H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Laatst hoorde ik iemand, een niet-wielrenner, beweren dat, als je wielrennen weer spannend en eerlijk wilt houden, de vermogensmeters verboden zouden moeten worden. Wielrenners staren de hele tijd op die meter en zouden op die manier hun inspanningen wetenschappelijk onderbouwd doseren. Wielrenners, zo beweerde die mijnheer op de podcast, leken wel computergestuurde robots.

Het was een niet-wielrenner. Iedereen die zich weleens in een koers begeven heeft weet dat ‘op je metertje kijken’ wel het laatste is waar je in de mallemolen van het peloton tijd voor hebt. Ja, na afloop, dan kijk ik. Dan zie ik waarom ik in de koers vandaag gelost werd, toch weer bij kon komen en daarna finale kon rijden. 

Van de hel in de hemel. Dat zou een mooie titel zijn geweest. Als ik gewonnen had. Want natuurlijk won ik niet. Dat was de hemel geweest. En ja, ik weet heus wel dat de van Deventer Competitie in wielerkringen smalend de “Mickey Mouse Competitie” genoemd wordt, maar ik ken mijn plaats. Voor mij is winnen in de van Deventer Competitie een zoete droom!

Eindelijk heb ik vooraf een plan gesmeed voor de koers vanavond. Het plan is van een eenvoud die mislukken ervan eigenlijk onmogelijk maakt. Maas van Westerhoven heeft week in week uit veel te veel energie tijdens de koersjes en smijt het daarom als een dolle in het rond. Volkomen tot mislukken gedoemde solo’s, krankzinnige versnellingen langs het peloton, kopbeurten die een volle ronde duren. Rob Klinge, die tegenwoordig zo leep als een looie deur koerst, herkent veel van zichzelf in de bruuske jongeling. “Je rijdt als een domme koe, maar daar word je wel sterk van,” hoor ik Rob voor de koers tegen Maas zeggen. Dat is ook de kern van mijn plan vanavond. 

“Maas, als ik in de laatste ronde ga, ga je dan mee?” heb ik vooraf gevraagd. Daarna deed ik nog de loze belofte dat ik dan een ronde na mijn overwinning (bij de Terminalen) met hem mee zou blijven draaien om zijn kans op de overwinning (bij de Overigen) te vergroten. Zoals ik al schreef: zo eenvoudig dat het plan niet mislukken kan!

Maar dan moet ik wel bij de groep weten te blijven vandaag. Dat blijkt nog helemaal geen sinecure, want vanuit het vertrek wordt er van links naar rechts. van onder tot boven, van voor naar achter, gedemarreerd. We zijn met zijn vijftienen gestart (op Sloten is de Driedaagse aan zijn tweede dag toe. Daar vecht bijna honderd man om één been) en blijkbaar willen veertien renners solo aankomen. Tim Kniep is nog niet teruggepakt of Jesper Dijksman vliegt weg. Nadat zijn poging is rechtgezet besluit Frank Hutzezon op avontuur te willen. En daarna Wes Dekkers, Rob Klinge, Jack van Honschoten, Gerben Voogd, Sep Visser, Jaap Kooistra, Mariska Jetten… Kortom: iedereen, behalve Elmer Lise en ik, probeert eens wat. Elmer Lise omdat hij zichzelf beloofd heeft te sparen. Ik omdat ik al blij ben eraan te kunnen blijven hangen. 

Of….eraan te kunnen blijven hangen… dat is niet helemaal conform het gevoel dat ik in mijn benen heb. Mijn benen ontploffen bij elke tempoversnelling! Waar halen die idioten in godsnaam al die snelheid vandaan? Om alle ellende voor te zijn ga ik op kop rijden en probeer ik zo hard mogelijk een gelijkmatig tempo aan te houden, maar dat is voor Bas Steenbrugge alleen maar een signaal om nog harder langs me te versnellen! 

In deze maalstroom zou ik dus op mijn metertje gaan kijken om mijn snelheid aan te passen aan het vermogen dat mijn benen kunnen leveren? Ik zie verdomme helemaal niets! Ja, de benen van Elmer Lise, die als imposant pompende zuigers zijn pedalen ranselen. En het achterwiel van Vincent van Olphen, dat langzaam maar zeker bij me wegglijdt. Want ik ga gewoon gelost worden!

Gelost! Alle tempoversnellingen zijn me gewoon teveel! Daar zak ik langzaam uit het pelotonnetje! Het hoogst haalbare is een mongolenwaaiertje, want ook Jaap, Vincent en nog een renner die ik niet eens meer herken in de zwarte sneeuw moeten de hoofdmacht laten gaan. Vijf rondes zijn we onderweg. Vijf rondes van frisse plannen tot de hel. 

Gelukkig blijft ons waaiertje wel draaien, trouwens. We doen allemaal braaf onze kopbeurten en de snelheid hangt nog steeds rond de tweeënveertig kilometer per uur. Een volle ronde duurt onze jacht en dan zien we ineens het pelotonnetje weer voor ons rijden! 

Het valt er stil! Nog één ferme ruk aan mijn stuur, een laatste vermetele duw op mijn pedalen en we rollen de groep weer in! Halleluja! Er is een God! En die God is me vandaag gunstig gezind!! Zo snel mogelijk naar voren, is mijn gedachte. Ook Jaap is zo slim om meteen naar de voorkant van de groep te sturen. Na anderhalve ronde achtervolging zijn het ineens de sloebers van de weg de helden van het tarmac geworden!

De finale is aangebroken! Jaap, die net als ik uit de dood is opgestaan, demarreert! Rob Klinge gaat mee. En dan voel ik hoe ik ook versnel! Hoe ik, door unieke hemelse krachten aangedreven, op mijn pedalen ga staan en bij de twee vluchters aansluit. Achter ons kijkt de rest elkaar aan. Verbazing aan twee kanten van de kloof: Zij zijn verbaasd dat Jaap, Rob en ik aan een gezamenlijk avontuur beginnen, ik ben verbaasd dat ze niet gaan rijden! “We hebben een gat!” Jaap lijkt net zo verrast als ik. 

En dan, als door een engel gezonden sluit Maas aan! De jongeling mag dan als een koe rijden, deze koe is wel keurig op de afspraak. Hij gaat naar de kop en slingert ons treintje nog harder aan. Ik kruip in zijn wiel. In de sprint zal ik straks alles….

…verknallen. Natuurlijk. Stuur Paul met twintig renners naar de streep en hij wordt eenentwintigste. Met zeven renners wordt hij achtste. Met twee wordt hij derde. Wat ik dus keurig doe. Achter Rob en Jaap.

En natuurlijk kom ik mijn belofte aan Maas niet na. Dit is wielrennen he…Metertjes of niet, eerlijk wordt het nooit. En trouwens…ik won niet…

Bij de veertig plus wint Gerben Voogd, bij de overigen leert Elmer dat het inderdaad loont jezelf weg te steken tijdens de koers. Want hij komt solo winnend over de meet!