Hee maar wacht eens, ik heb ook een record! Peinzend over het thema van dit nummer overviel het me ineens. Ik heb ook een record! Of beter: ik hád een record. Ik heb geen idee of het nog staat, maar dat zou wel gek zijn. Want ik heb het ergens rond 2010 gevestigd. Ik deed toen mee aan een koersje voor journalisten: de Met Het Oog Op Morgen-bokaal.
Met Het Oog Op Morgen is een radioprogramma dat al jaar en dag wordt uitgezonden op Radio 1 in Nederland, tussen elf uur ’s avonds en middernacht. Elke Nederlandse radioluisteraar kan de herkenbare begin- en eindtune (Gute Nacht Freunde, es wird Zeit für mich zu gehen. Was ich noch zu sagen hätte dauert eine Zigarette und ein letztes Glas im Stehen van Reinhard Mey) zachtjes meezingen. Ik ook. Daarna hoor je: “Buiten is het 12 graden, binnen zit…” en dan volgt een naam. Ook al zo’n beroemde radiozin, om de dagelijks wisselende presentator aan te kondigen. Met Het Oog Op Morgen trekt je aangenaam de nacht in. De wereld vertraagt via de radio. Er wordt gereflecteerd op de voorbije dag, en vooruitgekeken naar het nieuws van morgen.
Al zo lang Met Het Oog Op Morgen bestaat, werken er grote wielerliefhebbers op de redactie. Met een eigen koersje tot gevolg, dus. Op een wielerbaan in Spaarnwoude, vlakbij Haarlem: Wheeler Planet herinner ik me, als ik even via Google zoek. De MHOOM-bokaal, zoals de wedstrijd kortweg werd gedoopt, bestond uit een proloog van één rondje, en een rit in lijn. Ik deed mee toen ik net aan mijn wielercarrière begonnen was maar nog wel als redacteur voor het televisieprogramma Holland Sport werkte. Natuurlijk wilde ik als wedstrijdrenster die proloog heel erg goed rijden. Een tijdritfiets had ik niet, iedereen reed op z’n gewone fiets, met een gewone helm, en een gewoon tenue. Ik droeg een flapperend wielershirt van Holland Sport.
De proloog was 3200 meter lang, zie ik op de website van Wheeler Planet, want zo lang is de baan. Er komen steeds meer herinneringen boven. De bloedsmaak halverwege het parcours al, de trots toen bleek dat ik de snelste tijd van allemaal (ook van de mannen) had. En de verrassing dat ik het parcoursrecord gebroken had. Ik weet niet meer op wiens naam het stond, en hoe hard ik eigenlijk gereden heb, toen. Google vindt geen antwoorden voor me. Wel herinner ik me dat het baanrecord bij de mannen op naam van Niki Terpstra stond. Niki Terpstra en Marijn de Vries. Ik gedachten zie ik onze namen hangen in het clubhuis, met onze recordtijden erbij.
Nu wil ik weten hoe het zit ook. Van Wheeler Planet vind ik geen telefoonnummer, maar wel van wielervereniging HSV de Kampioen die de baan als thuisbaan heeft. Ik bel. “Met Sonja!”, wordt er vrolijk opgenomen. Ik noem mijn naam, en hoor een lachje als Sonja “O hallo!” terug zegt. Ik leg uit waar ik voor bel. Voor het baanrecord. “Daar moest ik meteen aan denken toen ik je naam hoorde”, antwoordt Sonja. “Weet je wel dat het nog steeds staat?” Ik ben even stil van ongeloof. “Ik weet de tijd zo niet meer hoor, wil je dat ook weten?” En of ik dat wil.
Ik vraag of de tijd van Niki Terpstra ook nog staat. “Je gelooft het niet, maar die is een paar weken geleden verbroken. We hadden een ouderkindtoernooi, en een van de vaders reed er zomaar 7 seconden van af”, vertelt Sonja. Ze gaat haar jurymaatje bellen, die heeft de tijden ergens in een schriftje. “Binnen een uur ben ik bij je terug!” En ja hoor, nog geen uur later belt Sonja. Ze gaat me de precieze tijden mailen, zegt ze. Ik vertel dat ik me meen te herinneren dat de baanrecords ergens in het clubhuis hangen. Sonja lacht weer. “Ik kan me voorstellen dat je dat leuk had gevonden, maar dat is niet zo. We hebben ze wel altijd op een papiertje bij de inschrijving van wedstrijdjes liggen.”
Nog geen minuut later heb ik een mail in mijn inbox. 4 minuten, 28 seconden en 7 honderdsten deed ik over de 3200 meter, op 29 mei 2010. Toen reed ik inderdaad net een paar maanden in het internationale vrouwenpeloton. Ik verbrak die dag het record van Roxane Knetemann met bijna 11 seconden. Snel reken ik uit wat mijn gemiddelde was: op een haar na 43 kilometer per uur. Niet slecht. Maar ook bepaald niet onbreekbaar.
Dus wil je een record? Dan weet je nu waar je moet zijn. Mijn zegen heb je, als je maar de hartelijke groeten aan Sonja doet.