H.S.V. De Kampioen

Uitslag

De rit naar de start is vandaag al een wedstrijd op zich. Als ik bij het pontje Buitenhuizen aankom om vijf over negen lees ik op het aankomst- en vertrektijden bord: “De pont is wegens een technische storing uit de vaart”

Nu heb ik meerdere keuzes. De meest voor de hand liggende is uitgaan van een Goddelijke interventie. Blijkbaar is er ergens een bovennatuurlijke entiteit die het beter lijkt dat ik vandaag niet mijn lijf, leden en leven ga wagen tussen de wielen van de Spaarneduin Competitie. Een aanwijzing van gene zijde die ik niet negeren mag. Dus hopsa, terug naar huis, wielerpakje uit, fiets terug aan de haak en mezelf laven aan de versnaperingen die geschonken worden bij één van de vele bevrijdingsfestiviteiten in den lande.

Of:

Fiets even een stukje door, neem het pontje bij IJmuiden, app op de pont even naar Sonja over de vertraging en hoop op clementie van hoofdjury-lid Henny als ik een ronde te laat aansluit bij het peloton. 

Ik besluit het laatste. Zo snel ik kan jakker ik langs het Noordzeekanaal richting Beverwijk. Als ik Jeroen Weltman in tegengestelde richting langs zie komen roep ik hem hard toe dat de pont niet vaart, maar tijd om te keren heb ik niet. Door moet ik. Zo snel mijn benen draaien kunnen race ik naar de pont in IJmuiden. Wielrennen is andermans bordjes leegeten, maar die staan nu niet klaar. Het enige wat ik leeg eet zijn mijn eigen benen. 

Een slok uit mijn bidon op de pont (die gelukkig direct vertrek….ik ga het halen, denk ik…) moet de reserves weer aanvullen. Na de pont weer door! Knallen, rammen, rossen! Rode stoplichten negeer ik als een volleerd idioot, andere verkeersdeelnemers dwing ik met scheldend aan de weg. Hier zijn grotere belangen! Er moet gekoerst wachten. En de koers wacht op niemand… In volle finale rijd ik hier, solo, tegen niets dan de alsmaar voort tikkende klok.

Het is kwart voor tien als ik de brug over zijkanaal C nader. Ik ga het nog halen! Straks rol ik in volle snelheid het parcours op en kan me direct in de wedstrijd mengen! Denk ik. 

Maar de voorzienigheid tovert konijn twee uit de hoge hoed. Pal voor me gaan de rode lampen knipperen. De spoorboom sluit. En treiterend langzaam gaat de brug open. Vijf voor tien. Tien uur. Het is te laat…

Iets over tien uur kom ik bij Wheelerplanet aan. Waar het volledige peloton op mij staat te wachten. De koers wacht op niemand, maar hier, in de Spaarneduin Competitie is de wedstrijd wel menselijk en sympathiek. En de koers heeft hier gewoon het geduld om even te wachten. Op de krabber van dienst, maar ook op Hans Schelvis en Jeroen Weltman die ik uit de auto zie stappen. Dus, waar ik mijn benen al voor de koers volledig in het zuur reed, besloot Jeroen gewoon een taxi te nemen toen hij de pont defect aantrof…

Dat Weltman zijn benen spaarde blijkt ook in de koers. Want hij is de enige vijftig-plus-renner die wel bij de kopgroep weet aan te sluiten die na een ronde of zes ontstaat. Hij wel…

Misschien is de benaming ‘kopgroep’ wat al te eufemistisch. Maar omdat Henny het eerste peloton zo blijft aankondigen, besluit ik vandaag dat ik gewoon in het peloton zit, achter de kopgroep. De werkelijkheid is dat het peloton na zes rondes in tweeën brak. Onder impulsen van Sjors de Waard en Matthijs- ‘ik volgde alleen maar…’ -Buchli spatte de groep uiteen in twee groepen. Vooraan de helden, de witte nummers, aangevuld met drie renners van veertig-plus en Jeroen Weltman, daarachter de schlemielen, de krabbers, de pannenkoeken. 

Ronde na ronde loopt het verschil op. Het is niet dat de waaier der verschoppelingen nu zo langzaam rijdt, het is de groep voor ons die zo onbeschoft hard fietst! Maar voor mij is er nog geen man overboord. Want, Jeroen mag dan straks gaan winnen, ik maak nog steeds kans op plek twee. Hypothetisch…

De finale van de nieuwelingen/dames eindigt met de winst van Hidde Schagen. Hij wint de sprint in het tweede peloton. 

Daarna is het tijd voor de finale der grijze haren. Maar waarom wordt er nu toch weer zo hard gefietst? Thomas Grippeling en Michael Landman, die de pont bij Amsterdam genomen bleken te hebben en daarom pas net in het peloton aansloten, hebben nogal verse benen. “Paul, volgen! En niet uit mijn wiel” roept Thomas me veel te enthousiast toe. Ik wil wel, maar mijn benen schreeuwen het uit. En die schreeuw is niet: “Joepie, lekker hard fietsen” maar “AUW, doe eens normaal, ouwe gek!” En ik dobber binnen enkele momenten naar achteren in de groep.

Het geheim van tradities schuilt in de herhaling, dus mijn uiterste poging om nog iets van deze koers te maken zal ik in de vorm van een splijtende demarrage gieten. Op het lange rechte stuk achter in het bos laat ik me kort even uitzakken en dan “POEF” ben ik weg. 

Volle bak versnel ik langs de groep. Mijn snelheid loopt op. Van 42 kilometer per uur naar 42,3 kilometer per uur… 42,5 kilometer per uur… Ik passeer Paul Pruis, Marc Stouten, Wim van Leest…. ze kijken me een beetje meewarig aan. Of, meewarig…medelijdend is het meer. Ach gossie, zie ik Jaap Kooistra denken. 

Mijn “POEF” ligt ergens tussen de pont van Buitenhuizen en die van IJmuiden. Of misschien vlak voor de brug over zijkanaal C.  

Wat ik hier nog op het asfalt probeer te leggen is geen POEF maar een flufje. Geen alles vernietigende orkaan maar een natte wind… Ik zak terug op mijn zadel en zie vele meters voor me Marc de sprint om de tweede plaats winnen. Naast mij rijdt Frank Hutzezon. “Geen risico’s vandaag, Paul” zegt hij. 

Ineens herinner ik me de vele pogingen weer van de voorzienigheid me te beletten hier vandaag van start te gaan. Ik heb al gewonnen! Ik reed WEL een koers en liep GEEN averij op. Volstrekt gelukkig ben ik ineens. Zeker omdat Frank me ook nog laat voorgaan in de sprint om de rode lantaarn. 

Bij de veertig plus is het wel een sprint in het eerste peloton. Het is Gerben Voogd die hem wint.

De overigen maken er nog een spektakel van. Een kopgroepje van vier man heeft zich af weten te scheiden van de rest. Sam Hutzezon wint de sprint.

Nb. Marc Stouten heeft dan wel de sprint der grijsaards gewonnen, hij wordt niet geklasseerd. Want die oen heeft een niet werkende transponder. En Henny mag dan wel heel sympathiek zijn voor de sloebers die een pont missen, hierin is hij volstrekt terecht onverbiddelijk. Geen werkende transponder is geen uitslag!

De snelste ronde: Sem van Tol met 4:03.527 = 46.3 k/h