H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Het zijn slechts de sterksten die zich vandaag aan de start melden. De sterksten en ik, dan toch. Als ik over de parkeerplaats aan kom fietsen, zie ik Erwin Kistemaker net de wielen in zijn fiets steken. De Kist aan de start is altijd slecht nieuws. De Kist rijdt namelijk nog steeds als een jonge God, maar omdat hij in kalenderjaren ouder is dan zijn gevoelsleeftijd rijdt hij net als ik bij de groene rugnummers. 

Misschien hebben de andere renners ook al gezien dat hij op de deelnemerslijst stond, want het is rustig. Negentien renners, uitsluitend mannen, uitsluitend kleppers. En ik. Dit gaat weer zo’n dag worden. 

Het is daarom maar goed dat Sonja me vlak voor de start mijn bril heeft aangereikt. Vorige week raakte ik hem kwijt, hier in de kantine. In mijn achterhoofd hoorde ik wijlen mijn moeder mopperen: “Het is dat je billen vast zitten, anders was je die nog kwijt…” Misschien was het toeval, maar Sonja vertelt me zojuist dat ze de bril op de zitting van een stoel aangetroffen had. Dezelfde stoel waar ik vorige week, als hij niet had vastgezeten, mijn kont zou hebben achtergelaten.

Nu ik mijn bril weer heb kan ik straks in ieder geval mijn tranen verbergen. Straks, dat is dus als types als Elmer Lise (ditmaal met keurig geschoren benen, hulde!), Wes Dekkers en Thomas Monkelbaan het tempo zullen dicteren. Als ik dan weer kreunend, steunend en met uitsluitend nog melkzuur door mijn aderen stromend zal sterven in het laatste wiel. 

Vol bewondering kijk ik ook naar Joost Ruissen. Afgelopen vrijdag had hij een dagje vrij van zijn werk. Normale mensen gaan op zo’n dag een beetje uitslapen, lanterfanten en eventueel winkelen. Wielrenners gaan misschien nog een stukje fietsen. Maar schaatsers zoals Joost gaan op zo’n dag ‘Elfstedentochtje spelen’ Bij gebrek aan ijs in Friesland week hij daarvoor, in het gezelschap van ruim vijftig andere idioten, uit naar de ijsbaan in Haarlem. Daar schaatste hij 636 rondjes…dat is dus 1272 bochten naar links…254 kilometer…. 

Maar dat geeft mij wel hoop. Ik vermoed dat Joost vandaag niet al te explosief zal rijden. Dus neem ik me voor bij hem in de buurt te blijven om samen met hem gelost te worden. Dat vind ik al bij voorbaat reuze sociaal van mezelf.

En ja, het gaat hard. En ja, mijn benen ontploffen al na een ronde of vier. Na elke bocht is het harken om in het wiel te blijven, gaten dicht te rijden, schade te beperken. 

Tot mijn niet geringe verbazing is het vooral Sjoerd Wieringa die het tempo dicteert. Dit is de eerste wedstrijd die hij rijdt, vertrouwde hij me vooraf toe. Ik heb hem tijdens het inrijden de weg gewezen omdat hij niet precies wist wanneer we links en rechtsaf moesten. Ik heb zelfs even gedacht: nou, gelukkig ben ik dan niet de eerste die lost…

Want zo hoort dat eigenlijk, he Sjoerd. Tijdens je eerste wedstrijd denk je na tweehonderd meter: “Kolere, zo hard heb ik nog nooooooooit gefietst…!” En daarna klamp je nog een meter of vierhonderd aan en daarna los je! En dan je tweede wedstrijd blijf je een ronde bij en na een week of tien, twaalf, rijd je de eerste keer uit in het peloton. Als je geluk hebt. Zo hoort dat!

Maar Sjoerd weigert zich iets aan te trekken van wielerwetten. Hij zal zijn benen niet scheren, want dan krijgt hij ruzie thuis EN hij sleurt direct in zijn eerste koers vol op kop om daarna verbaasd achterom te kijken waar wij blijven. Ik zie hem zelfs zeggen: “We zouden toch hard gaan fietsen…?” 

Kijk, die ongeschoren benen wil ik hem deze week nog wel vergeven. Hij heeft beenstukken aan, dus de haren zijn nog niet zichtbaar. Maar dat hij weigert gelost te worden, nee, erger nog, dat hij eigenhandig zo hard aan de boom schudt dat ik bijna gelost word, daar heb ik moeite mee. 

Heb ik al geschreven dat ik naar de kloten was, trouwens? Na een ronde of vier, vijf? Precies op het moment dat ene Elmer Lise besloot nog harder te gaan rijden? Hij tilt de billen van het zadel en in twee, drie machtige pedaalomwentelingen is hij verdwenen in den einder. 

“Die is vliegen”, zeg ik tegen de Kist. Maar daar denkt hij heel anders over. Als een ware veldheer commandeert hij de troepen naar de kop. “Hup, draaien!” roept hij enthousiast. Ik ben vooral verbaasd dat hij nog zoveel lucht heeft om zijn stem zo te verheffen, want ik hang half dood tussen het kader van mijn fiets. 

Zwarte sneeuw. Hele donkere vlokjes zwarte sneeuw. En de belachelijk schone cassette op het achterwiel van de Kist. Dat is het enige wat ik nog zie. Niet alleen de tweeëntwintig van de Kist is nog schoon, al zijn tandwielen zijn nog schoon! Traint die man nooit ofzo? En waarom rijdt hij dan zo ongelofelijk hard?

Waarom rijden ze allemaal zo ongelofelijk hard trouwens? En waarom wordt dat gat voor me toch steeds groter? Vragen…vragen…en ondertussen galmt er in mijn hoofd een liedje van een onbekende Franse artiest met een tekst die ik niet kan herinneren. Klanken, ding te ding te ding….

De ding te ding dringt ineens tot me door. Het is de bel der verlossing!! Nog één ronde voor de groene nummers! Het lijden kent toch een einde! Nog tweeëndertig honderd meter, dan is het voorbij. Heel ergens in de verte hoor ik mezelf denken dat ik naar voren moet voor de eindsprint. Want als ik zo naar de klote ben dan zullen die anderen…

Op dat moment glijdt Rob Klinge langs. “Ik train verdorie nog harder dan dit", hoor ik hem mopperen. 

De Kist wint. Natuurlijk wint hij, voor Jaap Kooistra en Rob Klinge.

Bij de veertig plus heeft Sjoerd gelukkig nog wel door dat je je eerste koers niet hoort te winnen. Hugo Bakker is hem te vlug af.

Bij de overigen blijkt er al ronden lang een kopgroep weg te zijn. Ze reden weg in mijn zwarte sneeuw-moment, denk ik. Wes is zijn vluchtgenoten te snel af en wint voor Thomas.

snelste rondetijd vandaag: Hugo Bakker met 4:15.960