H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Er staan maar weinig renners aan de start vandaag. Het belooft wederom een smoorhete dag te worden en ik heb een vrij ambitieus plan. Na de wedstrijd in de Spaarneduincompetitie fiets is terug naar huis om daarna door te gaan naar Warmenhuizen. Daar zijn de wedstrijden die de reden zijn waarom er op Wheelerplanet zoveel renners ontbreken. Om 15.30 uur start daar ook een wedstrijd in de kauwgomballen-klasse. Een wedstrijd waar ik me op een moment van overmoed voor inschreef. 

Ik moet me dus kalm houden tijdens deze wedstrijd. Sparen voor vanmiddag. Andermans bordjes leegeten, mezelf wegsteken, linkeballen, wieltjeszuigen. Dat klinkt reuze haalbaar, maar niet in een peloton van zesentwintig renners. En zeker niet als twee van die zesentwintig renners Bram Imming en Pim Hackman zijn. 

Tot mijn vreugde staat ook Jesper Dijksman eindelijk weer aan de start! De blessure die hij een aantal weken geleden opliep toen hij nogal abrupt met het asfalt van een obscuur Frans plaatsje in aanraking kwam is zodanig geheeld dat hij weer koersen kan. Het laatste wiel wil hij graag bezetten, zegt hij vooraf.

Rene Smits voor de wedstrijd heeft een gouden idee. We hoeven niet mee met Pim en Bram, als ze gaan! Laat ze lekker rijden, maken wij daarachter onze eigen koers wel. Maar hoe simpel dat plan ook klinkt, de uitvoering heeft nog wel wat voeten in aarde. Want er staan ook renners aan de start die daar heel anders over denken. Renners die ook trouwens niet vanmiddag nog een keer een wedstrijd willen rijden.

Direct na de start zegt Bram Imming dat ik in zijn wiel moet gaan zitten en trekt hij het tempo op. Na honderden meters neem ik over. Oei…dat was dus niet volgens plan. Wegsteken! Wieltjeszuigen! draag ik mezelf op. Direct laat ik me langs de groep uitzakken. Jesper zit inderdaad in het laatste wiel. Jesper zit zelfs op zijn gemak in het laatste wiel. Jesper zit mijn plan uit te voeren: Wegsteken! Wieltjeszuigen!

Tijd om na te denken heb ik niet, want in de tweede ronde begint Pim aan zijn wekelijkse avontuur. Hij demarreert met zoveel panache dat het direct duidelijk is: dit wordt de slag! Wes Dekkers sluit aan, Ritsaert Cluistra sluit aan, Sep van Krypton sluit aan. Driehonderd meter verder ziet ook Bram Imming de potentie van deze kopgroep en springt er heen. Als laatste flitst Martijn Suk voorbij. 

De wedstrijden in de Spaarneduincompetitie zijn bijzonder. Omdat alle categorieën samen starten maar afzonderlijk afsprinten zijn er altijd wedstrijden in de wedstrijd. De overigen zien dat bijna eenderde van het peloton zich zojuist heeft afgescheiden. De renners die nog rond mij rijden hebben de slag gemist. Jammer joh, volgende week beter opletten…

Bij de veertigplus en de vijftigplus is het anders. Bij ons is er gewoon sprake van een eenzame vluchter. Beide eenzame vluchters zijn trouwens ook nog buitenaards. Tweede worden achter Martijn Suk of Sep Visser voelt bijna als winnen. Dus besluiten de veertig en vijftigplus-renners rustig af te wachten wat de tijd brengen gaat. Goed beschouwd voeren we hier het plan van Rene Smits voorbeeldig uit.

De ergernis bij de overigen wordt ronde na ronde groter. De één vloekt en tiert naar het een aard heeft (gelukkig is hij vandaag zonder zijn broer….), de ander schreeuwt vooral dat we ‘als we niet kunnen gewoon achterin moeten gaan zitten!’ In de buurt van Jesper dus. Die nog steeds voorbeeldig mijn plan zit uit te voeren. Wieltjeszuigen. Wegsteken.

Mij lukt het minder goed, dat linkeballen, wegsteken wieltjeszuigen. Ik kom veel te vaak per ongeluk op kop. En van de weeromstuit vergeet ook nog te drinken. 

Warmte + niet genoeg drinken = kramp! 

Dat voel ik als ik aanzet om weer een gat dicht te rijden dat in het onrustige peloton ontstaan is. Auw….In plaats van wegsteken zit ik hier per ongeluk enorm af te zien! De gaten tussen het achterwiel voor me en mijn voorwiel worden elke ronde iets groter en ik krijg ze ook elke ronde net iets minder goed dicht!

Als twee rondes voor de finish van de terminalen het gat echt onoverbrugbaar lijkt te worden, komt Jesper uit zijn kot. “Paul, ik breng je terug” zegt hij eenvoudig. Hij gaat voor me rijden en voert het tempo dan heel beheerst op. Deze held mag dan wel een trainingsachterstand hebben, zijn benen draaien in de boter! Bij het luiden van de bel zit ik er weer bij!

Sterker nog, Jesper trekt door. Hij leidt me langs de voorste van het peloton en blijft het tempo opvoeren. Na hem komt ineens ook Thomas Grippeling! “Paul, ik geef je een lead-out” zegt hij. 

Maar mijn benen hebben helemaal niets meer over. Ik at alleen mijn eigen bordje leeg. Daarna likte ik het het hele bordje keurig schoon. “Het kan zo weer in de kast,” zou wijlen mijn moeder zeggen. 

Als Thomas van kop af gaat komen bijna alle terminalen me voorbij voor de sprint. Achter eenzame vluchter Sep Visser wordt Wim van Leest tweede en Marcel Hoffman derde. 

Bij de veertigplus wint ook de eenzame vluchter, Martijn Suk. Hugo Bakker sprint naar de tweede plaats.

Bij de overigen heeft Pim zich losgemaakt van zijn medevluchters. Hij wint met bijna een minuut voorsprong! Bram Imming wordt tweede.

En ik? Ik fiets na afloop naar huis. Ik eet wat. Ik drink wat. En ik word zestiende in Warmenhuizen!