H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Vandaag ontwaak ik niet onder het zachte druppelen van regen op mijn raam, maar word ik begroet door een betoverend orkest van vogels die zingen als ware het de allereerste prachtige dag van het voorjaar. Mijn slaperige geest dwaalt weer weg, gehuld in het betoverende gezang van deze gevleugelde maestro's. Het is bijna alsof ik meewaai met de melodieën, zwevend boven het Vrijthof in Maastricht, waar het Limburgse landschap, waar ik graag train, zo uitnodigend lonkt.

Na een kort moment van velddromen schiet ik wakker. Het dromen maakt plaats voor bezinning en de ochtend zonnestralen kussen mijn iets wat bleke huid. De half gekleurde armen en benen, die zo herkenbaar zijn bij een renner, zijn de laatste weken steeds meer op de achtergrond verdwenen door het slechte weer.

De zonnestralen toveren een lach op mijn gezicht. Ik heb ze lang niet gezien. Ze zijn verdwenen als een grijze schim in mijn gedachten. En dat op zondag. Voor velen is zondag een dag van rust, een dag voor de heer, die wordt doorgebracht in de kerk of bij vrienden en familie. Niet voor ons. Voor ons is zondag een dag van de koers. Het clubhuis is onze kerk en het peloton is onze familie.

De dag bracht een veelbelovend peloton samen, niet slechts een groep renners, maar een collectief van wilskracht en passie. Lokale helden staan zij aan zij met regionale kampioenen, en de naam Pim Hackman resoneert als een krachtige bel, bijna synoniem met het hele Tactic team dat hem vergezelt. Ogen zijn gericht op deze meesters van de weg, het zijn de sterren die we volgen, de ridders die we bewonderen.

De eerste ronde begint kalm, als een ingehouden adem voor de storm. Maar dan versnelt het tempo, en de weg verandert in een arena van snelheid en adrenaline, als een moderne beeldenstorm uit de geschiedenisboeken. Ik houd positie, tot ik een cruciale inschattingsfout maak. Te ver naar achteren laat ik me zakken na een moment aan kop. In die beweging ontstaan kloven die onoverbrugbaar lijken. De kogel is door de kerk, een uitdrukking die passend geboren werd in Haarlem, vlakbij het parcours. De groep is weg. De kans glipt door mijn vingers. Maar gelukkig rijdt lokale legende Elmer Lise mee in de voorste groep van veertien renners.

In het tweede peloton speel ik de rol van tweede viool. Samen met Noah Langbroek geef ik nog een paar keer gas, maar alles blijft samenklonteren. Ook in de kopgroep wordt herhaaldelijk aangevallen, maar de harmonie blijft bewaard. En zo zal het een sprint worden voor alle categorieën. Bij de overige renners triomfeert Niels Reemeijer, terwijl Jack van Honschoten en Hugo Bakker de scepter zwaaien in respectievelijk de 50-plus en 40-plus categorieën.

Terug in het clubhuis likken Noah en ik onze wonden. Hoe konden we die gigantische ontsnapping missen? Het antwoord is eenvoudig, een eigenzinnige melodie van onze eigen domme keuzes. Onze wijsheid voor de toekomst: blijf vooraan, blijf in de dans van de snelheid. En als een vorm van boetedoening, voegen we na de race nog een extra uur toe aan onze inspanningen, verzacht door de gedachte dat de kampioen vandaag tenminste triomfeerde bij de 50-plus categorie. Nu richten we onze blik vooruit, met de wind in onze zeilen en de volgende koers als horizon.

Na een kort moment van velddromen schiet ik wakker. Het dromen maakt plaats voor bezinning en de ochtend zonnestralen kussen mijn iets wat bleke huid. De half gekleurde armen en benen, die zo herkenbaar zijn bij een renner, zijn de laatste weken steeds meer op de achtergrond verdwenen door het slechte weer.

De zonnestralen toveren een lach op mijn gezicht. Ik heb ze lang niet gezien. Ze zijn verdwenen als een grijze schim in mijn gedachten. En dat op zondag. Voor velen is zondag een dag van rust, een dag voor de heer, die wordt doorgebracht in de kerk of bij vrienden en familie. Niet voor ons. Voor ons is zondag een dag van de koers. Het clubhuis is onze kerk en het peloton is onze familie.

De dag bracht een veelbelovend peloton samen, niet slechts een groep renners, maar een collectief van wilskracht en passie. Lokale helden staan zij aan zij met regionale kampioenen, en de naam Pim Hackman resoneert als een krachtige bel, bijna synoniem met het hele Tactic team dat hem vergezelt. Ogen zijn gericht op deze meesters van de weg, het zijn de sterren die we volgen, de ridders die we bewonderen.

De eerste ronde begint kalm, als een ingehouden adem voor de storm. Maar dan versnelt het tempo, en de weg verandert in een arena van snelheid en adrenaline, als een moderne beeldenstorm uit de geschiedenisboeken. Ik houd positie, tot ik een cruciale inschattingsfout maak. Te ver naar achteren laat ik me zakken na een moment aan kop. In die beweging ontstaan kloven die onoverbrugbaar lijken. De kogel is door de kerk, een uitdrukking die passend geboren werd in Haarlem, vlakbij het parcours. De groep is weg. De kans glipt door mijn vingers. Maar gelukkig rijdt lokale legende Elmer Lise mee in de voorste groep van veertien renners.

In het tweede peloton speel ik de rol van tweede viool. Samen met Noah Langbroek geef ik nog een paar keer gas, maar alles blijft samenklonteren. Ook in de kopgroep wordt herhaaldelijk aangevallen, maar de harmonie blijft bewaard. En zo zal het een sprint worden voor alle categorieën. Bij de overige renners triomfeert Niels Reemeijer, terwijl Jack van Honschoten en Hugo Bakker de scepter zwaaien in respectievelijk de 50-plus en 40-plus categorieën.

Terug in het clubhuis likken Noah en ik onze wonden. Hoe konden we die gigantische ontsnapping missen? Het antwoord is eenvoudig, een eigenzinnige melodie van onze eigen domme keuzes. Onze wijsheid voor de toekomst: blijf vooraan, blijf in de dans van de snelheid. En als een vorm van boetedoening, voegen we na de race nog een extra uur toe aan onze inspanningen, verzacht door de gedachte dat de kampioen vandaag tenminste triomfeerde bij de 50-plus categorie. Nu richten we onze blik vooruit, met de wind in onze zeilen en de volgende koers als horizon.