H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Warm, bewolkt weer. Aan de start staat weer een bonte mengeling van echte cracks en de wat mindere en/of oudere Goden. Ik zie hoe renners van de laatste categorie met enige schrik naar die van de eerste kijken. Nu ben ik zelf ook wel enigszins bevreesd omdat ik Pim Hackman, Tibor Zwaan en Elmer Lise vlak bij elkaar zie staan. Er wordt besmuikt gelachen, er wordt veelbetekenend geknikt. Hier worden plannen gesmeed, het kan bijna niet anders.

In de neutralisatie gaat het tempo al direct boven de veertig kilometer per uur. Koersgewoonten ontwikkelen zich als dialecten, schreef Tim Krabbe. Waar het idioom op Wheelerplanet vroeger er één was van ‘kallempies an, dan breekt het lijntje niet’ is het tegenwoordig net als de gekte die in criteriums gepraktiseerd wordt. De snelheid in de neutralisatie en de eerste rondes gaat niet langzaam, beetje bij beetje steeds wat hoger, nee, nu wordt vanuit het vertrek het tempo binnen een paar honderd meter opgetrokken tot vijftig kilometer per uur!

Het is vanuit de start gelijk oorlog! En niet een beetje! Het is een totale strijd om zelfs maar bij het achterwiel van de renner die voor me rijdt in de buurt te blijven. Voorin blijven, denk ik. Probeer ik. Maar daar ben ik de enige niet in. Links, rechts, overal vechten renners om hun plaats bij de eerste twintig. Aan de achterkant van het peloton staat de deur al meteen wijd open.

In de tweede ronde wordt het allemaal nog een stuk erger. De snelheid gaat nog verder omhoog. Ik probeer het wel, maar mijn benen schreeuwen moord en brand! Weer ontstaat er een gat voor me in de groep. IK. MOET. ER. BIJ. BLIJVEN!! roept mijn instinct. Maar mijn instinct heeft verdomde weinig zeggingskracht nu.

Het gat wordt groter. En nog groter. En dan…is daar de hand van God! Of, eigenlijk de hand van één van zijn zonen! Er drukt een hand tegen mijn bil en die hand duwt me hard naar voren, terug het peloton in!

Het is alsof ik bij het te hoge klimrek sta. Mijn handjes om het spijltje boven mijn hoofd. Ik wil heel graag naar boven klimmen, maar mijn armen hebben de kracht niet. Dan, onaangekondigd, geeft mijn vader me een opkontje. Hij helpt me net over het dode punt heen en ineens steun ik met mijn handen op het rek en klim ik verder!

Het opkontje dat ik nu kreeg was van clubgenoot (en Gods plaatsvervanger in dit peloton) Noah Langbroek! Het is net genoeg om me terug tussen de wielen te krijgen!

Daar moet ik zo snel mogelijk weg! Naar voren moet ik. Al is het maar om enige reden in die idioten te praten die nu het tempo bepalen. Om ze uit te leggen dat het geen donder uitmaakt hoe hard je rijd omdat we gewoon eerst de tijd vol moeten maken tot de bel gaat voor de nieuwelingen.

Maar ik krijg de kans niet. Demarrage na demarrage zie ik mislukken, maar verder dan de vijftiende plek weet ik niet te komen in dit zotten-peloton. Het is een zichzelf versnellende maalstroom die niets anders lijkt te willen dan wielrenners vermorzelen.

Na vier ronden zakt eindelijk de snelheid! Het peloton dat aan het vertrek stond lijkt gehalveerd. De enige reden waarom ik er nog wel bij zit rijdt naar de kop van de koers in zijn rood-witte tenue van de Kampioen. Na zijn reddingsactie van de krabber op leeftijd is het nu tijd om zich eens met zijn eigen wedstrijd bezig te houden.

Noah demarreert! Ron Vroom volgt hem. Tihmote Cerasa sluit aan. En dan volgt het hele pelotonnetje. Wat hier nog rijdt zijn mannen van pure klasse! Nou ja…en ik dan…de krabber met de juiste contacten met het Hemelse!

De nieuwelingenfinale speelt zich buiten ons zicht (want op afstand gereden) af. Femke Reemeijer wint met afstand!

Dan is het tijd voor de groene nummers. In dit eerste peloton zitten er nog vier. Ik zou dus, in principe, met hulp van de Grote Heerser uit de Hemel, nog kunnen winnen! Maar mijn geluk is wel ongeveer opgebruikt. Mijn geluk, mijn benen en mijn energie, alles is op! Of heeft God toch nog een afgezant op mijn pad gestuurd? Peter Nederstigt zat bij het groepje dat we zojuist ingelopen zijn. Hij rijdt op één ronde en voor plaats vijf.

“Paul, in mijn wiel,” hoor ik hem zeggen. Maar dan sjeest hij met zo’n noodgang naar de voorkant van het peloton dat ik zijn wiel moet laten voor wat het is. Ver voor me zie ik Kist de sprint winnen voor Sep-de man van Krypton- Vissere en Jeroen Welman.

Bij de veertigplus wint Juan Vázquez Gonzalez voor Eelco Berkhout en Bas Steenbrugge

Ondertussen zijn er bij de overigen twee man weggereden uit het peloton. Pim Hackman en Tibor Zwaan zijn op de afspraak die voor de koers leken te maken en komen bij de bel met een halve minuut voorsprong door. In de sprint drukt Pim zijn transponder één duizendste seconde eerder over de streep dan Tibor!