H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Paul’ de Adelaar’ Pruis vraagt me voor de start of ik de buizerd al gezien heb dit jaar. Ineens zie ik het voor me: Hoe Dasia’s huis-Adelaar straks het peloton ontvlucht en dan ineens wordt belaagd door Kampioen’s huis-buizerd. En hoe de Adelaar dan de aanval van de buizerd af zal moeten wenden door zijn armen hoog te strekken en dan te wapperen met de handen. 

Het zegengebaar dat wielrenners al decennialang maken is ook de door de vogelbescherming (raar…je zou toch juist de mens tegen de vogel willen beschermen in dit geval, maar goed…) als meest effectief aangewezen afweer tegen buizerd-aanvallen. Bedenk dat even als u weer eens een wielrenner te vroeg of anderszins onterecht ziet juichen: het kan ook zijn dat hij of zij zojuist is aangevallen door een buizerd en daarom…

De koers start vandaag wat flauwtjes, wil ik maar zeggen. Zo flauwtjes zelfs dat ik me vergeet weg te steken. Keer op keer doe ik een kopbeurt, draai daarna door naar plaats vijf, zes en haak weer in voor een volgende beurt. Een toeschouwer die onbekend is met mijn gebrekkige talent voor hard-fietsen zou kunnen denken: “Daar rijdt een toprenner die het werken niet schuwt…nou, die zou ik in de gaten houden…” Jammer genoeg kan ik vandaag weinig mensen in die vervoering brengen. Het publiek dat er is kent allang mijn oliedomme overmoedige manier van koersen. Dat weet allang dat het tempo dat we in de eerste vijf rondes onderhouden de stilte voor de storm zijn. 

En stormen gaat het! In de zesde ronde is er ineens een groepje weg. En ik kom op kop. Met achter mij het dampende, piepende, hijgende peloton rijd ik het gat naar de kopgroep in één snok dicht. Pas daarna komt het besef: Dit. Was. Weer. Eens. Olie. Dom! Want achter mij zaten ze te wachten. De Pim Hackman’s, Noah Langbroek’s, Sep Visser’s, Martijn Suk’s. De kleppers die weten dat wielrennen eerst andermans bordje leeg eten is. Ik heb zojuist een viergangen-menu opgediend aan de renners die nu ineens achter mijn rug vandaan springen. 

De eerste die langs flitst is Pim. Terwijl mijn benen moord en brand beginnen te schreeuwen versnelt links, rechts, voor en achter me het hele peloton. Pas in het laatste wiel weet ik mezelf zo te herstellen dat ik nog aan de groep bungel. Hoewel ik bij nader inzien niet meer echt van een groep kan spreken want het peloton is definitief gebroken. Een meter of vijftig verderop rijden de kleppers weg. Snel zoek ik om me heen. Welke groene nummers mis ik? 

Sep zie ik nergens. Die zit mee van voren. Maar ben ik omringd door vooral groene nummers. Paul Pruis, Renee van der Lee, Rob Klinge, Eric Zwart. We rijden hier dus gewoon nog voor de prijzen! 

Zo trappen we als verschoppelingen de minuten weg. Vroeger zou ik dit de mongolenwaaier noemen, nu besluit ik dat we gewoon ‘het tweede peloton’ zijn. En in dit tweede peloton, het peloton der sterfelijken liggen dus gewoon nog ereplaatsen voor het grijpen.

De bel voor de laatste ronde luidt. De nieuwelingen sprinten af. Thomas Monkelbaan is de enige nieuweling in het eerste peloton en wint. In het peloton der sterfelijken finisht Koen van der Meer voor Kaj Vitalis.

En dan is het aan ons. De groene nummers. De terminalen. We rijden voor plek 3, weet ik inmiddels. Naast Sep is ook Henk Peters mee in het peloton der Goden. Als het tempo even stil valt zet ik vol aan. Direct heb ik een gat! En dat is gunstig, achter mij zitten Kampioenrenners Rob, Eric en Hoes samen met slechts twee Dasia-mannen. 

Onder mijn arm door zie ik de vertwijfeling bij de Adelaar. Ik kijk vooruit. Zie niets. Ik denk niet na. Ik fiets. Ze halen me nooit meer in. Ik denk ‘verdomd, ik…zie ineens een rood shirt op kop van de groep achter mij!’

Er wordt hier met mijn kloten gespeeld! Robbie Klinge is in de slag met de Dasia’s! Terwijl ik al aan het fantaseren sloeg hoe ik mijn trouwe ploeggenoten straks ga bedanken voor hun aandeel in mijn derde plek, hoe ik die enorme premie zou gebruiken om ze te trakteren op een kop koffie met appelgebak bij Sonja, hoe ik trots mijn lief zou vertellen dat ik solo over de streep kwam, steekt Robbie met veel omhaal het mes meters diep mijn rug in!

Vlak voor de laatste bocht stormen ze me voorbij. Judas met in zijn wiel de trawanten van Dasia. En van grote afstand zie ik hoe Rob de sprint weergaloos verliest van Rene en de Adelaar. Zonder wapperende armen. Zijn handen blijven aan het stuur.

Sep won trouwens. Henk was twee.

Bij de overigen legt Jeroen Breewel Pim Hackman erop in de sprint.

met dank aan drs.P v.Schagen