H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Vaak als ik naar wielrennen kijk op de televisie dommel ik in slaap. Dat is geen kenmerk van mijn leeftijd, dat deed ik al in mijn jongere jaren. De rustgevende stemmen van Mart Smeets en Jean Nelissen, die de kijkers vertaalde over de beste wijnen uit de streek, de kasteeltjes langs het parkoers, de renners die vroeger, toen Jean nog jong was, hun eigen fietsen moesten repareren waren van een fantastisch meditatieve schoonheid.

Als de koplopers de afdaling van de Tourmalet namen en de kijkers thuis verstoken waren van livebeelden begon Jean steevast aan zijn verhaal over Eugene Christophe, de grootste pechvogel van de Tour van 1913. Nadat hij zijn voor- en achtervork had gebroken bij een valpartij had hij in de oude smidse van het dorpje Sainte-Marie-de-Campan de boel zelf en zonder hulp moeten repareren.

Ik heb het verhaal gegoogled , moet ik naar alle eerlijkheid bekennen. Want ik sukkelde bij het vallen van de de naam van Christophe standaard in een hazenslaapje waar ik pas uit ontwaakte op het moment dat Mart enthousiast begon te jubelen over de mogelijke winnaar van deze enerverende rit.

“Steven Rooks….Steven Rooks!! Hij is, mag ik dat zeggen, ja dat mag ik zeggen, een waar kampioen. De man van de koers. Een groot kampioen, ik zeg het u…”

Kijken naar wielrennen was in die jaren ls kijken naar groeiend gras.

Op Wheelerplanet moet ik vandaag ook bijna vechten tegen het indommelen. Op Sloten rijden veel oudere helden die normaal gesproken  het B-peloton vullen hun NK. Bij de A’s is het rustig omdat veel renners de bier en vette worsten-lucht bij de Ronde van Obdam verkozen hebben boven de frisse bosgeur  van Wheelerplanet.

Dat maakt het tempo van de koersen niet laag. Zeker bij de A’s is het een wilde jacht op hoog tempo. Verscheidene renners, zelfs gerenommeerde hardrijders als Bas Steenbrugge en Jurgen Otten laten zich na een onstuimig half uur koers bij de A uitzakken naar de B.

Daar, bij de B, rijd ik. Een graspol. Eén van de graspollen van het gazonnetje waar de B-koers toe verworden is. Het gaat te hard om te demarreren en te traag om te lossen. De enige die een aantal aanvallen plaatst is Martijn Suk. Tot drie keer toe springt hij weg om daarna een meter of vijftig voor het peloton uit te rijden.

De eerste twee keer probeert hij de groep nog te verrassen. Op de hem zo kenmerkende manier vliegt hij van achter uit de groep weg. Een elastiekje dat ontspant en ineens, ploep, meters verder is. De derde maal is een aangekondigde ontsnapping. Ik zit achter hem en weet dat hij zo weg gaat rijden. Zijn hele lichaamstaal zegt: “Paul, haak aan, dan zijn we er samen mee weg”

Maar ja…ik reed gisteren op Sloten. Ik dacht dat ik me daar ingehouden had, maar mijn benen vertellen iets heel anders. Dus zelfs als Martijn weg rijdt zoals Wanz en ik dat zo  vaak proberen (gewoon op kop zo hard mogelijk doorbeuken….resultaat: een sneller rijdende groep met een dommekracht op kop…) kan ik hem niet volgen.

Sterker nog, zelfs als ik één keer probeer te ontsnappen met drie andere renners blijk ik de zwakste van ons vier. We worden teruggepakt en in trek me terug in de schoot van het peloton, vechtend tegen de slaap.

De koers is zo saai dat ik bijna begin te hopen op een frame dat in drie stukken breekt waarna de renner met een pot secondenlijm hem zelf weer in elkaar moet lassen. Met op de achtergrond de stem van Jean Nelissen die vertelt over de verrukkelijke koffiespecialiteiten die Sonja schenkt in het restaurant van Wheelerplanet.

Natuurlijk eindigen de drie wedstrijden in drie sprints. Thomas Jonker wint bij de Nieuwelingen, Martijn Suk (en terecht!) bij de B en Wesley Hollenberg bij de A.

En ik? Ik sleep mijn eerste puntje voor de competitie in de wacht! Slapend!