H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Klagende wielrenners zijn in vorm. Bas Steenbrugge vertelt dat hij gisteren op Sloten zo diep heeft zitten afzien dat hij na afloop zijn maaginhoud vrijelijk in de mooie natuur rond het Amsterdamse wielerparcours heeft gedeponeerd. Matthijs Wansink, de Wanz, zegt dat hij echt aan een fietsloze vakantie toe is. Menno de Jonge twijfelt of hij wel starten wil. Mental note: Bas, Matthijs en Menno in de gaten houden.

De omvang van het B-peloton groeit met de week. Voor de Kampioen is dat gunstig, maar voor mij als krabber een stuk minder. Vroeger, sprak opa, reed ik nog wel eens podium. Als er op een regenachtige dag 5 renners van mijn leeftijdscategorie zo moedig waren aan de start te verschijnen wist ik zelfs wel een enkele keer te winnen. Maar nu, met 27 renners aan het vertrek mag ik straks al blij zijn met een plaats in de top tien. The times, they are changing.

Omdat ik tegenwoordig deze stukjes schrijf ben ik nog meer in het nadeel dan ik altijd al was door mijn gebrekkige talent. Martijn Suk, het sprintkanon van Dasia, komt half koers informeren op welk moment hij mijn splijtende demarrage kan verwachten. Blijkbaar heeft hij nog niet doorgehad dat ik vandaag mijn nieuwste koersplan aan het afwikkelen ben. Direct al na de start neem ik de kop en geef ik gas. De methode Dylan van Baarle: zo hard op kop gaan rijden dat er achter je vanzelf een gat ontstaat.

Maar van Baarle heeft een paar dingen die ik ontbeer: Hij is honderd (gevoels)jaar jonger dan ik én hij heeft honderd kilogram meer talent dan ik. Dus waar de aimabele Voorburgenaar als hij een blik over de schouder werpt, een grote, lege weg achter zich ziet kijk ik in de vriendelijk lachende toet van Sonja Krouwels. Sonja, die vervolgens zo kogelhard overneemt dat ze spontaan tientallen meters voor het peloton komt te rijden. Solo. Zo’n beetje wat ik had willen doen dus. Maar het is nog ver en ook Sonja redt het niet.

Hoe hard het ondertussen bij de A-categorie gaat blijkt uit het aantal slachtoffers dat wij opdweilen. De achterdeur staat blijkbaar wijd open. De A-groep haalt ons dan ook binnen een half uur in en jakkert voort. Ron Vroom, die ondertussen zit terug te denken aan de tijden dat wielrenners nog met toeclips en lederen ‘Alfredo Binda’-riempjes aan de pedalen rondreden, toen de helmen nog van paardenhaar waren en uit Denemarken kwamen en shifters nog buiscommandeurs heette (vijf kransjes he, Vijf!) ergert zich groen en geel aan het gebrek aan daadkracht en aanvalslust in het B-peloton. Wielrenners die zich ergeren aan gebrekkige aanvalslust zijn in vorm. Mental Note: Ron in de gaten houden.

En dan gaat het allemaal toch weer snel. Duizend keer val ik aan (maar dat ziet Ron niet, die herkent in mijn geniepige pogingen weg te rijden de aanval niet). Ook Wanz valt duizend keer aan, op dezelfde wijze. En Paul Pruis, de Adelaar van de Velserbroek is actief. Mijn hoofd schreeuwt keer op keer: “Aanvallen! Wegrijden! Gaan!” Mijn benen antwoorden nog harder: “Joh, doe het lekker zelf!”

Na de sprint van de nieuwelingen, waar de eerste prijs ditmaal voor Thomas Jonker is, worden we bij het luiden van de bel wederom ingehaald door het voortjakkerende A-peloton. En die blijken nu toch ook wel een beetje moe, want hun tempo daalt. Er ontstaat een boeiende mix van ‘elkaar in de lege, uitgeputte ogen aankijkende ’ A-bikkels en ‘elkaar de tent uit lokken voor de sprint’ B-cracks. De chaos lijkt compleet. En er is één man die garen spint bij zulks een chaos. Want chaos, dat is Anquetil, Zoetemelk, Rooks, Alfredo Binda. Dat is wollen koersbroeken met een zeemleren kruis. Dat is Good Old Ron Vroom!  The times, they are changing. Behalve voor Ron Vroom, die met een superieure glimlach zijn voorwiel als eerste over de hypermoderne Mylaps-detectie-loop drukt. Renners die klagen zijn in vorm!