H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Blakend van zelfvertrouwen word ik wakker deze ochtend. Vandaag is de Ronde van Warmenhuizen. Nee, ik ga daar niet starten. Maar de echte hardrijders natuurlijk wel. Prijzenschema E, zag ik op de site van de KNWU. Zelfs nummer dertig gaat nog naar huis met tien euro! Daar moet je in de Spaarneduincompetitie twee keer voor winnen. 

Nog los van de eindprijzen klotsen de premiepotten in Warmenhuizen altijd ook nog over de plinten heen. Echt, geld wordt daar willekeurig boven het peloton uitgestrooid, je moet je best doen om zonder enveloppen huiswaarts te keren. 

De afgelopen weken reden de renners die vandaag in Warmenhuizen hun spaarpotjes gaan vullen de Spaarneduincompetitie behoorlijk aan flenters. Maar vandaag dus niet. Vandaag zal de wedstrijd ook voor krabbers als ik in het peloton te volbrengen zijn. Vol vertrouwen leefde ik daarom naar deze zondag toe. 

Het geluksgevoel ebt snel weg als ik me aan de inschrijftafel meld. Niet alle kleppers zijn op geld uit, blijkt. Nee, de eeuwige roem die te winnen valt in de Spaarneduincompetitie heeft in ieder geval twee gerenommeerde kleppers doen besluiten bij ons te starten. Het aantal renners dat ze hier zullen verslaan is maar liefst twee man\vrouw groterdan in Warmenhuizen. Daar zullen negenendertig wielrenners de premies gaan verdelen, hier, in ons bos bij Wheelerplanet staan er eenenveertig op de rol. 

Het duurt dan ook geen twee rondes voor Paul den Edel ten strijde trekt. Ik kom zelf net van kop af als ik achter mij zijn enthousiaste geroep hoor: “Pas op, daar kom ik aan!” Een flits, een zoefgeluid, en daar komt hij langs me. De trui van de Nederlandse kampioen (ja, jongens en meisjes in Warmenhuizen, de Nederlands Kampioen Masters 30+ verkiest onze wedstrijd boven dat sneue kermisrondje van jullie! Met je poenerige stoerdoenerij!) 

Direct reageren links, rechts, onder en boven andere renners. “Ik moet mee", denken ze. En dat denk ik ook, maar mijn benen zijn een andere mening toegedaan. Die roepen vooral dat ik even moet uitpuffen van mijn kopbeurt. 

Maar gelukkig heb ik van Henny geleerd dat ik alleen op de renners van mijn eigen categorie moet letten. Gaan er groene nummers mee? Dan moet ik ook mee. Anders niet. Tot nu toe is het ‘anders niet’. 

Er wordt wel allejezus hard gereden…merk ik ineens. Niet door mij, maar door al die idioten die wel mee willen zitten. Het snelheidsverschil is zo groot dat ik binnen drie, vier, vijf seconden helemaal achterin hang! Dit is niet goed! Dit is helemaal niet goed! Want voor mij zitten nu wel allerlei groene nummers!

Naar voren! Maaike Pronk ziet het gevaar ook. Ze gaat rap naar voren en neemt mij, godzijdank, mee! De boel scheurt! De groep breekt! Maar, nog geen man overboord… daar, voor de breuk, zitten geen groene rugnummers…

Precies op het moment dat ik berustend in het zadel zak vliegt er toch een groen rugnummer voorbij. Niet zomaar een groen rugnummer, het is Ron Vroom! Met een machtige sprint rijdt hij in één ruk door de wind naar de eerste groep. Shit. Is het toch niet ‘anders niet’. Hulpeloos kijk ik om. “Ehh….mannen…er is zojuist een kanonskogel langs gevlogen…Baron van Münchhausen Vroom…moeten jullie daar niet iets aan doen?”

Achter mij zie ik alleen maar wanhopig lege blikken. Mijn eigen pijn en afgrijzen weerspiegelen zich in de ogen van de renners achter me. We willen wel, zie ik in die ogen, maar we kunnen niet! 

Edoch, wat voor de witte en zwarte rugnummers de mongolenwaaier is, is bij de groene rugnummers gewoon het peloton achter de eenzame vluchter. Niet de minste vluchter trouwens. Ron won in zijn leven minstens vijfhonderd wedstrijden. De ronde van Warmenhuizen schreef hij driemaal op zijn palmares. Hij kocht, zo wordt gefluisterd, een huis van al zijn premies.

De groep voor ons is al snel uit zicht, ondanks het feit dat wij ook behoorlijk hard doordraaien. Een hoofdrol, zoals elke week, is er voor Dwaas van Westerhoven. Keer op keer ramt hij minutenlang op kop. Ook Nick Visser en Paul Pruis doen af en toe idioot fanatieke kopbeurten. 

Ik probeer alleen maar te sparen. Want de finale zal straks aanbreken en wij rijden nog gewoon voor plek twee. 

Wel krijgen wij een steeds beter zicht op de kopgroep die zich van het eerste peloton afgescheiden heeft. Hun voorsprong is zo gegroeid dat we ze af en toe kunnen zien rijden, een halve ronde voor ons. Het zijn Elmer Lise, Paul den Edel, Christiaan van Dokkum en, natuurlijk, Baron Vroom. De kopgroep die Warmenhuizen zichzelf gegund had, vliegt hier in de rondte!  

En dan is het finale! De sprint bij de nieuwelingen wordt gewonnen door Filippo van Loo. 

Daarna is het onze beurt: het peloton der gelouterde groene rugnummers. Natuurlijk wint Ron. Bijna drie minuten achter hem spelen wij ons eindspel. Dwaas gaat op kop, ik nestel me achter hem. Mijn strategie is vandaag ontzettend slim: ik kies die van de verrassing. Ja, heren achter mij, jullie denken dat ik straks ga demarreren, zoals elke week, maar ditmaal….haha, ik doe het gewoon niet! Ik wacht tot één van jullie gaat en dan…en dan…

Het is Hans van Eijk die me als eerste voorbij schiet. Dit is het moment! Op de pedalen en met drie, vier ferme pedaalstoten….AUWWWW…..

Niks geen ferme pedaalstoten! Ferme rugpijn, dat wel. Ineens schiet de pijn van mijn stuit tot mijn haargrens! AUWAUWAUWaarom?? Soms voel ik me Tommy van Sesamstraat…”weer niet gelukt…” 

Hans van Eijk lukt het wel. Hij wordt tweede.

De koplopers bij de zwarte nummers zit de top twee in het eerste peloton. Hans Schelvis wint voor Bas Steenbrugge.

Bij de overigen wint Paul den Edel. Hij nam nog drie seconden voorsprong op Elmer Lise. Maar dat is voor niemand een verrassing…

 

.De snelste ronde van vandaag: Bas Kaptein met 4:00.077 = 47.385 k/h