H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Ruim 35 renners die ondanks de warmte toch de weg naar WheelerPlanet wisten te vinden. De renners kwamen bij een opgemaakt bedje. Afgelopen week was na de storm de baan echt onbegaanbaar maar door de ploeteren van Sonja en Hans v.d. Putte die daar de hele dag met kettingzagen in de weer zijn geweest, was de baan weer brandschoon. Naast al dit geploeter kregen zij in de middag hulp van het recreatieschap die dit keer ons als vereniging eens voorrang gaf op alle werkzaamheden. Zij kwamen met grof geschut om de grote omgevallen bomen weg te halen. Tevens was Jack van Honschoten de EHBOer van de dag die het gat voor vandaag weer op wilde vullen.Hiervoor HULDE aan alle hulptroepen.

Een snelle blik op de wedstrijdkalender voor vandaag stelde aanvankelijk gerust. De keuze is reuze voor de echt goede renners. De omloop der Zevenheuvelen (met een rijk gevulde premiepot), de ronde van Obdam (met een rijker gevulde premiepot), de ronde van Kralingen (met rijkst gevulde premiepot) en de Spaarneduin Competitie (voor de winnaar envelop met vijf eurootjes). Had ik talent dan wist ik het wel. 

Het is daarom een verrassing dat er toch een peloton aan de start staat met landskampioenen, internationale top beloften en andere kleppers die in Zevenheuvelen, Obdam en Kralingen podium zouden rijden. Ik weet nog niet zo goed of ik dat een eer of heel naar moet vinden. 

Direct na de start weet ik het antwoord: heel naar. De kleppers rijden namelijk alsof ze zojuist gestart zijn in een topklassieker. De snelheid vliegt direct naar bijna zestig kilometer per uur! De eerste ronde gaat met een gemiddelde van achtenveertig kilometer per uur….Dit is geen fietsen…dit is laagvliegen!

De achterdeur gaat open. En niet zo’n klein beetje ook. Binnen twee rondes zit meer dan de helft van het terminalen-peloton op achterstand. Samen met veertig-plus renner Evert Jan van Dijk en de overigen-renners Maas van Westerhoven, Luuk Thus en Thomas Grippeling hangen we in de spreekwoordelijke touwen.

Het voelt een beetje alsof het tweede van Ajax, aangevuld met een enkeling uit de jongeren-selectie van het eerste, zich heeft ingeschreven voor het ‘Bier, Kroketten en Voetbaltoernooi’ van de vijfde klasse zaterdag-amateurs van VVH Velserbroek. Het mag he. Maar het is niet zo leuk voor de zaterdag-amateurs.

In onze waaier van wanhoop en ellende zitten alle renners met goede redenen. Thomas Grippeling sliep vannacht niet goed. Frank van de Wetering-Buijs heeft heel veel gemountainbiked. Maas van Westerhoven heeft zich in de eerste ronde opgeblazen. Paul Pruis, de Adelaar van de Velserbroek, is een diesel, die komt niet zo snel op gang. Luuk Thuss rijdt pas zijn eerste seizoen. En ik, ach, ik at en sliep niet zo goed de afgelopen dagen. 

Eigenlijk wil ik afstappen. Het is warm. Het is saai. Het is stom. Ik wil hier niet rijden. Ik had gewoon in Obdam moeten inschrijven (waar de eerste ronde met gemiddeld 41 kilometer per uur ging, leer ik later van Sporthive). Of Kralingen (40 km/h eerste ronde). Of, van mijn part, het halve land door kunnen rijden naar Zevenheuvelen. Maar ja, ik rijd hier. En afstappen, dat is ook weer zo wat. Opgeven is voor mietjes. Zwakkelingen. Losers. 

Dus tel ik de minuten af. Elke ronde zijn we zo’n vijf minuten dichter bij de bel. Als ik na een kopbeurt langs de groep afzak hoor ik van Frank hoe hij baalt. En Thomas is ervan overtuigd dat het peloton voor ons stil valt. Het zal allemaal wel, denk ik. Hoe lang nog? 

Eerlijk is eerlijk, vier groene nummers zitten mee in de eerste groep. Kleppers op leeftijd, mannen die wel goed sliepen afgelopen nacht (maar dan weer niet naar Southside Johnny and the Asbury Jukes gingen, afgelopen avond. Lees mijn verslag binnenkort op www.makeafuzz.com). Dus de ereplaatsen zijn ook al verdeeld vandaag. Er valt voor mij niets meer te winnen. Het enige dat ik kan verliezen is mijn trots. Nee, schreeuw ik tegen mezelf. Ik ben GEEN mietje. GEEN zwakkeling. GEEN loser.

Wel ben ik aan het bidden om technisch malheur. Een lekke band, een overslaande ketting, een pedaal dat afbreekt. Een legitieme reden om de lijdensweg zonder verlies van trots te kunnen beëindigen. Eigenlijk is alles goed behalve een valpartij. “God, als je dan toch bestaat, stuur een stukje glas op mijn pad.”

Maar het parkoers is door Sonja en Hans eigenhandig zeer grondig schoongeveegd. Er ligt geen steentje, geen flintertje glas, geen boomtakje. Ik zal de koers gewoon moeten uitzitten. De adelaar neemt trouwens wel kogelhard over, elke keer. Als hij straks langs me zakt even tegen hem zeggen. Zulke gedachten dus. Weer vijf minuten dichter bij de bel…

Ondertussen jakkert het stilvallende peloton zo hard rond dat we na acht rondes al gedubbeld worden. Dat is verrassend snel! We hebben nog zeker een ronde of zeven te gaan! Aanhaken moet ik! Door! De snelheid gaat omhoog, ik zit weer in een echt peloton! Ik ben weer wielrenner! 

En dan ineens flikkert een rood lampje op mijn stuur. God had net even wat te doen, denk ik. Dus hij komt nu aan mijn smeekbede toe. Ik stond verdorie gewoon een kwartier in de wacht bij de Schepper! Maar nu verhoort hij dan toch mijn gebed! “Lege batterij versnellingsapparaat” schreeuwt het rode knipperlichtje. En als ik probeer een tand zwaarder te schakelen merk ik het al: het is mijn achterderailleur…

Dus na negen ronden zwaai ik naar Henny in de jurywagen: “Technisch malheur”, roep ik, “niks aan te doen”. 

Bij de vijftig-plus wint Frank Hutzezon ondertussen met een ferme sprint de wedstrijd. Hugo Voogd, die knap de hele wedstrijd in de eerste groep gezeten heeft, was de enige nieuweling (en won dus)

Bij de veertig-plus wint Gerben Voogd (inderdaad….de vader van…. ik denk dat het in huize Voogd vanavond feest is)

Bij de overigen wint belofterenner Justin de Hart (die net teruggekeerd is uit de 34th

Course Cycliste de Solidarnosc et des Champions Olympiques, een etappekoers in Polen) voor Paul den Edel (die vorig weekend Nederlands Kampioen bij veertig-plus werd). Het zijn niet de minsten die in de Spaarneduin Competitie om de envelop strijden, zullen we maar zeggen…