“Zoals uit vorige afleveringen is duidelijk geworden koerste ik graag in België en de stad Hasselt was een tijd lang een van mijn favoriete verblijfplaatsen. Samen met mijn maatje Tiemen Groen was ik daar graag en wel omdat daar een zogeheten Volkstehuis was waar een warme gastvrijheid heerste én – nog belangrijker – omdat het er goedkoop toeven was. Deze roomse instelling was bedoeld om zwervers, daklozen en verslaafden van onderdak en eten te voorzien en men vroeg slechts een kleine bijdrage die uiteraard grif door ons werd betaald. Bovendien werd er iedere zondag een heilige mis opgedragen en met een beetje hulp van boven fietst het toch een stuk makkelijker, zunne!
Vanuit dit tehuis vertrokken we naar de kermiskoersen in de omgeving, om na afloop terug te keren en de aanwezigen ons verhaal te doen. Zoals we inmiddels hadden ervaren zijn Belgen dolenthousiaste wielerliefhebbers, dus zat men ons dan ook meestal met belangstelling op te wachten en als een van ons gewonnen had, werd er direct een feestje gebouwd. De plaatselijke favoriet was de zoon van de bakker en die heette Raymond Steegmans (foto). Dikwijls gingen we na een overwinning of een mooie ereplaats even bij ...
... zijn vader langs om dan met een doos gebak in ons ‘hotel’ de blits te maken. Raymond was een uitstekende coureur met een vlijmscherp eindschot en voorbestemd om beroepswielrenner te worden. Hij zou een ‘grote’ worden, dat kon een blinde nog wel zien. Wij, beginnende renners uit Olland, konden daar in de ogen van zijn supporters een voorbeeld aan nemen.
Op een bloedhete zomerdag werd de Ronde van Hasselt verreden en natuurlijk stonden wij aan de start na de nacht weer in ons favoriete hotel te hebben doorgebracht. In de voorbeschouwing lazen we in ‘Het Laatste Nieuws’ dat de grote kanshebber voor de overwinning uiteraard Raymond Steegmans was. Het koersen was geen lolletje en de hitte werd menig renner teveel, mede door gebrek aan drinken, dat door het publiek niet aan ons maar wél aan Steegmans werd uitgereikt. Tiemen en ik stierven van de dorst en toen we ondanks ons smeken van niemand iets kregen, stapte de meervoudige wereldkampioen achtervolging af, terwijl ik woedend besloot die mannen eens te laten zien wie ze voor zich hadden. Gedreven door de adrenaline reed ik van de groep weg en met grote voorsprong ging ik winnend over de streep. Raymond Steegmans eindigde als tweede en uitte op het erepodium openlijk zijn bewondering voor mij. Ik genoot uiteraard met volle teugen van zoveel aandacht en de volgende dag zou ik direct een krant gaan kopen, waarin misschien wel een verslag en mijn foto zou staan.
‘s Avonds in het Volkstehuis presenteerde ik me met veel bombarie als de grote Hollandse belofte om er direct achter te komen dat men van grootspraak in België niet is gediend en enkele andere ‘hotelgasten’ begonnen zich tegen mij te keren en noemden me een pias met een dikke nek. Daar had ik niet op gerekend en met de staart tussen de benen zijn we de volgende morgen vertrokken om nooit meer naar ons hotel in Hasselt terug te keren. Raymond Steegmans daarentegen hebben we nog vaak ontmoet en hij nodigde ons wel eens uit om weer eens langs te komen. Het is er nooit meer van gekomen. De warmte van Het Volkstehuis aan de Kanaalkom in Hasselt zal mij echter altijd bijblijven. (Foto: archief T&T Tekst & Traffic)
Tot volgende keer!
Jan van der Horst