H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Toen ik eind februari begon met deze verslagen had ik niet gedacht dat ze nu al zouden eindigen. Mijn gedroomde eindstuk zou ik volgende week schrijven. Ik vierde mijn vijfenvijftigste verjaardag met eindelijk een overwinning. Ik zou u meenemen in die laatste splijtende demarrage die dit keer wel zou resulteren in de eerste plaats. Ik zou mijn lijden tergend bloemrijk beschrijven en u daarna het zoet van mijn overwinning bijna zelf laten proeven.

Ja, zelfs krabbers dromen van de overwinning. Anders dan bij kleppers zijn die dromen meestal bedrog. Dus gaan mijn meeste dromen vooral over ‘heel thuis komen’. Dat is eigenlijk het hoogste doel van de krabber in de koers: heel blijven. Daarna komen ‘bijblijven’, in de ontsnapping zitten, in de juiste ontsnapping zitten, winnen.

Zelfs ‘heel thuiskomen’ lukt vandaag niet. Al in ronde één besluit een renner die twee wielen voor me zit in het wiel van zijn voorganger te rijden. Verdomme! Niet weer! Alles flitst aan me voorbij. Mijn net gerepareerde fiets, mijn net geheelde wonden, mijn lief Irene die na de laatste val, slechts enkele weken geleden, vroeg “waarom wil je dit eigenlijk nog?”

Je hebt verbijsterend veel tijd om te denken tijdens een valpartij. In een enorm tempo vliegen mijn antwoorden van toen voorbij. “Omdat ik de koersen zo leuk vind. En dat ik niet zo heel vaak val. En omdat ik wielrenner ben. En…”

En…en dan klap ik in het wiel van mijn voorganger, sla over de kop en zie aan alle kanten andere renners over me heen buitelen. Overal vliegen splinters carbon, losse bidonnen en renners. Vooral veel renners. De halve groep is gevallen door één of andere…nou ja, ik heb me voorgenomen geen schuldige aan te willen wijzen. Iedereen die aan de start verschijnt doet dat bij zijn volle verstand met de kennis dat er gevallen kan worden. Maar jongens, in de eerste ronde! Hoe krijg je het voor elkaar? Het duwen was nog niet eens begonnen. Niemand was al moe. Hoe kan je dan in Godsnaam…nee, geen schuldige!

Bij inspectie van mijn fiets zie ik de schade aan mijn frame. Zie ik hoe mijn remhendel helemaal scheef staat. Mijn stuurlint stuk. Band en velg stukgesleten. Remschijf krom. In mijn achterhoofd hoor ik de vraag van mijn lief “Waarom wil ik dit eigenlijk nog?” Omdat….omdat…

Daarna denk ik aan mijn lijf. Bij valpartijen denken wielrenners altijd eerst aan de fiets. Een fiets geneest niet vanzelf…

Bloed stroomt uit mijn vingers, bloed stroomt uit mijn elleboog. Mijn heup voelt beurs. Mijn rug doet pijn.

“Waarom wil je dit eigenlijk nog?”

Tegen de richting van het parcours in fiets ik, zo goed als gaat, naar de jurywagen. Daar staan de resten van wat het B-peloton was vertwijfeld te wachten op de herstart. Een andere groep rijdt geneutraliseerd rond, net als de A’s. In het voorbijgaan vraagt Marlin Burkunk  of het gaat. “Nee,” antwoord ik.

“Waarom wil je dit eigenlijk nog?”

Liefdevol word ik opgevangen door Sonja. “Moet ik Irene even bellen?” vraagt ze. “Nee,” zeg ik, “dat kan ik haar niet aandoen”.

Als Ik naar het huis van Irene fiets hoor ik ineens in mijn hoofd dat ene liedje van Doe Maar. Het meest kernachtige antwoord op haar vraag:

“Waarom wil je dit eigenlijk nog?”

Aan één blik heeft ze genoeg. “Jezus…niet weer he…” Ze slaat haar armen om je heen. Ineens voel ik de tranen over mijn wangen stromen. En ik fluister de tekst van dat liedje:
‘t Is klaar…
’t Is klaar…
t’ Is klaar…
’t Is klaar….
’t Is klaar…