H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Eén blik uit het venster is genoeg. Waarom zou je in vredesnaam in zulk weer gaan fietsen? Het waait hard. Wat schrijf ik? Het stormt! En het regent. Wat schrijf ik? Het plenst! Een blik op de buienradar geeft enige hoop, want volgens deze hedendaagse variant van ‘even naar de wolken kijken’ wordt het rond half tien droog.

Dus, tegen elke verstandige overweging in, fiets ik toch naar de Kampioen voor de derde wedstrijd in de Spaarneduin Competitie. Waar ik in de kantine al direct in glunderende gezichten van Lance Venema en Donny Hoogschagen kijk. Lance en Donny zijn in de Spaarneduin Competitie synoniemen van ‘Slecht Nieuws’. Dit zijn twee bijzonder ambitieuze en reuze getalenteerde jonge mannen die, al zouden ze het willen, niet langzaam kunnen fietsen. 

Voeg bij deze twee ook nog Gijs Eekhoff, Elmer Lise en Jorn Videler en de wielerkenner weet: Hier staat de hel op tien wielen. Vijf afgezanten van een oppergod van de wielrennerij, naar aarde gezonden om krabbers te straffen voor de hoogmoedige gedachte dat ze zichzelf wielrenner zouden mogen voelen. 

Al voor de neutralisatie spreek ik in op Lance en Donny. Met alle senioriteit die ik maar in mijn stem kan leggen zeg ik ze dat ‘het heus niet zo allejezus hard hoeft te gaan’. In de spottende blikken zie ik dat mijn stem niet klinkt als een wijze, oude veteraan die enige compassie verdient, maar als een angsthaas die piepend vraagt de slacht niet te lang en pijnlijk te maken.

Het duurt precies één ronde. En het zijn niet Lance en Donny die de kat de bel aanbinden, het is Gijs Eekhoff. Later zal hij me vertellen dat hij het koud had en daarom maar even een paar tempo-blokjes wilde rijden. Maar nu, in de grijze, koude, natte voorportalen van Tartaros, zegt zijn mond niets en zijn benen alles. Hij rammelt, sleurt en rost met één tempo-blokje het halve peloton naar de gallemiezen. 

Het eerste slachtoffer ben ik. Natuurlijk kan ik nu aanvoeren dat ik gisteren, onderweg vanaf mijn huis in Oudorp, per ongeluk in het wiel van Laurens ten Dam zat, dat Laurens haast had, dat ik dus gisteren ook… maar dat zijn drogredenen. Mijn benen kunnen gewoonweg het tempo niet aan. 

Tot mijn blijdschap zie ik dan ineens, vlak nadat ik definitief moet lossen, Gijs naar de zijkant sturen! Hosanna, er is toch nog ergens een entiteit die mij gunstig gezind is! Een scherfje glas, een spijkertje, een doorntje, iets scherps dat zojuist de band van de jonge Eekhoff heeft doorboord en hem met een platte band achter zal laten! 

Maar het is al te laat. Want ook Lance ziet Gijs afdraaien. En hij neemt furieus over. Dit is het genadeschot. Heel even droomde ik ervan dat het tempo zou zakken nu Eekhoff weg was, maar het was zoals de meeste dromen: bedrog. Plof Plof, hoor ik. Het zijn mijn benen die exploderen.

Bij het juryhok stop ik. Gijs stopt ook. Hij zal vanwege materiaalpech een ronde vergoeding krijgen en dus nog mee kunnen strijden voor de overwinning terwijl mijn uitslag nu al vast ligt. Want, daar komt de konijn uit de hoge hoed, er rijden vandaag maar twee renners mee met een groen rugnummer! Uitrijden is vandaag voldoende voor een podiumplek en negen punten in het klassement!

Na een aantal minuten komt eerst een groep van drie renners voorbij; Elmer, Jorn en Lance. Gijs sluit bij hen aan en dat spijt me helemaal niets! Ver achter het viertal volgt een tweede groepje met mijn enige concurrent vandaag: Jaap Kooistra. Bij hen haak ik aan. Heel even hoop ik dat het tempo er nu wel uit zal zijn.

Maar de groep rijdt nog steeds godsgruwelijk hard. Na elke bocht sprint ik kreunend en piepend het gat dicht. En ondertussen begint het ook nog eens steeds harder te regenen. Om mijn goede intenties te tonen neem ik een paar keer over, maar dat doe ik blijkbaar zo traag dat Hugo Bakker moppert dat ‘we zo natuurlijk helemaal niet terug zullen komen’ en Donny Hoogschagen zelfs hard vanuit mijn kont demarreert. 

Na nog eens een aantal rondes rommelt er een tweede groep renners terug de groep in. Blijkbaar is het peloton gebroken toen ik bij het juryhok stond te wachten. Ook deze waaier herbergt alleen nog maar zwaar bemodderde verschoppelingen. Het is een treurig zooitje ellende op wielen, een peloton van armoe en ellende. 

Dan zien we ineens licht aan den einder! Een klein sprankje zon en, ik geloof mijn eigen ogen niet, een eenzame renner. Het is Elmer Lise! Blijkbaar vond hij het zo zielig voor ons dat hij zich uit de kopgroep heeft laten zakken om ons moed in te spreken! En om daarna hard op kop te sleuren…

De sprint van de vijftig plus is geen sprint. Jaap wint met een ronde voorsprong. Ook bij de veertig-plus is het niet echt spannend: Hugo was de enige renner in die categorie. 

Bij de overigen is het Lance, met ruime voorsprong van tien seconden op Jorn.