H.S.V. De Kampioen

Uitslag

De pont tussen Assendelft en Buitenhuizen, zondagochtend, twintig over negen. Normaal gesproken is het een drukke bedoening met wielrenners op weg naar Wheelerplanet. Vandaag zijn het alleen Jasper de Boer en ik. Het is eerste Pinksterdag. Morgen zijn de Regiokampioenschappen, blijkbaar hebben veel renners bedacht dat ze de benen willen sparen. Op zich is dat gunstig, hoe kleiner de groep, des te groter mijn kans op een goed resultaat. Jasper raadt mijn gedachten: “Rijd je in ieder geval top tien, Paul”

Op de parkeerplaats bij Wheelerplanet staat één auto geparkeerd. TeamNL, staat op het portier dat net open gaat. Uit de auto stapt de altijd breed grijnzende Daniël Abraham. Ik prijs mezelf gelukkig dat we tegenwoordig in een A- en een B-peloton starten. Daniël is een ongelofelijke klasbak. Hij  is meervoudig paralympisch- en wereldkampioen. Specialiteit: heel, heel, nee, echt héél hard fietsen. Het gaat afzien worden voor de A’s, grinnik ik met enig leedvermaak.

Aan de start krijg ik het deksel op mijn neus. Vanuit de jurywagen wordt vrolijk geroepen dat, “omdat we met zo weinig zijn, de B’s en de A’s gezamenlijk zullen rijden” “Nee!!” roep ik vol wanhoop uit. Maar mijn kreet verwaaid. De enige aanpassing die ik vlak voor de start hoor is dat we wel apart af zullen sprinten.

Tijd voor crisismanagement! Tijdens de neutralisatie zoek ik de paralympisch kampioen op, “Hee, Daniël, niet te gek he,” zeg ik. Smeek ik. “Als jij op kop gaat sleuren overleef ik dat niet” Daniël begint te lachen: “vroeger kon je me gewoon bijhouden” Ja, vroeger was ik jong! Maar gelukkig belooft hij daarna dat hij er ‘een koffierondje’ van zal maken.

Eerlijk is eerlijk: het is niet Daniël die de knuppel in het hoenderhok gooit. Nee, Wes Dekkers, een B-renner, is zo onverstandig vanuit de start de groep een hoog tempo op te leggen. Ook Jasper doet in het begin stevig kopwerk. Rob Klinge wil daar niet voor onderdoen en sleurt vrolijk mee.

Daardoor wekken ze de indruk bij de A-renners dat deze snelheid, zesenveertig, zevenenveertig kilometer per uur, bij de B normaal is. Dus komen Yahir Quiroga, Luc Heine en Merih Hailemarian ook vrolijk voorin meedraaien. Want deze snelheid, ja, daar kunnen ze wel wat mee.

Het grote sterven is begonnen. Angstig kijk ik op mijn horloge. We zijn nog geen tien minuten onderweg en nu al schreeuwen mijn benen moord en brand! Nu al is de enige focus die ik nog op kan brengen gericht op het wiel voor me. “‘Van Deventer cyclescafé’ staat op de bilpartij boven dat wiel. Het nut van reclame op de kont van een koersbroek wordt me altijd op dit soort momenten duidelijk. Eerst sterven, dan de uitvaart vieren bij Van Deventer cyclescafé…

Bart Wernik, kersvers vader, duikt pal voor me te enthousiast de bocht in, slaat met zijn pedaal tegen de grond en vliegt een halve meter door de lucht. Net op tijd corrigeert hij zijn vlucht en landt hij toch nog op twee wielen.

Dit is gekkenwerk! Dit is een ziedend sterfhuis op wielen! Vroeger had je op de kermis een attractie die ‘de Rups’ heette. Steeds harder draaiden de karretjes, steeds sneller vloog je over de baan in de rondte. Dan, als de snelheid het hoogste was, je niets anders kon dan je overgeven aan de g-krachten, ging er een groot zeil over de karren en zag je helemaal niets meer. Dit peloton is een op hol geslagen Rups. Het zeil kan elk moment over onze hoofden worden gedrappeerd!

Dat is allemaal nog voor Daniël zich met het koersverloop heeft bemoeid. Want pas na een half uur koers zet hij zich op kop van de groep. Het koffierondje van Daniël gaat met een snelheid van bijna vijftig kilometer per uur. En duurt niet één, niet twee maar drie ronden. Na de drie moordende koffierondjes van Daniël komt Yahir. En daarna Merih. En Luc. Het hele B-peloton hangt in de touwen. Dit is niet leuk meer. Het zeil zakt over ons heen en alles wordt zwart.

Als door een wonder worden we gered! Ineens hangt het rondebord op twee. Nog twee ronden te rijden en dan zal ik deze hel overleeft hebben! De A-renners willen trouwens ook nu eindelijk wel af van alle vullis dat hen in de weg rijdt.

Luc, Merih en Yahir versnellen op kop. Wes Dekkers is de enige B-renner die eraan blijft hangen. Nieuweling Thomas Jonker krijgt dat ook voor elkaar. Dit geweld met een nieuwelingen-verzet bijhouden…mozeskriebel!

Van achter mijn rug komt de vierde A-renner tevoorschijn. Een grote grijns. Het is Daniël. “Hee, dank je wel! Lekker gereden,” zegt hij. Hij is verdomme  niet eens moe! Direct na zijn vriendelijke opmerking versnelt als een raket en rijdt in één streep het gat naar de kopgroep dicht.

Bart probeert hem nog te volgen, Jasper doet een poging. Jaap Kooistra probeert wat. Maar allemaal buigen we het hoofd diep. Bart slaat van woede bijna zijn stuur in twee, ik ben alleen maar blij dat we nu eindelijk, na vijf kwartier doodsstrijd, verlossing krijgen.

Thomas en Wes winnen bij respectievelijk de nieuwelingen en de B. Wij, de resten van wat ooit een pelotonnetje was, verliezen binnen twee ronden ruim een minuut en sprinten voor plaats twee.

En bij de A? Daar wint Yahir. Daniël laat in de laatste honderd meter lopen. Bij koffierondjes sprint je niet…

---

Punten

Op eerste pinksterdag is er bij HSV de Kampioen in het verleden nooit een competitie wedstrijd georganiseerd. Dit jaar zou voor het eerst een competitie wedstrijd op eerste pinksterdag worden georganiseerd in combinatie met de 100+ km (Inter)clubcompetitie voor vrouwen.

Door het plotseling uitvallen van Henny is er per abuis geen wedstrijdaankondiging geweest op de wedstrijdkalender. Hierdoor stonden er weinig renners aan de start terwijl er achteraf veel renners waren die toch graag hadden willen rijden voor de competitiepunten.

Na overleg in de wedstrijdcommissie hebben wij besloten op de uitslagen van Spaarneduin zondag competitie van 5 juni niet mee te laten tellen voor de competitie. Geen leuke handeling maar sportief gezien wel de juiste.