H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Onderweg naar Wheelerplanet voel ik het al. Mijn benen zijn niet fris. Vraag niet hoe het kan, ik heb gisteren braaf een ‘soort van’ rustig duurritje gedaan, maar het resultaat luidt: niet fris. 

Nu zou dat normaal gesproken niet zo heel erg zijn, als ik mezelf straks in de wedstrijd een beetje weg kan steken kom ik er vanzelf wel doorheen, maar blijkbaar is er geen KNWU-wedstrijd in de regio en staan er dus een aantal hardrijders aan de start. 

Mijmerend denk ik terug aan de jaren voor de Corona. Toen, in de voor-corona-jaren reed het peloton in wedstrijden op Wheelerplanet in de competiie die nu de Spaarneduincompetitie heet rond met een gemiddelde snelheid van 42 km per uur. Als we een keer op 43 km per uur uit kwamen verzuchtte we: “Jongens….het lijkt net op een profwedstrijd." 

Ik reed toen nog bij WV Gaul!. Zwart-gele pakjes die de wedstrijden regeerde alsof we voor een goed doel reden. En dat deden we ook, alle winsten gingen naar Warchild. Week in week uit was er wel één of andere Gaulist die won. Nee, dat was ik niet. Zo mooi is het verhaal nou ook weer niet. 

De echte wielrenners, de mannen en vrouwen bij de elite, amateurs en sportklasse reden elke week in één of ander dorp een kermiskoers. Dikke premiepotten, mooie ronde-missen en -misters en de geur van schraal bier vermengt met barbeque lokte de echte wielrenners. Wij, de krabbers, de knoeiers en de kneuzen, verzamelden ons elke zondagochtend rond de dis bij Sonja voor een kopje koffie en speelden daarna anderhalf uur wielrennertje.

Toen brak Corona uit. Ineens werde in heel Nederland alle wedstrijden verboden. Heel Nederland? Nee…een moedig clubje uit Haarlem en omstreken organiseerde (zodra het mocht) wedstrijdjes. Op zondagmorgen, terwijl alle andere organisatoren de adem nog inhielden en zich niet dorsten verroeren, werd de Spaarneduin Competitie weer opgestart.

Bij gebrek aan echte koersen stond er plotseling een startveld aan de streep van pure kanonnen. Wielergoden! De hele Noord- en Zuid Hollandse wielertop meldde zich en vloog er vanaf de start in. Ineens kwam ik thuis met gemiddelde wedstrijd snelheden van bijna 50 km per uur! Week in week uit ranselden de groten van de regio en ver daarbuiten ons goedwillende pelotonnetje van sloebers bont en blauw. 

Gelukkig, na een jaar was daar verlichting. De krabbers, knoeiers en kneuzen kregen een eigen competitie, er werden een A en een B-peloton gevormd en de rust keerde, na de Corona-ellende, weerom. 

Twee jaar later werden beide pelotons weer samengevoegd en zouden we weer teruggaan naar het oude, vertrouwde koerstempo van 42 kilometer per uur. Was het plan…

En verdomd, dat lukte ook wel. Af en toe. Op sommige zondagen was het weer bijna als vanouds. Dat waren de zondagen waarop ik mezelf wijs maakte dat ik zou kunnen winnen. Met de nadruk op ‘zou kunnen’…En op ‘sommige zondagen’… Want de kanonnen zijn onze stille boscompetitie niet vergeten. Dus met enige regelmaat komen ze terug en rammelen ze de hele groep naar de gallemiezen. 

Kijkend op de deelnemerslijst is vandaag zo’n dag… Elmer Lise is er. Thijs Zuurbier, Dennis Souverein, Merih Hallemariam, Tessa Dijksman… Het is, zeg maar, alsof je gaat karten en je ineens Max Verstappen, Lewis Hamilton en Lando Norris op het baantje ziet oefenen. En Jan Lammers, die bij ons Sep Visser heet…

“Hou de boel heel” roept Henny ons nog na bij de start. Maar dat is tegen dovenmens-oren, want het is meteen bal. De snelheid gaat van kiet af aan boven de 45 kilometer per uur. Per ongeluk zit ik voor in de groep, dus voel ik de milde verplichting ook een kopbeurt te doen. 

Rob Klinge zit voor me en wappert met de armen. Overnemen! Op het moment dat ik met de kop in de wind kom, voel ik dat dat niet zo’n heel goed idee was! Ik krijg ze gewoon niet goed rond, die pedalen. Mijn hoofd wil wel, maar mijn benen geven het bij de eerste de beste versnelling op. “Auwauwauw”, gillen ze…”Wapperen met mijn armen en van kop af, ouwe gek!…auwauwauwauw!!”

Elmer neemt over. Veel te hard! Achter hem rijdt Dennis. Ook veel te hard! Ik weet niet hoe ik nog een tempoversnelling uit mijn kuiten kan persen! Wim van Leest komt voorbij. Hans Schelvis. Dan, als ik bijna aan het eind van het peloton en mijn latijn ben, krijg ik mijn snelheid gelijk aan die van de groep. 

Het is een tijdelijke pijnverlichting. Want direct daarna gaat het weer zo hard dat het hele veld op een lint komt te liggen. Voor me is het wiel van Tessa. Ik kan hem niet houden. Gino Knies komt langs: “Kom op Paul!” roept hij monter. Ja, ik zou wel willen. Maar hoe? “Hij weet niet hoe, hij weet niet hoe, hij weet niet hoe…” zingt ineens een liedje uit de tachtiger jaren in mijn hoofd rond. 

Na vier ronden is het echt gedaan! Aan de voorkant rijdt een groep van zes renners weg, daarachter wordt volle bak gejaagd. Ik moet naar dat wiel voor me! Na de lange, haakse bocht na het klimmetje, ga ik op de pedalen staan om nog een keer het laatste uit mijn benen te persen. 

“BAF” Een harde knal, op mijn helm!. Verdomme, is die klote buizerd terug? Denk ik. Maar dan besef ik dat ik zojuist hard met mijn hoofd tegen een laaghangende tak knalde. Kut! Niet laten afleiden! Naar voren! Naar dat wiel! Achter me is niemand meer. Ik moet mijn eigen meubelen redden! HET. MOET. NU. STILVALLEN!!!

Maar het valt niet stil. Het gat wordt groter. Tien meter… twintig meter…dertig… Dit is het dus: dat moment van eenzaam lossen. Ik ben weer eens de schlemiel die het wiel niet kan houden. Het lullige is dat langs de kant van het parkoers mijn lief staat, met haar oudste kind. Speciaal om voor mij en Dwaas te komen juichen als we straks de overwinning pakken. Waar is Dwaas eigenlijk?

Is het een wonder? Tijdsverdichting? Superkrachten? Hulp van Gene Zijde? Of gewoon gewiekst vals spel? Want ineens zit ik er weer bij! Halleluja, ik rijd ineens weet tussen de wielen! Sep passeert en kijkt net zo verbaasd als ik me voel. “Hoe dan?” zie ik zijn ogen vragen. “Hij weet niet hoe, hij weet niet hoe, hij weet niet hoe", jubelen die van mij.

Bij de volgende passage van de finish kijk ik trots naar de kant van het parkoers. ZIe je, wil ik roepen, zie je! Ik zit er weer bij. Maar mijn lief is al weg. Schrijf ik een keer in de kantlijn van mijn bestaan wielergeschiedenis, is zij er geen getuige van. Heb ik dat weer.

Gelukkig wordt de wedstrijd wel wat eenvoudiger nu. De kopgroep van zes krijgt direct de zege. Strik erom en wegwezen, lijkt de rest van het peloton te denken. Af en toe krijgt nog een renner een wild plan, rost hard op de kop en vallen er wat gaten. Maar gelukkig is Gino zo aardig om ze voor mij dicht te rijden! “Dank, jonge vriend, dank!” denk ik keer op keer.

De finale bij de nieuwelingen ligt al in een plooi want Kick Frenay is de enige renner die uitrijdt. 

Dan zijn wij aan de beurt. De groene nummers der ouderdom ende wijsheid. Walter Braak, die bij de overigen rijdt, vraagt of hij de sprint voor me aan zal trekken. Via mijn mond antwoorden mijn benen: “Dank je wel, maar zinloos. Ben niet fris”. 

Ik besluit gewoon het wiel van Rob op te zoeken en dan te bidden om de goede afloop. Dat gaat goed tot vlak na de laatste bocht. Want dan rijden Peter Koster en, Wim vrolijk om me heen om de sprint aan te gaan met Rob. Peter wint.

Bij de veertig plus is het natuurlijk Juan Vazquez Gonzalez die wint. Ditmaal doet hij dat ten koste van Hans Schelvis.

De overigen zien in de laatste ronde Elmer wegrijden uit de kopgroep. Binnen een ronde breidt hij de voorsprong uit tot vijf seconden…Tja…iets met talent, denk ik…

En Dwaas? Wel, Dwaas vroeg en kreeg DNF. Daarna is hij gewoon een stukkie gaan fietsen met mijn lief. Ook dat nog…

 

De snelste ronde: Thijs Zuurbier met 4:00.796 = 47.243 km/h