H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Hoeveel renners maakt eigenlijk een peloton? Van Dale zegt:

‘Pe·lo·ton (het; o; meervoud: pelotons): grote groep van bij elkaar rijdende wielrenners, schaatsers enz.’

Wikipedia leert dat in de Nederlandse krijgsmacht de ondergrens van een peloton 20 man/vrouw is. Daaronder noemen ze het een groep. 

Er staat vandaag dus geen peloton maar een groep renners aan het vertrek. We zijn met zijn negenen: Maas van Westerhoven, Mike van der Meij, Jack van Honschoten, Hans Schelvis, Evert Jan van Dijk, Wim van Leest, Wes Dekkers, Noah Langbroek en ik zijn de enigen die het herfstige weer durven trotseren. Het is achttien graden Celsius, er waait een windkracht zes uit het zuidwesten en het regent. 

Om het leed wat minder pregnant te maken besluit de jury de neutralisatie over te slaan. Ook gaan we straks als één groep afsprinten. We vergeten alleen te vragen na hoeveel ronden dat zal zijn…

Je zou denken: laten we gewoon in een fatsoenlijk, niet te hoog tempo een uurtje rond fietsen, wachten op de bel en dan, in de laatste ronde, de prijzen verdelen. Iedereen rijdt vandaag tenslotte bijna gegarandeerd podium: Er zijn drie vijftigplus renners en twee renners boven de veertig jaar. Alleen bij de overigen zullen ze er om moeten strijden wie er naast het podium gaat staan. Daar zijn vier renners die starten.

Inderdaad gaan de eerste ronden keurig in het gelid. Als een brave groep militairen rijden we achter elkaar en doet iedereen zijn kopbeurt. Eén twee, in de maat… tot ineens, na een ronde of drie, Wes zich aan de groep lijkt te willen onttrekken. Wim roept hem tot de orde, maar daarna is het Jack die hard op kop gaat rijden. Ook Mike heeft het ineens heel druk met demarreren. 

Goed, denk ik, doen we het toch zo. Dus ook ik spring op de pedalen voor een forse versnelling. Ik zal hier eens even met een fiks explosieve overname orde op zaken gaan stellen. Maar het enige dat explodeert is mijn rug! Auwauwauw, schreeuwt mijn SI-gewricht! Snel zak ik op mijn zadel, maar het leed is al geschied. 

Wes vliegt voorbij, Evert Jan gaat mee, Hans gaat mee. De rest blijft achter mijn pijnlijke rug vragend achter. Pas als mijn snelheid nog verder zakt ziet Wim de ernst van de situatie in. Zoals Tim Krabbe ooit schreef: als je tegenstander op de grond ligt is, je eerste reflex hem overeind te helpen. Bij wielrennen schop je hem dood. En dus schopt Wim mij vakkundig naar de gallemiezen.

Vol vuur passeert hij me. De rest van de groep volgt. Vlak daarna zie ik dat Maas nu op kop van de groep aangekomen is om mij het genadeschot te geven. De groep glijdt onherroepelijk bij me vandaan. In de stilte van het bos ga ik op mijn pedalen staan en rek mijn rug wat op. Een meter of honderd voor me valt het groepje stil. “Erheen,” roept mijn gevoel. “Dat dacht ik toch even niet,” schreeuwt mijn rug. Kreunend van de pijn zak ik weer op mijn zadel.

Maar ja…een zekere podiumplaats… Als ik bij de jury aankom heb ik het besluit dus al genomen: ik ga uitrijden. 

Noah staat ook aan de kant, maar die maakt geen aanstalten meer om de wedstrijd te vervolgen. Het lijkt een beetje op dat kinderrijmpje.. 

‘Negen kleine rennertjes, die gingen samen op jacht. Eéntje ging door zijn rug, toen waren het er nog maar acht. 

Acht kleine rennertjes, die niet op wilde geven. Eéntje vond het wel prima zo, toen waren het er nog maar zeven…’

Maar dit rennertje gaat niet opgeven. Dit rennertje sluit straks gewoon weer aan in het treintje. Als het groepje weer aankomt versnel ik en kruip in het laatste wiel. 

‘Zeven kleine rennertjes, dat hadden ze niet gedacht. Ineens kwam er ééntje terug in de groep. Toen waren het er weer acht!’

De ergste pijn is weg, als deze mannen nu de rest van de wedstrijd niet meer zo furieus te versnellen kan ik in ieder geval in de groep uitrijden.

Gelukkig is het beste er ook bij hen af. En, nog gelukkiger, na twaalf ronden gaat het rondebord op drie. Pas twee rondes later, bij het luiden van de bel, gaat het tempo weer echt omhoog. 

De één na de ander wil toch wel graag zijn voorwiel als eerste over de lijn duwen. Overmoedig geworden wil ik nog aanbieden een lead-out aan de hele groep te geven, maar Maas is me voor. Als een volmaakt meesterknecht trekt hij de hele groep op een lint. 

Voor mij is dit het moment om te besluiten dat het goed is zo. Ruim voor me wint Jack de sprint voor Wim en Hans. Mike is de eerste renner bij de overigen! Ver daarachter rol ik met drie vingers omhoog langs de jurywagen. Podium is podium, tenslotte…