H.S.V. De Kampioen

Uitslag

 

De ‘goede gezondheid’ waar ik vorige week nog over beschikte laat het vandaag afweten. Gisteren voelde ik het al tijdens een rustige duurrit: iets onder de leden, en dat ‘iets’ is vandaag uitgegroeid tot een nare hoest en een bijzonder pijnlijke rug. In het verlengde van de gezondheid laat nu ook mijn conditie me in de steek.

Wat is dat toch, de fittie die de voorzienigheid al jaren met mijn laatste koers van het seizoen lijkt te hebben? Breek ik een keertje niet net voor de laatste koers mijn knie of sleutelbeen, dan ben ik wel gewoon ziek op de ochtend van de sluitingswedstrijd.

Niet starten dus vandaag. Gezondheid voor alles. Mijn verstand overwint met moeite mijn gevoel, dus om mezelf nog veel bindender te beletten vandaag toch, per ongeluk, aan de start te verschijnen, dring ik mezelf in de vroege ochtend op als assistent-jurylid.

Dus zit ik rond half tien naast Henny op de jurywagen en zie de renners één voor één arriveren. Uiteindelijk groeit de groep uit tot maar liefst 32 man en één vrouw. Achter mijn naam zet ik zelf alvast het hatelijk ‘DNS’.

‘Did Not Start’, net iets minder erg dan ‘Did Not Finish’. DNF betekent vaak een zware valpartij met veel letsel en schade of een beschamende opgave omdat je ingehaald werd door de (virtuele) bezemwagen. DNS is een wijze keuze, DNF overkomt je. 

Vanuit de jurywagen de koers bekijken blijft toch een rare ervaring. De wedstrijd speelt zich grotendeels in de onbekendheid af. Het is zoals je weleens leest in oude verhalen over de Tour de France. Waar renners starten in plaats A, in de schemering verdwijnen en na uren in plaats B arriveren. Wat er in de tussentijd gebeurd is, kunnen alleen de renners navertellen. De avonturen die in de bossen, bergen en woestenijen afspeelden, daarover zullen in de loop van de tijd steeds wildere verhalen de ronde gaan doen.

Voorbeeld? Voorbeeld: Op de Mylaps ziet de jury hoe Michael Landman tijdens ronde zeven ineens verdwijnt. Hij komt niet over de finish, gaat niet langs start, ontvangt geen 200 euro. Een ronde later lijkt hij weer in het peloton te zitten. Of dan toch zijn transponder, want die zien we weer terug op ons beeldscherm.

“Ach,” denken wij, “een kleine storing in het systeem of een lege batterij…”   Maar een paar rondes later lijkt hij weer verdwenen. Henny doet zijn uiterste best het rugnummer van Michael te ontwaren en zakt na de passage van het peloton kalm terug in zijn stoel: “Nee, nummer zes zat er niet bij”

En zo gaat dat verwarrende ronde na verwarrende ronde. Soms lijkt Michael wel in het peloton te zitten, soms niet. Aan het eind van de wedstrijd heeft hij veertien rondes op de teller staan, de overige renners negentien.

Na afloop wil ik Michael naar zijn avonturen vragen. Maar, misschien wel mooi, ook na de koers lijkt Michael te zijn verdwenen. Zijn avonturen in de donkere bossen rond Wheelerpanet zullen we dus niet uit zijn mond vernemen.

Hoe hij aangevallen werd door beren, in een koude ijsgrot op grote hoogte moest schuilen voor het onweer, hoe zijn voorvork brak en hij hem in een oude smidse zelf weer moest herstellen, hoe hij dronken onder een boom in slaap viel en na het ontwaken per ongeluk de koers in verkeerde richting vervolgde. Het meest waarschijnlijke malheur, het voorspelbare “de batterij van mijn transponder is leeg”, daar nemen we geen genoegen mee. Wielrennen is een sport van grote verhalen.

Ondertussen verloopt de koers voorspelb/aar. Korte kroniek van een wedstrijd in de Spaarneduincompetitie 2023:

• Vertrek om 10.00
• Een stelletje onzinnigen proberen te demarreren. Onder de onzinnigen zitten in ieder geval Maas, Bart en Rob(vandaag was er met mijn DNS in ieder geval één onzinnige minder)
• Alles wordt teruggepakt OF (maar dat is vandaag niet het geval door het ontbreken van Paul den Edel en Pim Hackman) de groep breekt in twee stukken: de getalenteerde hardrijders en de mongolenwaaier.
• Finale Nieuwelingen/Vrouwen eindigt in een sprint. Maaike wint vandaag vanzelfsprekend
• Wanhopige ontsnappingspoging van Paul van Schagen (blijft vandaag achterwege want DNS)
• Sep of Jack wint te sprint bij de Terminalen. Hier is vandaag een vrij mooie uitzondering te zien, want voor deze twee kemphanen is het Frank Hutzezon die zijn wiel als eerste over de streep drukt!
• De finale veertig-plus. Normaal gesproken wint Juan hier. Maar omdat hij ook DNS heeft laten aantekenen is het vandaag een sterke Gerben Voogd die wint.
• Een laatste ontsnapping van een renner bij de overigen. Vandaag is het Thomas Grippeling die zichzelf hiervoor opoffert. Hij rijdt, dat moet gezegd, zo hard weg dat jij bijna zou denken dat hij kan winnen. Bijna. Want natuurlijk is het Jesper Dijksman die vandaag winnen wil. En dat ook doet.
• Half twaalf: de rust kan wederkeren. De enveloppen zijn verdeeld. De strijd gestreden en wonden kunnen worden gelikt.

Na afloop worden de prijzen van de competitie verdeeld. En dat was voor mij ook een belangrijke reden om vandaag vooral wel aanwezig te willen zijn. Want ik werd derde in het algemeen klassement der Terminalen! Ja, lach maar! Waar een kleine krabber zich toch nog groot kan voelen? Op het laagste treetje! Podium is podium!

 

foto's:https://myalbum.com/album/PnAnBJLfHUeULq/

met dank aan Dirk Dijksman