H.S.V. De Kampioen

Uitslag

Als je niet reglementair winnen kunt moet je toevlucht zoeken tot een indianentruc. Maar daarover later.

Elke zondag opnieuw is de keuze: gaan we afzien bij de A’s of lekker bollen bij de B’s. Tenminste, dat is de keuze van kleppers als Jaap Kooistra, Bart Wernik en Martijn Suk. Stervelingen als uw scribent zien ook gewoon af bij in het B-peloton. Zo ook deze zondag. Heel even, direct na de start, had ik de indruk dat het tempo nodeloos laag gehouden werd maar na één kopbeurt wist ik al wat de reden was van het af en toe wat geringe tempo: het waaide. En niet zo’n beetje ook.

Daarom ook verdienen de dapperen die ondanks de wind poogden uit de macht van het peloton te ontsnappen allemaal hulde. Maar telkenmale waren het de machtsblokken van Dasia, Visker en De Kampioen die de orde wisten te herstellen. Het was dus zaak met één van de renners van deze ploegen vooruit te komen. Leendert Pot, de lepe cineast, had dat voortreffelijk door. Helaas kreeg hij bij één van zijn spetterende ontsnappingen niet alleen mij maar ook Martijn Suk mee. En Martijn…die rijdt alsof hij de zoon Gods zelve is: allejezus hard!

Daar reden we, gedrieën. Als een stampende locomotief met daarachter twee hijgende tendertjes. Slechts dood gewicht waren Leendert en ik. En dus werden ook wij na een paar afgrijselijk pijnlijke minuten (die bij uw scribent als tien van melkzuur doordesemde uren ervoeren) door het peloton teruggepakt.

Dat ik het op een eerlijke manier winnen kon was uitgesloten. Tijd voor mijn Indianentruc: Toen de A-groep passeerde verschool ik sluw in dit elite-peloton. En geheel buiten mijn schuld (zo zou ik na de koers beweren), werd ik meegesleurd tussen de wielen van het met astronomische snelheid voortjakkerende peloton. Tegen de tijd dat ik me kon ontworstelen aan deze bonte stampede waren we een volle ronde verder en reed ik zeker driehonderd meter voor het B-peloton uit.

Bij doorkomst bleken er nog vier ronden te rijden. Dat leek me solo wel een martelgang, Gelukkig bleek ook Martijn Suk zich vergist te hebben in welk peloton hij ook al weer gestart was en wachtte hij een paar honderd meter voor mij op de juiste groep. Toen ik bij hem aanhaakte leek het kostje gekocht. Met nog twee rondes te gaan hadden we nog steeds een ruime voorsprong. Het werd wel een beetje problematischer omdat Martijn mij bij elke overname verder op het rooster legde. Hij kachelde zo hard door dat ik alleen maar intern smekend, biddend en vloekend zijn wiel wist te houden.

Tijdens mijn sporadische kopbeurten daalde onze snelheid met zeker vijf kilometer per uur. Halverwege de laatste ronde kwam dan ook ons avontuur ten einde. Het enige wat ik nog kon was opgebaard achter de groep naar de streep rijden. Voor Martijn gelden de natuurwetten echter niet  Hij sprintte vrolijk mee. Achter de watervlugge Gerben Voogd en rassprinter Wim van Leest sleepte Martijn de derde plek uit het vuur. Op Strava schreef hij enige uren later eufemistisch: “Laatste ronde weer bijgehaald. Toen zat er niets meer in de benen voor de sprint.” Tja…