H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Vandaag staat een internationaal veld renners aan de start op Wheelerplanet. Naast het gebruikelijke blok Dasia-cracks (waar ditmaal De Adelaar van de Velserbroek om onbekende redenen niet de startlijst tekende) en kleppers van de Kampioen is international Alexander Ivanhoe (jawel…zingt u lekker mee) naar de Lage Landen afgezakt.

Misschien is het wel daarom dat het tempo vanaf de start moordend hoog gehouden wordt. Walter Braak, Giel Kortekaas en Ilan de Vree hebben blijkbaar besloten dat het B-peloton vandaag niet gedubbeld gaat worden door de rappe A’’s. Prachtig, mooi, lekker doen. Uw meeliftende verslaggever heeft besloten vandaag alleen te volgen. Maar zelfs dat is in het geheel geen sinecure.

Gelukkig zakt het tempo na een ronde of vijf wat in, maar dat blijkt vervolgens het signaal voor renners als Wanz, Wes Dekkers en Bart Wernik om dan maar eens kogelhard, kop over kop te demarreren. Als na drie kwartier koers dat  spervuur ook wat luwt is er zoals altijd nog Martijn Suk die als een idioot wegsprint en ons tot actie dwingt.

Het masterplan van de Kampioen mag dan nog niet helemaal werken, we weten wel dat Martijn niet winnen mag. Want Martijn, die is van de Dasia. En de Dasia, die mogen niet winnen. Want wij van de Kampioen moeten winnen.

“Als jij pijn hebt,” hoor ik wielrenners vaak zeggen, “hebben die anderen ook pijn” Dus als mijn benen ongeveer ontploffen is het zaak weg te rijden. Wes Dekkers en Walter Braak gaan mee. De benen van Walter Braak doen vast toch net iets minder pijn dan die van mij, want, man, man, man, wat neemt die hard over. “Sterk” staat op zijn koerstrui. Ja, echt! Dat is nog eens een potje overbluffen, denk ik, terwijl ik aan de laatste strohalm bij de kopgroep blijf hangen. Godzijdank worden we vrij snel teruggepakt door het voortkachelende peloton.

In de finale van de Nieuwelingen is daar ineens weer Walter. Terwijl de rest van het peloton op het lint aan de rechterkant van de weg rijdt stuift ineens Sterk links langs. Aan zijn wiel de twee Nieuwelingen die de sprint gaan betwisten. Iets met appels en bomen: de winnaar bij de Nieuwelingen is Bram Braak. Inderdaad de zoon van…

In de allerlaatste ronde van de B’s is het dan eindelijk mijn beurt. Dit gaat hem worden. Mijn ultieme ode aan Henny Huisman. Die laatste vermetele ontsnapping is volledig geïnspireerd op de liedtekst van wijlen Henny Vrienten, maar dan anders.

Want waarom zou ik eerst moeten winnen voor ik vrienden krijg? Beter is mijn tactiek:  Als je vrienden hebt, kun je winnen. Want vrienden pak je niet terug. Toch? Mijn hele koers tot nu toe heeft gestaan in het teken van vrienden maken. Keer op keer heb ik voor Jan en alleman gaten dichtgereden, ontsnappingen teruggehaald en op kop gesleurd. Verder heb ik allervriendelijkst mijn bidon met sportdrank aangeboden bij dorstige renners. Als je geen talent voor hard fietsen hebt moet je de gun-factor uitbouwen.

En, verdomd, ik krijg een gat! Ik rijd zeker vijftig meter voor het peloton uit. Ik zie hoe het peloton achter mijn rug stilvalt. Ik maal, jakker, vlieg over het asfalt van Wheelerplanet. In mijn hoofd zingt het:
“Ik kijk vooruit, zie niets,
Ik denk niet na, ik fiets
Al doen mijn benen pijn
ik moet de snelste zijn
ze halen me nooit meer in
ik denk: verdomd ik…”

Precies twintig meter voor de laatste bocht vliegen ze toch over me heen, Links, rechts, overal zijn ineens renners. Dasia-kanon Martijn Suk is lachende eerste. Ik rol als twaalfde over de streep. Ode aan Henny Vrienten… herstel…ode aan Drs. P.
“Ja, Omsk, dat is een mooie stad,
maar net iets te ver weg”

Verder nog een mega-applaus voor de combine van Michael en Henny Haamans! Hoe ze het voor elkaar speelden zal nooit iemand weten, maar ondanks een leeg juryhok bij de start, een telefoonlijn en een briljante pro-actieve handigheid van Michael en Henny maakten dat er toch gewoon een uitslag kwam!!