H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Het is koud deze ochtend, vlak voor de start van de Spaarneduincompetitie. Vrijwel het hele peloton staat met beenstukken over de gladde kuiten. Alleen een paar enthousiaste nieuwelingen staan met onbedekte benen. Jeugdige overmoed verdrijft de kou nog beter dan beenstukken, natuurlijk. Naast de nieuwelingen staat er nog één andere renner met blote benen. Het is Elmer Lise. 

Met enige verbijstering laat ik mijn ogen langzaam over zijn naakte benen glijden. Direct wordt me duidelijk waarom Elmer zijn blote benen hier zo superieur staat uit te venten. Want op zijn kuiten ontwaar ik de dikke wintervacht. Ongeschoren poten! 

Wielrennen voor beginners, les één:

Wantrouw altijd renners met winterdons op de poten! Bernard Hinault startte ooit verplicht in de Amstel Gold Race. Het was 1981. Omdat de Breton geen zin had in deze koers weigerde hij zelfs zijn benen te ontharen. Ondanks, of misschien juist dankzij dat tabak op de poten won hij de sprint met overmacht.

Maart 2023. Primoz Roglic start in de Tirreno Adriatico. Uit baldadigheid, opstandigheid of nalatigheid heeft hij zijn benen niet geschoren. De Sloveen wint niet alleen het algemeen klassement van deze editiemaar ook het puntenklassement en de bergtrui.

En wat de denken van Hubert Hutsebaut. Hij wint in 1972 ongesoigneerd de E3 prijs. Nu klinkt dat misschien niet zo imposant, maar een blik op de verdere uitslag van die dag doet je verstommen. De nummers twee en drie zijn dat jaar Eddy Merckx en Walter Godefroot!

Nota bene: Er zijn twee categorieën ongeschoren benen-renners. De eerste is de groep fietsers die het nog niet begrepen hebben. Renners die mijn stukjes nog niet allemaal gelezen hebben en die dus niet weten dat wielrennen een sport is voor stoere mannen en vrouwen met gladgeschoren kuiten. Deze renners verdienen geen wantrouwen, doch enkel ons mededogen.

Maar de tweede groep verdient alle wantrouwen die een mens maar op kan brengen. Dit zijn de Hinaults, de Roglicen, de Hutsebauts. Klasbakken die bij de seizoensstart onverschilligheid uit willen stralen. Kleppers, superieure alfa-apen, die willen tonen dat ze zelfs volkomen onvoorbereid het hele peloton naar de kloten kunnen fietsen. 

Met bravoure staat Elmer Lise, de zilverrug uit Amsterdam, met blote ongeschoren benen te praten tegen wat andere renners. Voorzichtig manoeuvreer ik me binnen gehoorafstand. “De hele winter zitten feesten…” hoor ik hem zeggen. De hele winter heeft hij zich gelaafd aan de geneugten van het niet-wielrenners-leven, schetst hij zijn gehoor. En, “Nauwelijks getraind….” 

Wielrennen voor beginners, les twee:

Wantrouw altijd renners die zeggen dat ze ‘bijna niet getraind hebben’. 

Renners die dat zeggen ‘nauwelijks getraind te hebben’ staan messcherp. Altijd. Met hun stoere verhalen over een van seks en drank en Rock en Roll- doordesemde winterperiode hebben ze waarschijnlijk angstvallig hun Strava-data zitten verbergen om ons, die sneue hard-doortrainers te bedotten. Maar ondertussen staan ze vlijmscherp.

Renners die echt niet getraind hebben hoor je niet. Die staan zwijgend aan de start, te hopen op een wonder. Ze roepen zachtjes prevelend de Goden aan met smeekbedes: “Laat het vooral niet te hard gaan”. Dat zijn de schlemielen, de talentlozen, de arme zielen die we straks aan zullen treffen in de waaier van armoe en ellende. 

We gaan van start. In de neutralisatie komt Thomas Grippeling naast me rijden. “Paul, ga je mee? Rijden we direct na de start weg” Blijkbaar heeft Thomas dat plan, wegrijden met mij, ook al met de rest van het peloton besproken want ze knijpen allemaal zo hard in de remmen dat ik ineens een enorm gat heb. De enige die het gat dicht rijdt is Jaap Kooistra. “Rijden,” roept hij. Ik wil nog antwoorden dat we toch pas in de neutralisatie zitten, maar dan ineens, vlak na de officiële start, komt ook Thomas langs gevlogen. 

We zijn eraan begonnen. En het duurt, tot mijn opluchting, geen halve ronde. Maar in plaats van verlossing brengt het peloton ellende met zich mee. Direct nadat wij zijn teruggehaald volgt er weer een demarrage. En weer een demarrage. En weer één. Het lijkt wel alsof het vermetele plan van Thomas direct de finale heeft ingeleid! Hollen, stilstaan, hollen, stilstaan, hollen, stilstaan, zo gaat het zeker een half uur door. De enige die zich vandaag niet verhapslikken aan een tot mislukken gedoemde ontsnapping zijn Maas van Westerhoven, Bas Steenbrugge en, verdomd als het niet waar is, Elmer Lise. 

Komt het door de vele tempowisselingen? Komt het door het verdomde vervelende liedje dat zijn in mijn hersenen heeft ingegraven en daar rond en rond zingt? Komt het door het te vroege opstaan vanmorgen? Hoe dan ook, ik lijk in slaap gedommeld te zijn. Want ineens ontbrandt de strijd echt. 

Natuurlijk is het Elmer. Zijn machtige, ongeschoren en in whisky gemarineerde benen rammen zo hard op de pedalen dat ik zijn fiets bijna hoor kermen. In het wiel van de ‘nauwelijks getrainde’ feestreus probeert een keur aan goede renners aan te klappen. Jumping Jack van Honschoten, Kelvin Frank, Fred Pronk en de toekomstige winnaar bij de overigen wiens naam hier niet genoemd kan worden trekken samen met de Elmer ten strijde. Achter hen ontploft het peloton. In duizend stukjes. 

Nog geen ronde later is het pleit beslecht. De gruzelementen klitten samen in twee groepen. Natuurlijk bevind ik me met mijn onoplettendheid in de tweede groep. Een enkeling probeert nog de sprong naar voren te maken, maar de meeste van mijn mede-schlemielen legt zich bij de situatie neer. 

Op zich heb ik geen reden me zorgen te maken trouwens. Alleen Jack zit voorin mee, dus kan ik gewoon nog rijden voor de tweede plek. Of…nee, ik schrijf dit verkeerd…in principe zou ik mee kunnen strijden voor de tweede plek, ware het niet dat in deze groep zich ook Rob Klinge en Jaap Kooistra bevinden. 

In de eerste waaier rijden twee nieuwelingen. Koen van Meer wint, voor Hidde Schagen.

Bij de oude heren met groene nummer wint Jack. Jaap wordt tweede, Rob derde. Ik neem genoegen met een eervolle vierde plaats…

De finale van de veertig plus lijkt een geweldige overwinnaar te krijgen in de vorm van Arjan Rebel. Hij is de enige die in de kopgroep zit. Maar wel met drie rondes achterstand…Arjan is een kwartier na ons gestart omdat hij de pont miste. Hij mag van geluk spreken dat hij nog geklasseerd wordt. Want de echte winnaar is Stijn Boek, voor Ramon Zuidervaart en Bas Steenbrugge.

Bij de overigen wint Jesper Dijksman de sprint. Met geschoren benen! En beenstukken. Elmer wordt slechts achtste. Dat zal hem leren!