H.S.V. De Kampioen

Uitslag

André van Duin zong het jaren geleden al: “Als hij boven aan de hemel staat, is het net of alles beter gaat…” Eindelijk schijnt de zon! 

Vlak voor de start denk ik heel even terug aan jaren geleden, toen ik nog geen krabbelende Terminale was, maar een jonge, niets belovende krabber. De ronde van Warmenhuizen, 1983. Vijftien was. Bijna zestien. De nieuwelingen stelden zich op voor de startlijn. Ik was één van hen. Uit de speaker klonk die ene zomerhit.

 “Alles ziet er beter uit…” zong ik zachtjes onbewust mee. Naast me stond Harald Jansen. Eerst keek hij verbaasd naar me, daarna begon hij, vals, mee te zingen. Harald was een klepper in het nieuwelingen-peloton van 1983. Hij kon niet zuiver zingen maar des te harder fietsen. Hoewel hij dat volgens de verhalen toen ook niet altijd zuiver deed… 

Na Harald begon ook Edwin van Beek te zingen. John Bruin haakte in. En daarna het hele peloton. Het moet er als een ware tachtiger jaren cult-musical uitgezien hebben, daar aan de start van de ronde van Warmenhuizen. Uit zeventig jonge puberjongenskeeltjes klonk het: “Alles ziet er mooier uit….als de zon schijnt…”

Daar houdt ook meteen de herinnering op met mooi zijn. Na de start lag ik er zoals gewoonlijk binnen drie rondes af. Na een ronde of twintig klonk het hatelijke “Gedubbelde renners koers verlaten…” Dat was voor mij. Harald won die dag. 

“Gewoon in de vroege ontsnapping mee,” verstoort Sep Visser mijn gemijmer. “Goeie tip,” zeg ik. Alsof ik ook maar een schijn van kans ga hebben in die ontsnapping te zitten. De vroege ontsnapping in de Spaarneduin-competitie komt niet tot stand omdat het peloton zit te lummelen, of, om met het wielerjournaille te spreken ‘omdat het peloton de kopgroep de ruimte geeft”.  

Nee, de vroege ontsnapping hangt hier alleen maar af van het idioot hoge tempo dat de jonge Helden in het begin van de koers ontwikkelen, en de plaats waar door die snelheid het peloton breekt. Voor de breuk: kopgroep der helden, achter de breuk: het gepeupel van de weg. 

Glenn van Nierop, Jeroen Breewel, Pim Hackman, week in week uit rijden ze snoeihard voor het gepeupel uit. In hun wiel een wisselend aantal oplettende renners met hele goede benen. Vandaag zijn het Niels Reemeijer, Ritsaert Cluistra, Sam Hutzezon, Dennis Souverein en Rick Krijt die mee kunnen. Geen groene nummers. Dat is gunstig voor mij.  

Nog gunstiger: de achterdeur van het peloton staat wijd open. En, meest gunstig: ik ga een keer niet door die achterdeur! “Alles ziet er mooier uit, als de zon schijnt” zingt het mijn achterhoofd. Als ik niet zo vreselijk af zat te zien nu had ik misschien wel even gezongen. 

Voor mij, in de werkelijkheid van dit slinkende peloton hoor ik een schreeuwende en tierende jongeman. Dat we toch kunnen zien dat er een groep wegrijdt. En dat “we ‘verdomme’ een stelletje kneuzen…” Ach, het is lastig omgaan met tekortkomingen als je nog zo jong bent, denk ik vergevingsgezind. En als later tijdens de koers zijn broer hetzelfde gedrag zie vertoont, met dezelfde scheldkanonades en stuurbewegingen, begin ik medelijden met hun ouders te krijgen. Het zijn thuis vast hele lieve jongens, dwing ik mezelf te denken.

De finale van de nieuwelingen eindigt in een afgetekende overwinning van Mikai Krijt. Vergeef het mij, ik weet niet of hij ook bij de kopgroep zat. Maar omdat hij het talent van vader Rick heeft, neem ik dat aan. En anders: afgetekend wint hij sowieso.

De finale bij de groene nummers is er één om door een ringetje te halen. Een ploegenspel waar Team Jumbo nog een puntje aan kan zuigen. Het is Wanz die twee rondes voor de meet ineens wegsluipt. Verbaasd kijkt het hele peloton toe: “He, Wanz? Zat die er nog bij dan?” 

De verbazing is zo enorm dat niemand aanstalten maakt hem terug te halen. Wanz, wiens schaduw over het algemeen sneller is dan hijzelf, heeft gewoon een gat. En een steeds groter gat! Hij doseert zijn inspanning zodat hij een prima springplank zal vormen voor Sep Visser. Die inderdaad een halve ronde verderop vertrekt. 

Daarachter spelen de overige Kampioenen dat ultieme ploegenspel. Jorg Veldhuis zet zich op kop en houdt de benen stil. Ik posteer me naast hem. Jos Leijten doet ook zijn steen in het zakje. Drie man breed rijden we! De snelheid zakt zo ver weg dat ik zelfs bang ben straks om te vallen.

Bij het luiden van de bel is Wim van Leest het zat. Hij passeert me. “Paul, in mijn wiel, ik trek de sprint zo aan” zegt hij. Wat ik sympathiek vind. De rest van de groep zet zich in mijn wiel. Het is een peloton met alleen nog maar gestorven zwanen. Uitgeput, afgedraaid, geradbraakt. 

Ver voor ons passeert Sep met hoge snelheid Wanz en wint bij de 50 plus. Wanz, de stofzuiger van de Kampioen, wordt tweede. In de sprint weet ik (ook stofzuiger, maar dan van het tweede garnituur) zelfs nog vijfde te worden. Met dank aan Wim!

Bij veertig plus wint Rick Krijt. Hij was de enige veertigplusser in de kopgroep!

En dan komt het bij de overigen op een sprint aan. Die wederom door Jeroen Breewel gewonnen wordt. Ik zie hem bijna zingend over de streep komen. “Het is net of alles beter gaat…als de zon schijnt…”

met dank aan drs P v Schagen

foto's:https://myalbum.com/album/jm5YMaetq2QUmR/