H.S.V. De Kampioen

Uitslag

 

 

Ik besloot eindelijk maar weer eens op de fiets naar de koers te komen. Hoe ouder ik word, hoe belangrijker een goede warming-up. Ik lijk steeds meer op zo’n oude diesel, die bij het aanslaan reutelend zwarte dampen uitstoot, rochelend op gang komt en pas na een half uur echt op temperatuur gekomen is. 

Het enige verschil tussen die oude diesel en mijn lijf is de kleur van de dampen. Ik blaas witte wolken waterdamp uit en geen zwarte roetvlagen. Het is koud, deze zondagmorgen. Beenstukken, thermo-ondershirt, lange mouwen. 

In de kleedkamer blijk ik niet de enige die worstelt met de vraag: beenstukken aanhouden of koersen met blote benen. Joost Ruissen twijfelt, Tim van der Zalm twijfelt, ik twijfel. Wielrennen is een sport voor mannen en vrouwen met geschoren blote poten, maar jongens….het is echt koud he. Gerwin Colje weet me uiteindelijk te overtuigen. Hij zet zijn benen warm met een potje wondervet en biedt mij aan het ook te gebruiken. Ik zou wel gek zijn dat te weigeren! Colje gaat er heel hard op, dus wellicht is dit ook wel een ideaal smeermiddel voor de oude diesel.

Uiteindelijk staan er drie of vier renners zonder beenstukken aan de start. Tim heeft besloten dat blote enkels en kuiten ver genoeg gaan, de rest zit heeft zelfs dat niet gedurfd! Joost stelt zelfs voor om de categorieën deze week nu eens anders in te stellen. Niet op leeftijd maar op ‘wel of geen blote benen’ De echte watjes strijden in een andere klasse dan de echte mannen (Yonna van Dam is vandaag de enige vrouw in het peloton en zij draagt, inderdaad, beenstukken). Omdat ik denk dat mijn kans op een top drie klassering in deze alternatieve indeling groter is dan die in de reguliere leeftijdsklassen lijkt me dat een geweldig plan… 

De start lijkt heel even vriendelijk te verlopen. De mannen van Ride United, die de afgelopen weken de Spaarneduin Competitie ranselden, zijn afwezig, Merih Hailemariam is wat aangeslagen door een nare val gisteren, Jesper Dijksman wil straks ook nog starten in het Kampioenschap van de Haarlemmermeer. 

Maar dan, vlak na de officiële start, voel ik kort een hand op mijn rug en hoor ik het vrolijke stemgeluid van de hardste hardrijder die ik ken. “Neee….niet……” Voor ik mijn gedachte helemaal af kan maken kijk ik al in de lachende ogen van Daniél Abraham. Paralympische veelvraat, wereldkampioen in ongeveer elk fietsonderdeel op weg en baan. 

“Ik weet niet zo goed of ik nu blij moet zijn jou hier te zien…” weet ik nog uit te brengen. Als antwoord besluit Daniël direct maar naar voren te rijden. Vol verbazing kijk ik naar de grote, dikke fietstas die onder zijn zadel zit gestopt. Wij, de normale stervelingen in dit peloton, verwijderen elk klein tasje, lampje, friemeltje dat niet bijdraagt aan de snelheid, deze grootheid heeft verdomme een halve kampeerset onder zijn zadel hangen. Ik wil nog vragen naar welke camping hij straks gaat, maar het is al te laat. 

Met één machtige versnelling trekt hij het hele peloton uit elkaar. De hardrijders, de elitemannen, de supertalenten, de klasbakken, ze scheiden zich binnen twee rondes af van het gepeupel, de pelotonvulling, de krabbers en de oude diesels. 

Heel eufemistisch noemt Henny de groep voor ons een kopgroep. Wij zijn het peloton. “De kopgroep heeft een voorsprong van 30 seconden…40 seconden…een minuut…” Dat die eerste groep ongeveer een derde van het aantal renners dat zojuist gestart is bestaat maakt dat het eigenlijk eerlijker zou zijn om te spreken over ‘het eerste en het tweede peloton’. 

Binnen drie rondes is het verschil al opgelopen tot buitenaardse proporties. Het eerste peloton vliegt! Ik zit natuurlijk in het tweede peloton. Gelukkig zitten alle renners met groene rugnummers, de vijftigplussers, in deze groep. Dus er is nog niets verloren. En, ohja, ook de helft van alle echte mannen, de blote benen-helden, zit hier. 

Er zijn dus nog alle kansen om te winnen! Maar dan moet deze groep wel bij elkaar blijven. En dat is geen sinecure, want de mannen van Kennemerland zijn vastbesloten ook deze groep helemaal naar stukken te rijden. Elke keer als het stil valt is er weer één van hen die wegspringt. Elke keer opnieuw trekt de groep op een lint en komen we weer terug. 

Dat wil zeggen: tot ronde tien. Dan is het ineens helemaal klaar! Fred Pronk demarreert maar weer een keer en ik zie ineens Wim van Leest zijn hoofd schudden. Peter de Koster doet hetzelfde. Jaap Kooistra, Dick Gerritsen, ik…We vinden het mooi geweest! Willen die jonge jongens graag hun mannelijkheid bewijzen? Ze doen maar! Wij, de oude krijgers, de (zo u wilt) terminalen, de mannen met de groene rugnummers, wij geloven het wel. Wij rijden onze eigen wedstrijd. Als dat in de periferie van de kampioenen is, prima! Kan ons het schelen.

We blijven achter, samen met een aantal andere verstandige renners. Wat ooit als peloton vertrok rommelt nu in stukken en brokken rond over het parkoers. Overal rijden groepjes. Tweetallen, viertallen, losse renners af en toe. Het zal er voor het schaarse publiek uitzien als de bemodderde en verslagen laatste resten van een ooit moedig leger dat nu op de terugtocht is.

Vlak voor de bel die de laatste ronde van de groene nummers aangeeft, probeer ik samen met Maas van Westerhoven weg te komen. De onzinnigheid van onze poging dringt al gauw tot me door als er ineens, als een wervelwind, twee renners voorbij scheuren. Onder het zadel van de voorste zie ik een halve kampeerset hangen. 

Wauw! Dit is een kans! Denk ik. Want als ik deze ronde in het wiel van Daniël weet te overleven maak ik nog best een kans. Een lead-out van een Paralympisch Kampioen, dat is ware luxe. En trouwens, die gast bij hem…dat is Tim van der Zalm, piepjong mega-talent met half ontblote benen!

De droom duurt precies tot tien meter voor de laatste bocht. Dan ineens komt Peter de Koster volle bak onder mijn sprinttrein doorjakkeren. In zijn wiel zitten Jaap en Wim. Het enige wat ik nog probeer op het rechte eind is Dick achter me houden, maar ook die ambitie sneeft in de kramp die nu ineens mijn benen blokkeert. 

Bij de veertig plus laat Arjan Rebel (die deel uitmaakte van het eerste peloton) zich in de laatste ronde verrassen door duveltje uit het achtervolgende peloton doosje Juan Vazquez Gonzalez! 

De eindsprint van de kopgroep is niet eens een eindsprint. Tim wint afgetekend van Daniël. Want tja, die spaart zijn benen nog even. Hij moet nog naar de camping fietsen, tenslotte.

Maar….belangrijker: De Echte Blote Benen-Mannen-Koers. Ik besluit dat de finish daarvoor getrokken is op de streep van de groene nummers. Winnaar is Erwin Colje! Ik word tweede! Joost drie en Merih vier. Dat wondervet van Erwin doet dus toch iets… 

 

snelste ronde: Jaap Kooistra met 4:02:379  = 47.232 km/uur 

 

;