H.S.V. De Kampioen

Uitslag

“Thuisblijvers krijgen altijd ongelijk” zei mijn moeder altijd. Als puber antwoordde ik dan geregeld met: “Vertel dat aan de opvarenden van de Titanic... “, maar na vandaag moet ik haar toch definitief gelijk geven. De vijftien stoutmoedigen die zich vandaag aan de start van de Spaarneduin Competitie melden zullen een heerlijke zondagmorgen meemaken. 

Thuis zitten alle andere mensen die zich renner denken te mogen noemen naar buienradar te staren. Dat het gaat regenen, denken ze. Verwachten ze. Hopen ze. Want dan hebben ze geen spijt van het absentie op Wheelerplanet deze week. Wel, de koers start droog, is droog en finisht droog! Thuisblijvers krijgen ongelijk….

Zelf ben ik vandaag toeschouwer. Of, neen, ik ben Official van Dienst. Eerst zal ik de vijftien helden van de weg samen met Hans inschrijven, daarna assisteer ik naar beste kunnen Henny op de jurywagen. De koers zal zich dus in fragmenten aan mij openbaren. Wat er in de bossen, buiten het zicht van de jury, gebeurt kunnen we niet zien. Het enige wat wij waarnemen is een voortjagende groep wielrenners, dan viereneenhalve minuut lege weg en dan weer een voortjagende groep wielrenners.

Tenminste…dat is bij de start nog niet zo. Want geruime tijd na de start is het eerst Serghino Wilshaus die zich, te laat, meldt. Hij mag van ons aansluiten en krijgt zelfs een ronde vergoeding. Maar als daarna, weer vier minuten later, Niek Ligthart en Merijn Groot zich melden, zijn we minder coulant. Iets met billen branden en dan op de blaren moeten zitten. 

Het zijn jonge gasten he, die zouden die honderd meter met zijn tweeën zo dicht moeten kunnen rijden… Als ze in het bos verdwijnen zijn het twee katjes van Schrödinger. Wellicht moeten ze terugkomen, wellicht kunnen ze terugkomen, wellicht kunnen ze niet terugkomen. Totdat ze weer uit het bos tevoorschijn komen is niet zeker wat er is gebeurd. 

De uitsmering van mogelijkheden over het veld der waarschijnlijkheid betekent dat, zolang renners in het bos zijn, ze tegelijkertijd bij de groep en achter de groep rijden. Zolang er geen observatie mogelijk is, is het niet anders te zeggen.

Na de eerste ronde is de waarneming duidelijk; Niek en Merijn zijn er nog niet bij. De groep rijdt veel te hard! Klasbakken als Hans Schelvis, Sep Visser, Jack van Honschoten en Paul ‘de adelaar’ Pruis jagen het tempo hoog op. De gezichten van de hele groep staan op onweer. Of, neen, bijna alle gezichten….Maas van Westerhoven rijdt weer eens met een grote glimlach de renners achter hem aan diggelen.

De volgende ronde is duidelijk dan Niek en Merijn opgegeven hebben. Ze laten lopen en wachten tot de groep ze een ronde heeft ingehaald. De groep waar zelfs Serghino het slecht heeft. Hij lijkt zelfs even te lossen….maar dan vermant hij zich en weet hij, net nog in ons zicht, weer terug in de groep te fietsen.

Na ruim een uur besluiten we dat er een einde mag komen aan de marteling. Ik sluit mijn knoestige knuist rond het ruwe roopje van de bel en geef het een slinger. De terminalen mogen als eerste sprinten. Sep wint, voor Jack.

De sprint van de veertig plus wordt door Hans met overmacht gewonnen.

Bij de overigen heeft Serghino zijn goede benen teruggevonden. Hij wint met overmacht de sprint. Tweede wordt Rutger van Haastert. 

De derde plaats dient hier even een aparte vermelding. Het is Joost ‘the monkey’’ Ruissen. Met haren op zijn benen. En slechte smoezen…

Nee, Joost, dat je ook voetballer bent, en mtb-er, pleit je niet vrij. Wielrenners zijn mensen met blanke pit en GESCHOREN BENEN. Dus hup hup, aan de slag deze week….