Zondagochtend op het strand bij Langervelderslag kwam de één na de andere verzopen wielrenner en wandelaar binnen in de standtent. Na een poging om op het strand te wandelen met het gezin, wat één minuut duurde, waren we maar appeltaart gaan eten. Perfect weer daarvoor. En ik moest toch nog rijden. Terwijl de soppende schoenen langs kwamen en ik aan mijn tweede stuk appeltaart begon (kleine meisjes eten niet zo veel...) besefte ik dat soppende schoenen en nat wielerpak ook mijn deel zouden zijn op het Kampioenschap van Amsterdam die middag.
Dit bleek echter weer eens mee te vallen. Oké, de laatste bocht voor de finish was wat nat, maar de rest van de baan was redelijk droog. Ik heb het geluk dat ik nog geen 40 ben en amateur, dan mag je namelijk meerijden met de elite en beloften. Ook zo vanmiddag.
Samen met Frank, die wel op zaterdag had kunnen rijden maar toen niet kon, stonden we aan de start met een peloton wat wel eens groter is geweest. Direct vanuit de start werd het aanvallen geblazen. Het tempo lag hoog en met de wind was het zaak om attent voorin te zitten. Daarbij was ik iets té attent, achteraf gezien. Na een uur koers ontstond er een kopgroep die steeds groter werd. Op dat moment reed ik in het rood en kon ik er niet meer uitpersen dan een aantal matige pogingen om het gat te dichten. Ditzelfde gold voor de grimassen om mij heen. Slag gemist dus..
Tja, en dan? Een aantal renners hield het voor gezien en deze gedachte spookte ook door mijn hoofd. Toch maar doorrijden en er een goede training van maken. En dan was JW niet helemaal voor niets komen kijken. Omdat de groep slonk en er bij een aantal renners geen kaarsje meer aan ging, loonde het om aan te vallen, bij wijze van spreken dan, want de kop was allang gevlogen. Frank was ondertussen afgestapt omdat hij bloemen moest uitreiken aan de (toekomstige) winnaar. Iemand moet het doen. Met nog anderhalve ronde te gaan gaf ik er maar weer eens een snok aan.
Niemand in mijn wiel.
Dan maar doorrijden.
Stom idee.
Gat blijft.
Toch maar doorrijden.
Auw.
Nog een half rondje.
Laatste keer brug op stampen.
Ruim gehaald.
Lekker, toch nog iets om blij mee te zijn. Bij thuiskomst kreeg ik ook nog eens een 'epische poging' van Strava. Fijn dat ik niet als enige pijn heb geregistreerd.
met dank aan Paul