H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Op het moment dat het ‘grote genieten’ van fietsen overgaat in het ‘grote afzien’ graaft zich vaak een gedachte in mijn brein die niet meer weg te denken is. De dwanggedachte is wel elke week een andere. Het kan een woord zijn, het kan een getal zijn, het kan een liedje zijn. Op het moment dat mijn verstand het opgeeft en mijn lichaam nog domweg doorfietst, als een kip waar de kop vanaf geslagen is, ben ik niet meer de eigenaar van mijn gedachten. 

Tegenwoordig is het vaak een liedje. Twee weken geleden zong de halve koers een liedje door mijn hoofd van een stel Haagse geinponems; “Jè bent ut voâh mèn

Want je dans zo maui flamingo…” Deze week is het een liedje van Latin Quarter uit 1985.

De schuld ligt bij Emiel Klein. Of, eigenlijk bij de wielrenners waarmee Emiel Klein vandaag aan de start van de Spaarnduincompetitie verschijnt. Het zijn een stuk of vier, vijf bijzonder atletische jongens op bijzonder mooie fietsjes. Op de ploegauto (want ja, op die manier komen de heren naar de koers…) staat groot “Ride United”. De enige bleekscheet is het gezelschap is dus Emiel. Die zelf vandaag niet starten zal, want Emiel is de ploegleider.

Dit zijn geen jongens uit de Lage Landen, dat is me direct duidelijk. Ik hoor ze onderling Engels spreken. En dus vraag ik in mijn beste Niet-Nederlands waar ze vandaan komen. Uganda, hoor ik. En Tanzania. En, ohja, Emiel woont eigenlijk in Kenya… 

Ride United, zo leert mijn korte gesprekje voor de koers, is een opleidingsploeg met renners uit Oost-Afrika. En wat heeft Emiel nu gedaan? Die heeft dus een stel enorme talenten meegenomen om ze te leren koersen in Europa. En de eerste slachtoffers van dat Afrikaanse Wielergeweld zijn wij dus, de armoedige stoempers in de Spaarneduin Competitie.

De leercurve is nogal steil. Stelt u zich voor: na de neutralisatie demarreert Niels Reemeijer. Dat is geen nieuws, Niels kan namelijk nooit zijn enthousiasme wegsteken. Meestal rijdt hij dan een ronde of twee, drie als een dolle voor de groep uit en daarna laat hij zich beleefd terugzakken in het peloton van stervelijken.

Maar nu gebeurt er iets volkomen nieuws. Want achter Niels aan demarreert bijna de hele Ride United ploeg mee. Vier man sterk! Poef, Poef, Poef, Poef. En ze zijn weg. Pim Hackman ziet het gevaar en heeft de benen om mee te gaan, Tom Jonkmans (ja, ook elite) springt mee en voila…kopgroep. Binnen een halve ronde! De laatste die het gevaar ziet en de mogelijkheden heeft is Mehir Hailemariam. Ik weet niet precies waar zijn wieg stond, maar het zou me verbazen als dat niet ook ergens in Oost-Afrika was. 

Het peloton blijft verbijsterd achter. Wat gebeurde daar nu ineens? Het is alsof er een tornado dwars door de groep woei, een wilde zandstorm, een allesvernietigende cycloon die de hele Spaarneduin Competitie aan flarden blies. Achter de acht kanonskogels beginnen wij de rommel bij elkaar te vegen. Uit alle brokstukken fabriceren we langzaam maar zeker weer een peloton. 

Het is niet dat wij nu zo langzaam rijden he. Wij koersen rondenlang met een gemiddelde van ruim drieenveertig kilometer per uur. Het peloton ligt al die tijd op een lang lint. Het verschil met de koplopers blijft dan een seconde of twintig. Maar al onze lijven kraken, piepen, rammelen. Mijn benen schreeuwen moord en brand, mijn longen kots ik bijna uit na de zoveelste versnelling. Dertig seconden… Nog harder zetten we aan. Ron Klinge zet zich op kop om te sleuren. Joost Ruissen rost op kop. Mijn hoofd klapt bijna uit elkaar. Een minuut…

Het is gewoon niet te doen! Ze rijden echt veel maar dan ook veel te hard voor ons! Anderhalve minuut. Mijn lichaam fietst nog maar mijn hoofd begint het rond te zingen: ”I’m hearing only bad news… From Radio Africa…” 

De bel gaat. De nieuwelingen sprinten af. Het is Hidde Schagen die wint. De groene nummers hebben nog twee rondes te gaan. Achter mij hoor ik ineens de stem van Jasper de Boer. Of ik nog plannen heb. Jasper rijdt bij de zwarte nummers. Hulp aanvaarden zou competitievervalsing zijn. En dus hoor ik mezelf antwoorden:

“Ik ga zo even wat proberen, maar nee, dank je…” Wat zeg ik nu? Wat….hoe….

Maar het is al te laat. En mijn benen zijn toch al volkomen naar de klote. Dus in de laatste ronde til ik mijn billen uit het zadel. Niet voor een serieuze poging, het is een pure daad van symboliek. Niemand zal mijn vlucht serieus nemen. Na een paar trappen kijk ik dan ook onder mijn arm door en denk renners in mijn wiel te zien. Ik laat me zakken en pas dan zie ik….Hoe is het mogelijk…..ik heb….ik had een gat… 

“Je had best een mooi gat” zegt Wim van Leest na de koers. “Ja, dat was een goeie kans…” vult Frank van den Berg aan…

De sprint wordt dus gewonnen door Wim…Tja…hadden is hebben te laat, zei mijn moeder altijd.

Bij de veertig plus wint Arjan Rebel.

Bij de overigen komt het op een sprint in de kopgroep aan. En dan blijkt de meest afschuwelijke waarheid werkelijkheid te zijn… die vier Oost-Afrikaanse kanonskogels….hebben niet eens hun transponders op hun fiets! Welnee, nergens voor nodig. Het is een trainingskoersje he… En dus mag Niels de overwinning op zijn conto schrijven!

                                                                 XXXXXX

Helaas waren er vandaag weer een aantal renners die niet in de uitslag voorkomen. De reden hiervoor is dat zij geen werkende transponder hadden, helemaal geen transponder (op de andere fiets) of te laat hebben ingeschreven.

De regel is: tot een uur voor aanvang van de wedstrijd inschrijven via mijn KNWU en in bezit zijn van een werkende transponder. In het laatste uur kan je inschrijven voor de wedstrijd, en buiten mededinging meedoen, en kom je dan niet in de uitslag. (zie wedstrijdregelement) https://www.hsvdekampioen.nl/upload/files/hsvdekampioen_wedstrijdreglement.pdf