bij zit te komen…hopsa, weer een snok! Dit is niet te doen! Mijn benen kunnen dit allemaal niet aan! Want mijn hoofd is nu wel wakker maar mijn benen begrijpen niets van al die signalen! Aanzetten, gaan! roept mijn hoofd bij elke versnelling. Waarop mijn benen gewoon niets doen! Of, nou ja, niets? Pijn…! Dat doen ze. Heel verschrikkelijk veel pijn!

Ondertussen zijn de drie allang uit zicht, dus de reden om zo hard door te blijven rijden is er eigenlijk niet. Voor mij al helemaal niet, bij de kopgroep zitten slechts Goden met verlof en geen groene rugnummers. Maar ik zal moeten volgen zolang er bij dit peloton nog wel renners uit mijn categorie zitten. Peter de Koster, Arjan Tetteroo en Leendert Pot moet ik in de gaten houden. Als zij laten lopen, mag ik dat ook doen van mijzelf.

Maar Peter laat niet lopen. Arjan laat niet lopen. Leendert zag ik al een tijdje niet, maar wie weet zit die in het laatste wiel… 

Fuck…!! De enige die in het laatste wiel zit, ben ik! Voor mij zit Arjan, daarvoor nog een aantal witte nummers en heel ver naar voren zie ik Peter zitten. Weer probeer ik langs de groep te rijden. Weer gillen mijn benen dat het NU TOCH ECHT KLAAR is. 

Ik breek. Vijf ronden onderweg en ik breek. Gelukkig breekt Arjan ook. En twee renners met witte rugnummers. De mongolenwaaier is een feit.

Nog een ronde verder vraagt Arjan of we op het peloton zullen wachten. Maar als ik over het parkoers kijk weet ik: er is geen sprake meer van een echt peloton. Overal rijden stukken en brokken van wat ooit een wielerpeloton was. Op kop de drie Alfa-apen Paul, Sjors en Elmer, daarachter een groepje met André van Reek en Steven Stenekes, daarachter een ‘soort van peloton’, daarachter de swifferdusterwaaier waar ik me in bevind, daarachter weer andere groepjes en losse renners. 

“Nee, ik wacht niet,” antwoord ik dan ook. Ik neem aan dat we tijdens de komende ronden steeds meer renners zullen opvegen. En ik hoop, stiekem, dat ook Peter straks de rol moet lossen van zijn groep en dan terug zal waaien in de schoot van ons vijftig-plus-swifferdustergroepje. 

Dat gebeurt niet. Nope. Wat wel gebeurt is de passage van de kopgroep. We voelen een frisse bries en voor we het weten zijn ze voorbij. Lijkt me reuze ongezellig, die kopgroep. Daarna is er weer heel lang niets. Na het lange niets voelen we ineens weer een briesje en vliegen André en Steven voorbij. Nog ongezelliger, met zijn tweeën…

Dan, in volle finale, vlak na de aankondiging dat er voor de vijftig-plus nog twee ronden te rijden zijn, komt een grote groep langs. Dit is mijn kans! Aansluiten! Gaan! Met een beetje mazzel sluit Arjan niet aan en pak ik plaats twee! 

Ineens gaat het weer hard! Maar nu verteer ik het wel! Nu zijn mijn benen wakker geworden en snappen ze wel hoe ze moeten draaien! Jongens, dit gaat zo hard, ik lijk wel de Gele Taxi! Door!! De bel gaat en ik kan gewoon nog een ereplaats halen hier! En een enveloppe! Drie euro’s misschien wel!! 

Het voorlaatste rechte eind geef ik vol gas. Rammen! Rossen! Arjan is nergens meer. Of…wacht….shit….net voor de laatste bocht blijkt Arjan nergens minder dan in mijn wiel te zitten! Erger nog…hij komt voorbij! Met zulks een vaart dat ik zijn wiel niet eens kan houden. 

Dus eindigt mijn avontuur op plek drie. Podium…laten we het daar maar op houden…

Bij de nieuwelingen/dames won trouwens Koen van der Meer voor Roy Tetteroo.

Bij de veertig-plus is het Joost Tetteroo (ja mensen, het is allemaal familie…) die wint.

En bij de Goden met verlof is het Paul den Edel die met de rijk gevulde enveloppe gaat strijken!

Door een storing aan de modem vandaag geen mylaps uitslag. De uitslagen hieronder vermeld zijn wel de juiste/