“Als je ziek, zwak of misselijk bent (volgens mij een uitdrukking van De Kneet) ga je naar de dokter. Dan volgt een al dan niet uitgebreid onderzoek, een kort verblijf bij de apotheek om de pillen af te halen, waarna het herstel meestal een kwestie van een paar dagen is. Ik ken die routine uit veeljarige ervaring, niet te weten dat ik ooit zelf voor dokter mocht spelen en mijn behandeling grote gevolgen had. Nadat ik op een keer mijn medisch lek en gebrek aan mijn huisarts had onthuld, kleineerde die mijn kleine ‘fysieke’ ongesteldheid door mij deelgenoot te maken van het zijne, veel grotere ‘psychische’ probleem. Door privéomstandigheden en werkdruk zat de dokter al een poosje in een wak en, na zijn sombere klaagzang te hebben aangehoord, diagnosteerde ik dat een ritje op de racefiets hem wellicht op vrolijker gedachten zou kunnen brengen. Ik zou voor kleding en een racefiets zorgen en hem als therapeut al trappend begeleiden. De gevolgen waren ...
... ongelooflijk. Niet alleen transformeerde dokter Sombermans al na één tochtje in een stralende, optimistische sportieveling, die direct de dichtstbijzijnde racespeciaalzaak leegkocht, maar hij inviteerde bovendien enkele collega’s en vrienden zijn voorbeeld te volgen om ook prettig gestoorde fietsfanaten te worden. Al snel groeide het gezelschap uit tot een groep van ruim tien toerfietsers, die met steeds meer kilometers in de benen langzamerhand uitgroeiden tot wielrenners, die alles wisten van training, voeding, verzorging, materiaal, kortom alles wat een coureur moet weten. Er werd deelgenomen aan de nationale kampioenschappen voor medici en ze organiseerden vol enthousiasme elk jaar een mini Tour de France. Als man van het idee mocht ik ook mee, maar buiten mededinging, omdat ik een ‘echte’ wielrenner was en dat was voor mij een goed excuus om niet altijd voluit te hoeven gaan.
Ieder jaar gaan we in de laatste week van juni ergens in Frankrijk van start. Aan officiële truien en prijzen wordt niet gedaan, maar wel aan het klassement dat iedereen ’s avonds fanatiek uit het hoofd leert. De enige prijs is die voor de laatst aankomende van de dag en die trofee staat bekend als de mongolenprijs. Iedere dag is er een officiële prijsuitreiking, waarbij de winnaar zich een echte verliezer voelt die dat maar één maal hoopt mee te maken. Daarom bestrijden de mannen elkaar op leven en dood om niet alleen aan die prijs te ontsnappen, maar vooral om het eindklassement te winnen. Het summum van geluk, want dan mag je je onbetwist een jaar lang een echte wielerkampioen wanen.
Dat fanatisme gaat soms ver. Zo besloot dokter Edo een huisje op de flanken van Alpe D'Huez te kopen om zich beter te kunnen voorbereiden. Soms leidt het tot onverantwoord rijgedrag en maakt iemand een stuurfout met alle gevolgen van dien. Het enige voordeel daarvan is dat je altijd een dokter in de buurt hebt. Zo heb ik onderweg wel eens een abces zien wegsnijden met een aardappelschilmesje en iemand van zijn plas zien verlossen door het aanbrengen van een katheter.
Op een keer lag de hele groep weer eens op een hoop met veel lijf- en materiaalschade. Het sleutelbeen van dokter Hans bleek niet gebroken, maar stak wel vervaarlijk omhoog. Daar wist met name dokter Vok wel raad mee. Na de patiënt twee dagen met tubes aan de stoel van de volgauto te hebben gebonden, voelde die zich alweer goed genoeg om het op de fiets te proberen. Het probleem was echter dat zijn karretje in gebruik was bij dokter Vok, wiens fiets door die massale valpartij aan een grondige renovatie toe was. Dokter Vok realiseerde zich dat hij met zijn vakbekwame behandeling zijn eigen graf had gegraven. In zijn binnenste vochten de arts en de wielrenner een verbeten strijd uit en de wielrenner won. Nadat de arts in hem had vastgesteld dat de schouder zo ver genezen was dat verder fietsen verantwoord zou zijn, gaf de wielrenner in hem de patiënt een vriendschappelijke dreun op de schouder. “AAAUUUWWW”, gilde het net genezen slachtoffer en dokter Vok keek zorgelijk. Hij voelde even en zei toen opgewekt: “Sorry, maar het gaat helaas een weekje langer duren.” De doktoren begrepen elkaar en ze proostten die avond op een voorspoedig herstel. De volgende ochtend werd dokter Hans weer ‘vastgezet’ in de auto en stapte dokter Vok fluitend op de fiets.
Waar het circus dit jaar naar toe zal gaan? God in Frankrijk mag het weten, want het blijft altijd zo lang mogelijk geheim. Er hoeft ook niets te worden georganiseerd, want we koersen van camping naar camping. Met deze jongen op z’n gemak in de mongolenwaaier, want ik ken mijn plaats.
Tot volgende week!”
Jan van der Horst