H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Zalig zijn de onwetenden (Mattheus 5:3). Onwetendheid kan ook zalig zijn. Het behoedt je voor zorgen over dingen die je toch niet kunt beïnvloeden. Meestal tenminste. Zo is het zalig dat ik vandaag pas na de wedstrijd ontdek dat de ‘bonk-bonk-bonk’ van mijn achterwiel veroorzaakt is door een fikse scheur in de buitenband. Had ik dat voor de koers ontdekt, dan was ik nooit van start gegaan. Had ik dat tijdens de koers geweten, dan was ik duizend doden gestorven. Maar nu ik niets wist gaf het alleen een klein ongemak.

Minder zalig is mijn onwetendheid over de wilde plannen van de grote mannen. Blijkbaar zijn er bij de inschrijftafel wat bondjes gesloten. Niemand heeft mij ervan op de hoogte gesteld van de snode plannen die Paul den Edel, Jeroen Breewel, Sep Visser en Pim Hackman hebben gesmeed.

Vanuit de start ga ik met gepaste snelheid achter de eerste vluchter aan. Het is een nieuweling (denk ik) en ik word ook snel vergezeld door Tijm Mesker. Als ik omkijk zie ik tot mijn verbazing dat we een gat hebben. “Wat wil je?” vraag ik aan Tijm. Hij wil doorrijden. Dus besluit ik met veel reserve mee te doen. Dan heb ik maar alvast een beetje ruimte als het peloton straks op gang komt, denk ik naïef.

Die gedachte houd ik precies een halve ronde vast. Dan is er ineens die hele harde windvlaag die voorbij komt. Het gaat zo hard dat de kleuren van de truien niet eens zichtbaar zijn. Het is alsof ik in een rustig boemeltje zit en ineens een TGV langs dendert. Op volle snelheid! Het snelheidsverschil is zo groot dat ik door de rijwind bijna van mijn fiets geworpen word. 

De krachttermen die ik kreun zal ik u besparen. Ik spring op mijn pedalen en weet ternauwernood in het laatste wiel van het peloton aan te pikken. Ver voor me spat de groep uit elkaar in duizend gruzelementen! Heel ver weg de TGV, daarachter allemaal groepjes stervende renners. De laatste in de rij ben ik. 

Ik geef alles om in het laatste wiel te blijven. Gelukkig worden voor mij bijna alle gaten dichtgereden, maar het kwaad is al geschied. Een man of twaalf is weg. Ik ben de reiziger die met zijn koffer op het perron aankomt en dan ontdekt dat de trein al vertrokken is. 

Nu is het geen schande dat ik niet bij die eerste twaalf renners zit. In die groep rijden renners van een heel ander kaliber dan dat van mij. Voor ons rijden de jonge Goden met daarbij twee zeer oplettende meer ervaren renners: Bas Steenbrugge als vertegenwoordiger van de 40 plus categorie en Sep Visser, de enige renner met een groen nummer die niet 'terminaal' genoemd kan worden. 

Dus, vanuit het perspectief van de neutrale toeschouwer mag hier dan wel een immense kopgroep rondrijden met daarachter een peloton geklopten, voor mij, deelnemer aan de terminalen-koers, is er sprake van een eenzame, uitzonderlijk sterke vluchter. Als de situatie zo blijft is alleen plek één vergeven. Achter Sep van Krypton strijden de overige oudere, taaie helden van dit verhaal om de de resterende podiumplaatsen.

Het tempo blijft hoog liggen, ook bij ons. Dit peloton van geslagenen wenst zich niet zomaar neer te leggen bij de suprematie van de dolle bende voor ons. Rondenlang blijft het verschil een seconde of twintig. Het is niet de vraag wie het sterkst is, het is vooral de vraag wie als eerste de handdoek in de ring gooit. 

Mijn benen willen dolgraag dat het peloton de handdoek werpt, maar er zijn nog wel erg veel ambitieuze renners die daar anders over denken. Rob Klinge versnelt bij elke overname. Luuk Thuss neemt ook keer op keer zo hard over dat ik hem alleen maar kreunend volgen kan.

In de kopgroep gaat de bloedbad verder. Onder impulsen van Paul, Pim, Jeroen en Elmer Lise (zo hoor ik na de koers) spat die groep in twee brokken uiteen. Dat biedt helaas geen soelaas voor onze jacht. De kopgroep met onsterfelijken rijdt alleen maar steeds verder bij ons vandaan en de tussengroep blijft op een minuutje voor ons hangen. 

Bij die status quo gaat de bel voor de finale van de Nieuwelingen. Beide renners zitten bij het peloton. Mikai wint. 

Dan komt de terminalen-finale. Mijn finale. De finale waar nog steeds twee podiumplaatsen te verdelen zijn. Ruim voor ons wint Sep. 

Mijn lead-out is vandaag weer Maas! Op het moment dat het even stilvalt versnelt hij. Ik kruip in zijn wiel. Op naar de meet. Kom op, tempo. Maar….allejezus…wat rijdt die jongen hard! Ik kan zijn wiel bijna niet houden.

 “Ho ho” roep ik zo onopvallend mogelijk. Onopvallend, want de renners die ongetwijfeld in mijn wiel zitten mogen mijn zwakte niet kennen. Het vinkentouw, dat bungelt achter mij aan. Niet omkijken. Laat ze eerst maar voorbij mij komen. Goede vent die zo hard kan rijden dat hij me nu kan passeren. “Ja ja” moedig ik Maas weer aan. Direct versnellen zijn benen weer. Direct hang ik weer in de touwen. Wat rijdt dat jong godvergeten hard! Mijn benen spatten uit elkaar, maar ik blijf malen!

De laatste bocht en ik rijd nog steeds op plek twee! Zie je wel, geen renner kan nog voorbij ons… 

Peter de Koster is de eerste die, als door een elastiek afgeschoten, van achter mijn rug tevoorschijn komt. Rob Klinge vliegt achter hem aan. Binnen drie pedaalslagen zijn ze meters voor mij en ben ik weer de schlemiel die ik altijd al was. Peter wordt twee, Rob drie. Ik sta met lege handen naast het podium. 

Bij veertigplus wint eenzame vluchter Bas. Sebastiaan Sebrechts wint de sprint in het peloton de sprint voor de tweede plaats.

De overigen maken een waar spektakel van de eindsprint. Op de streep is het Jeroen Breewel die zijn wiel vlak voor die van Paul den Edel over de meet drukt.

De oorzaak van mijn bonk-bonk-bonk-band ontdek ik pas bij de pont. En zelfs naar Alkmaar fietsen, op deze band is afgrijselijk spannend. Onwetendheid kan zalig zijn. Weten, dat is de hel!